Scheidslijn
Ik zit op mijn favoriete plekje met de kont op de kast van het havenlicht. Een bootje verlaat de haven, eerst op de motor, maar dan hijst het het zeil en laveert aan de wind richting Medemblik. Twintig minuten later zie ik hem weer dichterbij komen, iets hogerop.
Links over het water ligt Medemblik, hemelsbreed een kilometer of zes. De vertrouwde contouren, de schoorsteen van het gemaal De vier noorder koggen, de beide kerktorens die riepen: Je bent bijna thuis! toen ik nog in Medemblik woonde en terug kwam van vakantie. Verder naar rechts de grootste windmolen van Nederland, of in ieder geval is hij dat heel lang geweest. Een onderzoeksmodel, stond vaak stil en werd daarom in de volksmond De Ambtenaar genoemd. 's Avonds is zijn herkenningspunt twee grote rode lampen die simultaan aan en uit flitsen. In de schemer waan je jezelf in de film War of the Worlds, waar tripods van grote hoogte dood en verderf zaaien. Maar niet vandaag.
Nog verder naar rechts de windmolens in de Wieringermeer, het dijkgatbos en Den Oever. Hoe ver is dat? Dertig kilometer? Een donkere streep tussen de lichtblauwe lucht en donkerblauw water leidt naar Friesland. Lichte golven in de streep verraden het oude land. En daarvoor nieuwe wieken. Een nieuwe tijd.
En ik verlang naar de oude tijd. De tijd vóór. Onbezorgd denken: volgend jaar.....als we de Schotlandreis op de motor hebben gedaan........als ik met pensioen ben.....als we de camperreis door de National Parcs in Amerika gaan doen......als......als....
Volgend jaar komt nog wel, en het jaar daarna ook nog wel. Maar het pensioen? Misschien. Maar in welke hoedanigheid? Ik moet niet gevangen blijven in die gedachten. Vaak zijn ze er niet, maar te vaak helaas ook wel. En ik kan ze niet uitzetten.
Mijn scheidslijn ligt op februari 2021. Daarvoor was ik onbevangen, de wereld en toekomst lagen open, ik word minimaal 90 en blijf tot mijn 88ste motorrijden. Met mijn lief, mevrouw Zweef. En nu vernauwt mijn horizon. Plannen reiken niet verder dan een paar maanden. De vermoeidheid beperkt.
De scheidslijn tussen toen en nu.
18 reacties
Ohhh lieverd,
Kon ik maar een aan/uit knopje voor je realiseren….
Wat ik nu wel kan is je een dikke virtuele knuffel geven ❤️
Ik heb contact gehad met simone en ga pepernoten voor haar mee nemen😉.
En we gaan van Zomer naar Najaar naar Winter naar Voorjaar naar ……….hou vol allemaal! ❤️❤️❤️.
liefs Helma 🌸
Die onbevangenheid... nooit gedacht dat die ooit weg zou zijn... vandaag stond een artikel in de NRC over bucketlists etc. Ik vroeg mijn man of hij een soort van bucketlist heeft. Hij zei dat hij dat niet heeft. Graag zou die nog een keer naar Nieuw-Zeeland willen en daar met een camper rondtrekken, of volgende zomer met de camper naar Slovenië en Italië gaan. We hebben afgesproken dat als het volgende zomer allemaal nog een beetje stabiel is, we wellicht deze reizen gewoon moeten gaan plannen. Zo groots hoeft het blijkbaar allemaal niet te zijn. Dat was ook de strekking van het artikel.
Hoezeer we nu kunnen genieten van mooie momenten, de glans is eraf. Het gevoel wordt nooit meer wat het was. En dan ben ik nog niet eens degene die de ziekte moet dragen.
Heel herkenbaar, helaas
Jouw onderwerp en inhoud raakt mij diep. Mijn (onze!!) plannen zijn allemaal vervlogen. Misschien vind ik ze ooit weer in een andere vorm.
Vrees niet voor de toekomst, die begint pas morgen.
Zarko Petan , Sloveens schrijver en regisseur 1929-2014
Maar , zoals Helma zegt , een aan/uit knopje voor je zorgen zou handig zijn , zeker als je op zo'n prachtig mooi plekje rustig wat zit te mijmeren .
Meneer Petan heeft mooi praten, met zijn vijfentachtig jaar. Nou ja, nou houdt hij zijn mond, maar ik bedoel maar.....
Ach lieverd ik was ontroerd mooi die nostalgie maar toen las ik verder en werd ik verdrietig voor jou en mevr zweef zoveel mooie plannen en dromen voor de toekomst en dan gooit kanker roet in het eten die vuile spelbreker ,en vind je jezelf terug met dingen omgooien ,anders inplannen rekening houden met afspraken en dat is moeilijk en ja dan krijg je idd overpeinzingen ,vind je weg maar zweef dan kan er misschien nog meer dan je nu denkt ik duim voor je en geef je ff een hele dikke knuffel en mevr zweef ook liefs hes xxx
Heel herkenbaar Zweef, je leeft je leven tot er ergens kanker of een andere ziekte op je pad komt en je niet weet hoe je toekomst er uit gaat zien en of je je pensioen gaat halen. Het leven bestaat uit veel onzekerheden maar dat willen we vaak niet weten. Ik hoop dat je samen met mvr zweef nog veel mooie reizen mag maken.
Zeker wel .
Zogauw z'n geel tuffertje wat opgelapt is , is ie terug op ronde .
