6 jaar geleden maar toch nog elke dag
Het is ondertussen bijna 6 jaar geleden dat mijn oma overleed.
Zij koos er zelf voor om haar lijden te stoppen, en euthanasie was voor haar de weg die ze wilde bewandelen.
Ik was erbij, van begin tot einde.
Dat moment heeft me gevormd en tegelijkertijd ook gebroken.
Ik was nog maar 17 jaar, een meisje dat liefst uitging en feestte, en plots stond ik midden in iets waar ik niet op voorbereid was. Mijn oma loslaten, haar zien vertrekken, het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween.
Maar wat vaak niemand ziet, is wat er ná zo’n dag gebeurt.
Het leven gaat door, maar voor mij voelde het alsof ik in een ander leven terechtkwam.
Het huis waar mijn oma stierf werd ineens een plek waar ik bang voor was. Tot op vandaag voelt dat huis soms nog zwaar en vol herinneringen. Er zijn kamers die ik nog steeds niet durf binnen te gaan.
Bepaalde geluiden en geuren of een onverwachte schrikreactie kan me direct weer terugsturen naar die dag.
Het is raar hoe je lichaam en hersenen kunnen reageren en veranderen sinds een overlijden van een geliefde die zo dichtbij stond.
7 reacties
Nee, het is niet raar maar een natuurlijke reactie. Waar je eigenlijk iets mee 'moet'. Waarom zorgt niemand ervoor dat je de tijd neemt voor jezelf te zorgen in plaats van voor je opa?
Omdat niemand (de familie) zich echt iets aantrekt van de situatie. Ik woon ook bij mijn grootvader, bewuste keuze van mij. Maar het is allemaal ten koste van mijzelf en mijn eigen toekomst jammer genoeg. Mijn opa wilt geen enkele hulp van buitenaf aanvaarden.. Terwijl ik dit sowieso een verlichting zou vinden moest er wel hulp aanvaard worden. Hij staat er niet bij stil dat dit voor mij zwaar is en mijn leven on hold staat door hem.
Dat vind ik knap egoïstisch van hem en doet mij afvragen of hij wel net zoveel van jou houdt als jij van hem.
Ieder mens leeft voor zichzelf. Als paden elkaar kruisen en het respect is wederzijds, dan volgen die levens hetzelfde pad. Maar als één van beiden het respect voor de ander verliest, dan moeten wegen scheiden. Het pad volgen ten koste van jezelf is verkeerd en dient niemand. Noch de ander, noch jezelf.
Ziekte mag nimmer een chantagemiddel zijn.
Ik vind dat je dat mooi heb verwoord. Alsof je in een andere wereld bent gekomen na het overlijden van een dierbare.
Morgen ben ik mijn moeder 3 weken verloren. Ik was er ook bij tot het eind (bijna). So close en zo dierbaar geeft dat gevoel denk ik.
Ja zo voelt het echt hé!
Veel sterkte en goede moed gewenst met het verliezen van je moeder. 3 weken dus de wonde is nog vers.. Hopelijk kan je het ergens aanvaarden dat ze er niet meer is. Tijd heelt niet, maar de scherpe kantjes gaan er na een tijd sowieso af. Als je wil babbelen mijn chatbox staat open!
Ja ik ken de fases van rouw, maar het feit zonder haar is soms onverteerbaar.
"We kunnen eigenlijk niet zonder elkaar" zei mijn moeder 3 dagen voor haar overlijden.
Bijna 2 jaar was ik met en voor haar intensief bezig rondom haar ziekte. We deden het vooral met zijn 2. Aan de ene kant zwaar, maar ook bijzonder omdat ze me zo dankbaar was. Weinig hulp en steun ervaren van anderen, ook niet van professionals. Zelfs niet tijdens haar laatste uren. En erger nog ik was naar huis gegaan en 20 minuten laten werd ik gebeld dat ze was overleden. Verdriet, boosheid en schuldgevoel loopt door elkaar heen.
Maar moet doorgaan want ben nog steeds mantelzorger voor mij pa. Ik ben nog steeds elke dag in het huis van mijn ouders.
Mijn moeder is 93 en volledig afhankelijk van mij, ondanks dat ze in een verzorgingshuis woont. Ze weigert de meeste hulp, zeker in het begin en vertrouwt alleen mij. Mijn moeder is dementerend, ze vergeet veel en haalt dingen door elkaar. Dat merkt ze zelf, en dan wordt ze boos op zichzelf, maar ook op haar omgeving. Toch kan ze er niets aan doen.
Ook oud worden is een soort ziekte. Wij denken vaak aan doodgaan, maar iemand van 93 is daar ook dagelijks mee bezig. Daarom vind ik ‘chantage’ geen goed woord.
Als je van elkaar houdt, help je elkaar zolang het kan.
Ondanks dat ik zelf ongeneeslijk ziek ben, zou ik mijn moeder nooit in de steek laten — dát zou ik pas egoïstisch vinden.
Je verhaal raakte me, Amber. Het vraagt enorm veel kracht om zo jong al zoveel verantwoordelijkheid te dragen en toch je hart open te houden. Vergeet niet dat jij er ook mag zijn, met je gevoelens, je dromen en je grenzen. Mantelzorg is liefde in zijn zuiverste vorm, maar ook liefde voor jezelf verdient ruimte. 💛