Louf

Ben een beetje louf. Louf is moe in het Westfries. Afgezien dat ik het moe ben om ziek te zijn, is er ook die vermoeidheid. En ik kan er niets aan doen. Ik slaap uitstekend, maar rust niet uit. Het begrip "verkwikkende slaap" is mij vreemd. Ik word wakker, moe en moet dan eerst uitrusten om voldoende energie te vinden om op te staan. Eenmaal in de kleren gaat het wel wat, maar ik moet mijn grenzen bewaken. En daar slaag ik gelukkig steeds beter in. Even wat rommelen rondom huis en dan, zodra ik de vermoeidheid voel opkomen, eerst een halfuurtje met de beentjes omhoog. Ga ik door, dan moet ik het bekopen en rest er niets dan gewikkeld in een fleece een uurtje of wat achterover. En die grens tussen vermoeid raken en onderuit gaan is flinterdun. Te vaak ben ik al eigenwijs geweest of stokdoof voor wat het lijf aangaf. 

Ik kwam onlangs op zoek naar iets anders langs een artikel van KIJK over wat kanker met het lijf doet. Door ongelimiteerd te blijven delen wordt een enorme berg energie verbruikt. Energie die uit voeding komt, maar dan moet je wel voldoende kunnen binnenkrijgen. En als er meer energie wordt verbruikt dan er binnenkomt, dan wordt er energie uit andere delen van het lichaam gehaald. Zolang dat de zwemband is rond de middel, dan gaat het nog wel, maar als de zwemband weg is, dan worden het daarna de zwemarmbandjes en daarna de rest van de spieren en als laatste de meest belangrijke, wordt de hartspier aangesproken. En dan is het gebeurd. Ook met de kanker, dat is ook gunstig, maar zelf heb je daar niks meer aan.

In je slaap is je lijf ongelooflijk hard bezig met herstellen van de afgelopen dag. Je hersenen zijn druk bezig met het verwerken van alle indrukken en informatie die wordt aangereikt via contacten en sociale media om e.e.a. op te slaan in het geheugen. Het vaatstelsel moet alle afvalstoffen verwijderen. Het is niet voor niets dat je 's nachts er vaker uit moet naar de wc. En als je laat nog stevig hebt getafeld, je maag staat helemaal niet hoog op de prioriteitenlijst met toedeling van energie, dus die bult blijft zitten waar die zit. Morgen weer een dag.

Dus terwijl mijn lijf  's nachts hard aan het werk is, komt er zo'n rouwdouwer tussendoor met zijn eigen planning om zoveel mogelijk kankercellen te maken. Zuipend aan de bar, alle schaaltjes met nootjes leegrauzend. En dan blijft er te weinig over voor het reguliere om te herstellen. En daarom sta ik vermoeider op dan dat ik er in ga. Ben ik dingen vergeten en voel ik mij in de loop van de dag beter, want dan staat het verstand op nul.