Huidige situatie = Flashback

Alles dat leeft gaat uiteindelijk dood.

Op het moment dat ik dit voor jullie schrijf, is mijn hondje Tina in haar laatste levensfase.

De laatste dagen zijn zwaar voor me, mantelzorger zijn en mijn hondje ondersteunen met letterlijk alles. 

Het gaat niet goed met haar. 
Ze kan niks nog zelfstandig en ik moet haar alles aanbieden en zelfs naar buiten dragen. 

Gelukkig heeft ze geen pijn. 
Ze is gewoon oud, 15 jaar is ze. 
We zijn letterlijk samen opgegroeid. Mijn allereerste hondje.

Ik wou dat ik mezelf in 2 kon delen, 1 stuk voor mijn opa en het andere stuk voor Tina. 

Mezelf zet ik op de laatste plaats, zoals altijd eigenlijk. 

Als het moment daar is, heb ik gekozen voor euthanasie in huis. 

Haar eigen omgeving, geen stresserende autorit en bezoek aan de dierenartsenpraktijk.

Ik zit op de grond voor haar mand en leg mijn hoofd op haar kleine lijfje, haar hartslag is afwisselend en ademhaling traag. 

Ze ruikt anders, een geur die me plots overweldigd en meteen terugstuurt naar de laatste dagen van mijn oma.

Mijn hartslag verhoogt intens, 
ik krijg geen lucht meer. 
Ik ben in paniek aan het raken. 

Snakkend naar adem alsof ik diegene ben dat gaat sterven. 
“Rustig in en uit ademen” zeg ik in mijn hoofd tegen mezelf. 

Nog steeds in paniek schiet er nog een andere gedachte door mijn hoofd gevolgd door een verschrikkelijke flashback naar het moment van de euthanasie van mijn oma.

Mijn hondje ligt exact op dezelfde plaats waar mijn oma haar ziekenhuisbed stond, in de keuken voor de tv. 

”Ga ik dit nu weer meemaken?” 
Denk ik bij mezelf. 

Ook al is het mijn bewuste keuze voor haar, net zoals mijn oma die bewuste keuze voor zichzelf had gemaakt.

Ik ben bang, bang voor wat onvermijdelijk komen gaat.