♥️
Dag Zweef 😁
Wat een leuke, pakkende, confronterende verhalen elke keer! Ik lees ze met genoegen. Ook deze weer. Dat is ook zo bijzonder aan deze site, dat we ons er erg in herkennen… In het kader van je bent niet alleen, stukje Henk ter vergelijk.
Ik moest er vooral aan denken toen ik van de week naast een andere motorrijder stil stond. En dacht; 'hij wel'… Maar wellicht was jij het wel Zweef. 😇
Mijn scheidslijn is nog maar kort april 2022. De laatste werkende maand. 'Wat geweldig' , na 48 jaar werken met veel lol en plezier per 1 mei 2022 met vroeg pensioen.
Net als zweef, motorgekkie. Verlangend naar overal zonder agenda beperking naar toe. Zelfs mijzelf een tentje cadeau gedaan. Heerlijke vrijheid. Meteen begin mei solo op de motor naar de Auvergne. En Ik was ook de zomermaanden juli en augustus al als flottielje zeilschipper aangenomen in Griekenland.
Ooh by the way, ja ik heb ook behoorlijke pijn toenemend in mijn longen op de rug 😇😁. Niets leek me in de weg te staan. Althans tot die scheidslijn, de uitslag van de scans en biopten.
Uitgezaaide prostaatkanker, high volume, dus overal, behalve de vitale delen in de buik. Huuuuu 🤔😳ik ? Die nooit wat had? Moi, en dan zó heftig??
Inmiddels heb ik denk ik als verse avontuurlijke pensionado, elke scan, elk onderzoek wat je hiervoor nodig had wel gezien. Direct aan de hormoon en chemokuren .
De motorvakantie ben ik toch (ik was nog eigenwijs ) gaan doen. Maar ben halverwege door de anwb gerepatrieerd met motor en al. De behoorlijke uitzaaingen in O.a. De heupen waren zó pijnlijk op de motor, het ging niet meer.
De zeil/ werk vakantie heb ik afgezegd. En inmiddels lukt het me al een beetje om naar mijn lichaam te luisteren. Bij mij betekent dat er veel niet meer lukt op dit moment. Energie van slappe dweil. Overal pijn en gedoe.
Enne ik dan…, 🥺 Henk de avonturier, de motor en zeilgek, de levenslustige pensionado….?
Die is er natuurlijk ook nog steeds. Merk dat ik vooral bij dit soort verhalen het mij realiseer. Het gaat zo snel, de omslag na 'de scheidslijn'. Maakt me wel verdrietig maar probeer aan de andere kant toch maximaal realistische dingen wél te doen.
En zoveel mogelijk toch te genieten, o.a. van je mooie verhalen! 👌👍
tanx en sterkte allemaal.
🙏🏻
Man! Wat herken ik mij in jou! Toen ik jonger was, veel jonger, had ik niet eens meer een auto. Had die stofhapper weggedaan, scheelde weer afstoffen. Alles met de motor, zelfs kerstbomen van vier meter meegenomen. Met zijspan toen weliswaar.
Ik heb gelukkig nog geen botuitzaaiingen, maar de vermoeidheid van de Enzalutamide speelt mij parten. Bij lang staan en dus ook zonder steuntje in de rug zitten, begint de rug onderin zeer te doen. En dan zakt het humeur ook en raak ik nog meer vermoeid. Een vicieuze cirkel.
Jij rijdt, ik rij, wie nog meer? Richten we een kluppie op: De kankerlijerrijers.
Hou je haaks!
Check!! Jaaa, dat dus 😀 oa behoorlijk pijn in heupen/ bekken bij staan en zitten.
Zakken van humeur en evenredig zakken van de nog aanwezige energie etcetc
Gek op clubjes....'De Knorrende Kankerrijers' 🏍
Het gas er op!
Sterkte
mag ik dan ook mee rijden? Ben wel een geluksvogel die net de dans ontsnapt is maar het blijft in gedachten een rol spelen.
Leuk Cees!
Natuurlijk, wie weet welke positieve vibes je over ons uit kunt sproeien 👌🏻
Kijk we hebben al een club van 3 hatseflats.
grz Henk
Ik heb gereden, mijn concentratie is niet altijd goed dus voor de veiligheid in het te drukke verkeer maar gestopt.
Hoe herkenbaar die scheidslijn tussen onbezorgd en juist niet onbezorgd.... in ons geval kwam die in 2006 toen mijn man een zeer zware hersenbloeding kreeg en dus nooit meer de oude is geworden, alhoewel hij er boven verwachting redelijk is uitgekomen ( echt, we gaven geen stuiver meer voor zijn leven op dat moment..) was hij op 48 jarige leeftijd thuis, niet meer in staat om te werken en nooit meer zonder zorgen... we hebben onze weg er in gevonden en toen ik vorig jaar de diagnose borstkanker kreeg was er buiten angst en schrik ook vechtlust en berusting... Met mij gaat het buiten wat mindere dagen door vermoeidheid goed, maar zonder zorgen... nee, dat zijn we nooit meer
ik hoop dat er nog vele mooie momenten komen samen met mw Zweef, al dan niet met een gele motor..
x tine
Onbevangenheid voor altijd vervlogen... ja, dat schreef ik al snel ergens in een boekje omdat ik het voelde tot in het diepst van mijn ziel. Wie daarover lacherig doet wil ik... na ja, dat weet je wel.
Wij zijn al blij als we op korte termijn ergens naar toe kunnen leven. Ook al versla ik de prognose die bij mijn hoorde al lang, toch is onbevangen door het leven dartelen er niet meer bij. Ik ben nooit meer 'alleen' hè... altijd samen met dat monster...
Knufs lieverd xxxxxxx Hebe