Not on my watch!

Ik meende een lichte trilling te voelen na het plaatsen van het vorige blog. Was het een aardbeving hier in de zompige klei? Nee, het voelde anders. Het was iets in de lucht en het duurde even voordat ik realiseerde dat het het angst en beven was van hen die mij na staan. "Het zal toch niet zo zijn dat hij met zijn krakkemikkige botjes en kippekracht op die steiger zit??"

Gelukkig was dat niet zo, Zweef kent zijn beperkingen. Maar dat neemt niet weg dat hij zijn hulptroepen onbeveiligd de steiger op stuurt. Veiligheid is iets dat Zweef altijd al alert op was. Toen Zweef nog een Zweefje was kan hij zich herinneren dat hij tijdens montage van dakkoepels en lichtstraten altijd op zijn knieën zat naast het gat, ook als het dak nat was, terwijl anderen gebogen stonden. En dat hij ooit voor zijn vader een klimharnas heeft gekocht, omdat die in bomen klom om er takken uit te zagen. Niet dat die dat ooit heeft gebruikt, hij vond dat maar onzin. Hij is er voor zo ver Zweef weet niet uitgevallen, maar de schoonvader van een excollega is met zijn 85 jaar wel zo aan zijn einde gekomen.

En later, tijdens de bouw van de garage, altijd zorgen voor railings langs de rand van platforms van de steiger. Zekerheid boven alles. En nu we nog hoger gaan, niemand de steiger op zonder valbeveiling. De dood ligt toch al op de loer hier, die moeten we geen handje helpen.

Morgen of overmorgen komen er twee setjes binnen, twee harnassen met zekeringskabel.

Twee man op de steiger, één beneden. Veiligheid voor alles.