Rust

Gisteren zijn ze begonnen met de renovatie, kozijnen en deur aan de achterkant zijn eruit gehaald en vervangen, en vandaag gaat de voorkant gedaan worden.
En ik luister muziek, en er is een nummer wat ik sinds de introductie van het album Rumours van Fleetwoord Mac, in 1977, altijd mooi heb gevonden.
Songbird, gezongen door Christine McVie, een liefdeslied.

Sommige stukken uit de tekst raken me
To you, I'll give the world
To you, I'll never be cold
Because I feel that when I'm with you
It's alright, I know it's right
( jou geef ik de wereld, tegen jou, zal ik nooit koud zijn, want als ik bij jou ben, weet ik dat het goed is)
Daar dacht ik aan, als ik  mijn eerste vriendin/verloofde, dacht, en dat geloofde ik oprecht, het zei, wat ik voelde als ik aan haar dacht.

And I wish you all the love in the world
But most of all, I wish it from myself
(En ik wens je alle liefde van de wereld, en ik wens het vanuit mezelf)
Dat voelde ik ook zo.

Maar de liefde werd wel koud, en hield op, maar dit lied hoort bij die tijd.
En nu hoor ik het weer, en denk aan Fee.
Voor Margreet was er een ander lied, dat zei, wat ik wilde zeggen.
Na alle toestanden van de afgelopen dagen, was ik constant in mijn hoofd bezig, vooral, met het antwoord op de vraag, hoe ga ik dit aanpakken.
Ik denk dat ik eerder naar Schotland terugkeer, want het laatste stuk, waar ik op wacht, is de toevoeging van extra isolatie van het dak, en dat schijnt pas na de zomervakantie te gebeuren.
Ik ga maar eens vragen wat de planning is.
Fee heeft een vriendin die elke paar jaar vanuit,(volgens mij Nieuwe Zeeland) naar Europa komt, omdat haar zoon in Zweden woont, ze is arts, en geeft Fee alle hulp die ze kan geven, goede raad.
En het plan is dat ze van 3 t/m 5 augustus in Dublin zijn, en dan willen ze ons samen ontmoeten, en misschien kan ik tegelijkertijd een van mijn vroegere contacten opzoeken, die volgens mij vanuit Dublin werkt, ik zal hem eens benaderen, want ik zou het leuk vinden om hem eindelijk eens te treffen, want ook van hem weet ik niet, hoe lang hij nog heeft, hij is ook door de grote K getroffen, maar via mijn marketing job, zijn we bevriend geraakt.
Eind maart komt Fee's broer met zijn vrouw en dochter vanuit Penang, en ik wil hem graag ontmoeten, en hij wil dat ook,
Van de ene kant wil hij dat, om te zien wie zijn zuster, gelukkig maakt, en natuurlijk ook om te kijken wat voor vlees hij in de kuip heeft, en het dus niet gebeurt, dat zijn zuster, berooid achterblijft, maar ik denk dat we daar heel snel uit zijn, ik heb mijn eigen pensioen, en dat is ruim voldoende, en geld interesseert me eigenlijk helemaal niet, als ik mijn rekeningen kan betalen, en af en toe iets leuks kan doen in mijn leven.
ik heb Amanda het laatste halfjaar financieel ondersteund, en de enige reden, dat haar man mee kon gaan naar Edinburgh, is dat ik de kosten voor mijn rekening genomen heb.
Ik heb alle drie de kinderen een bedrag gegeven, voor deze reis.
Ik wilde perse dat hij meeging, want hij had een heel goede band met Margreet, en ook voor hem was het uitstrooien van de as, een afscheid
 

En nu voel ik een enorme rust, want ik laat het los, kijk uit naar de dag dat ik weer naar Schotland vertrek, om half juni weer terug te komen, zodat we Margreet's laatste wens kunnen vervullen, de rest van haar as uitstrooien, samen met de as van de hond Bo
Margreet heeft, nadat de grafrechten verlopen waren, de urn met haar vaders as, hier in huis gehad, en ze had haar moeder beloofd, als die overleden was, haar as, op de grens van land en water uit te strooien.
Haar vader heeft heel wat jaartjes als machinist op zee gevaren, en haar moeder is in Koornwerderzand geboren, een werkeiland van de afsluitdijk, haar vader was ingenieur, die werkte aan de afsluitdijk, vandaar de grens van land en water.
En daar gaan we nu Margreet's as uitstrooien.

Met alle heibel in de familie, lijkt het ver weg, maar Amanda heeft een gesprekje gehad met Bob, en die heeft gelijk korte metten gemaakt, door te zeggen dat hij daar buiten blijft, hij wil er niet in betrokken worden, de boodschap was luid en duidelijk.
Ik heb Bob eergisteren gesproken, hij werkt sind 2 januari voor ASML, om opgeleid te worden als servicemonteur, voor hun geavanceerde apparatuur, met als werkgebied, Europa, dus twee weken terug, was hij samen emt een monteur bij een klant in Hamburg, en met ingang van maandag werkt hij 2 weken bij een klant in Engeland, net iets boven Londen.
Werken is een groot woord, het is meer, on the job training.
Bob zag door al get gedoe, ook al aankomen, dat het uitstrooien van de as, misschien een probleemgevalletje zou worden, en heeft heel duidelijk gezegd, dat het uitstrooien van de as in Juni, gewoon doorgaat, met zijn vieren, en hij ervan uitgaat dat het tegen die tijd opgelost is.
Het uitstrooien van de as, zonder mij, heeft hij al, onbespreekbaar genoemd.
En of het nu wel of niet opgelost is, dit heeft daar niks mee te maken, het is een belofte die wij met zijn vieren aan Margreet gedaan hebben, en dan moet je alles terzijde kunnen zetten, want dit is de laatste belofte, die uitgevoerd gaat worden.
En dan zijn de urnen(bussen met as, noem ik ze) uit het huis verdwenen.
Als ik er niet meer ben, hoop ik dat ik niet op een schoorsteemantel eindig, ik heb niks met as, ik heb in Edinburgh zelf, ook geen as uitgestrooid, dat heb ik aan de kinderen overgelaten.

Het voelde niet juist om een nieuwe liefde te hebben, en dan de oude uit te strooien, ik had mijn afscheid al het jaar daarvoor gehad.
Maar door de rust, ben ik nu begonnen met het scheiden van dingen, alles wat weg kan, heb ik eergisteren naar het stort gebracht.
De komende weken, ga ik mijn boeken uitzoeken, ik zet de paar boeken die ik mee wil nemen apart, en ga ook de zolder onder handen nemen, er staat een behoorlijk groot grenen stereomeubel, dat ik zelf gebouwd heb, en een grote tafel, en dat gaat weg.
Dan mijn collectie stereoapparatuur, een bandrecorder, cassettedeck, versterker, DAT recorder, en een oude buizenradio, alleen de radio, werkt niet meer volgens mij.
En een hele oude Greatz buizenradio, die mijn ouders een half jaar na onze geboorte gekocht heeft, ik heb de rekening en alles erbij, en die wil ik meenemen, en hij werkt nog, ik heb er mooie herinneringen aan, de hoorspelen van Paulus de boskabouter, en Paul Vlaanderen, heb ik erop geluisterd toen ik klein was..

Maar ik heb de rust, en begin aan het vervolg van mijn nieuwe leven.