Even een dagje leven

Een jaar of drie geleden kwam ik via mijn werk, (ik doe technical support voor een fabrikant van moederborden voor in computers, monitoren, enz,) in contact met een klant, en we raakten in gesprek, en op een gegeven moment, bleek dat zijn vrouw kanker had, en een paar weken laten voor euthanasie koos, ik heb hun het gedicht "Troost" gestuurd, en het heeft hen beide goed gedaan, zo aan het eind van een leven samen.

Nu zoeken we elkaar nog weleens in het weekend op, maar er zit wel 150KM tussen, dus we bellen eigenlijk ook heel veel, wat dat betreft lijk ik wel op mijn moeder, geef ze een telefoon, en dan hoefde je een half uur niks te zeggen, dat deed zij wel :), dus we zijn de nieuwe Trees en Toos, hebben dezelfde humor, houden elkaar ontzettend voor de gek, en spreken soms, over wat achter ons ligt, Vreemd hoe dat er zoveel overeenkomsten kunnen zijn. En het is natuurlijk zijn schuld dat ik nu, onbeperkt bellen gekozen heb. Ik vergelijk ons weleens met de oude mannetjes van de Muppetshow, wiens namen ik vergeten ben.

Maar het belangrijkste is, dat we gekozen hebben, om te leven, Dat is dus geen wilde mannen dingen doen, sowieso voel ik me in een kroeg, als een vis op het droge, maar er samen op uit trekken, bijvoorbeeld door de Ooipolder bij Nijmegen te bezoeken, een stuk, waar ik behoorlijk bekend ben, mijn eerste vriendin/verloofdes familie kwam er vandaan.

Dan pakken we ergens een terrasje, koffie met wat lekkers, gaan ergens eten, en genieten even van het gevoel dat we leven.

Zo hebben we laatst Koornwerderzand bezocht, de geboorteplaats van mijn schoonmoeder zaliger, de afsluitdijk viel een beetje tegen, was er nooit geweest, maar was er wel snel klaar mee, en toen hebben we de toeristische route door de kleine dorpjes richting Leeuwarden gereden, ik moet het echt even zeggen, we hebben een fantastisch mooi land..

We zijn geen van beide mensen om ons bij een club of vereniging aan te sluiten, Maar na zo'n dagje te hebben genoten van allerlei woordspelingen, een voorbeeld, ik fietste ooit met een collega, naar de gevangenis waar we werkten, ja echt we werkten er, en zei, het hele fietspad ligt vol met miskend leidinggevenden, waarop hij zei WAT? Ja eikels toch, hebben we een fijne dag gehad

Maar de moraal van het verhaal is dat een dagje "leven", ervoor zorgt dat ik de maandag erop, weer vol goede moed aan het werk ga, We hebben het na een tijdje eigenlijk bijna nooit meer over onze vrouwen, en wat er allemaal gebeurd is in de laatste jaren, maar zijn bezig te genieten, maar soms zijn er wel hele diepgaande gesprekken, waarin we langzaam onze muren afbouwen.

Dus leef af en toe een dagje, het leven wordt er zoveel mooier van, en ga niet van museum naar museum, maar sta eens stil, in de middle of nowhere, en geniet van het feit, waar je bent, dat je er bent, en wat er om je heen ziet, prent het in je geheugen, of neem er een foto van als je het wilt bewaren, en zo ontstaat er een reis door je leven, in foto's

Als rasechte ICT'ér heb ik nog wel een tip, zeker als het er veel worden, maak altijd mapjes aan, die beginnen met jaar-maand-dag, en de naam, dit zorgt ervoor dat het allemaal mooi op datum gesorteerd wordt.

Peter