Vader af

Openbaar blog
zaterdag 22 februari 2025
278 x gelezen

Ik ben vanmiddag om 4 uur thuisgekomen, boodschappen gedaan, en even snel gegeten.
En dan ga je kijken of alles in het huis op orde is, planten water gegeven, en ineens viel het me op, dat op de kast in de kamer, dingen anders stonden, en er ergens een leeg fotolijstje ligt, waarin een foto van Amanda en haar man in zat, en blijkt het dat alles wat maar een link heeft met Amanda, in het hele huis weggehaald is.
Ik dacht dat Amanda naar de poes had omgekeken, en het blijkt dat alles doorzocht is, en letterlijk alles, verdwenen is.
Ik dacht dat onze trouwfoto ook weg was, maar die heeft ze ergens anders neergelegd, wel lijkt mijn album met onze trouwfoto's verdwenen te zijn, ik kan het nergens meer vinden.
Ja dan ga je wel heel erg ver voor mijn begrip, en heb ik ook geen zin meer om een gesprek te voeren.
Nu heb ik een sleutel van haar huis, en die zou ik het liefst bij haar in de brievenbus willen gooien, en dat zou dan prompt uitgelegd worden, als dat ik ze niet meer wil zien.
Maar woensdag en donderdag krijg ik nieuwe kozijnen en deuren, en als het goed is, nieuwe sloten, anders vraag ik naar nieuwe sloten.
Amanda heeft haar eigen self fulfilling prophecy gemaakt, want ik voel me vader af, en voor mijn gevoel, is het een abrupt eind aan 35 jaar zorg.
En dat laatste doet zeer, maar het is zoals Zweef zei, loslaten, en ik weet dat dit alleen nog goed komt, als ze zelf haar fouten inziet, als dat niet gebeurt, dan is het een harde dobber.
In feite is het een kinderachtige reactie van haar, als een soort straf, het zou zo in goede tijden slechte tijden kunnen, roddel en achterklap, maar ze neemt haar oudere broer hierin mee.

16 Juni, staat in mijn agenda, als laatste afscheidsdag, dan is het Margreets verjaardag, zou ze 66 geworden zijn, en is het de dag, waarop we haar as, uitstrooien op dezelfde plaats waar we haar vader en moeder samen uitgestrooid hebben.
Margreets allerlaatste wens.
Maar Amanda heeft de as, en ik ben benieuwd, wat er nu gaat gebeuren.
Het maakt niet uit wat ik doe, en het is precies hetzelfde als ik ooit tegen Margreet zei: omhoog of omlaag, naar voor of naar achter, naar links of naar rechts, het maakt niet uit, want het is nooit goed, je hebt altijd commentaar.

En het doet zeer, niet vanwege wat er nu gebeurt, maar vanwege het feit dat ik dit jaren heb moeten verduren, en alles nu op herhaling komt.
Het geeft me toch het gevoel dat ik dit niet verdiend heb.
Ik heb beide kinderen gevraagd om rechtstreeks met me te praten, want dat doen ze geen van beide, maar ik krijg meer antwoord van de Chinese muur, die geeft tenminste nog een echo.
De schade is nog niet onherstelbaar, maar gaat het wel worden, als ze zo doorgaan, en ik weet al dat het toch mijn schuld is, althans, in hun verblindde ogen.
Het enige wat wel in een soap kan, en niet in werkelijkheid, is dat mensen dood gaan, en het ineens niet blijken te zijn, ze worden weer teruggeschreven in het verhaal als dat goed uitkomt.
Ben benieuwd wat Margreet van dat alles gevonden zou hebben, misschien zou ze ook even teruggeschreven moeten worden.
Maar dit is gewoon droevig.

Vader af

19 reacties