Het medicijnvrouwtje

Ik had vandaag een afspraak op de pijnpoli. Ook daar heb je specialismes in, mensen die alles van pijn weten. Of ze ook op de hoogte is van hoe je pijn kunt laten voelen, weet ik niet en daar wil ik ook niet achter komen. Dat is een heel andere tak van sport. Deze mevrouw weet dus hoe je er van af komt.

Pijn is een raar ding. Je hebt het en het ontstaan ervan, daar kun je slechts naar gissen. Een gat in je knie, dat is duidelijk, dat zie je. Maar pijn aan de binnenkant, dat kun je alleen zien aan dingen op foto's en scans. En dan zie je alleen de dingen die er niet horen. Of dat meteen pijn geeft is een tweede. En dan zijn er ook nog pijnen die niet duidelijk aanwijsbaar zijn aan een defect.

In de loop der tijd heb ik enige pijnmedicatie gekregen aan de hand van aanwijsbare klachten. Daar is een behandeling uit ontstaan in de vorm van bestralingen, radium 223 behandelingen en medicatie. De behandelingen hebben effect gehad, maar de kanker zit ook niet stil en nu is het zo dat ik geregeld pijn heb vanaf mijn middel tot aan mijn bovenbenen. Sommige plekken herkenbaar en aanwijsbaar, sommige plekken vaag. En daar krijg ik naast de paracetamol twee andere medicijnen voor. Oxycodon en Celecoxib. Welke voor welke pijn was, dat was mij niet helemaal duidelijk en dat was kennelijk ook voor diegenen die het hadden voorgeschreven, hoewel de medicijnvrouw de Celecoxib een goede vond voor de vagere rugklachten. Zowel de oxycodon als de Celecoxib zijn tegen uitzaaiingen, waarbij de laatste tevens ook werkt tegen ontstekingspijnen en gewrichtspijnen. Maar niet tegen zenuwpijnen, zoals de verpleegkundig specialiste dacht die ik vorige week sprak.

Het medicijnvrouwtje kon mijn initiatief om toch de Celecoxib op te hogen wel waarderen, hoewel ze het liever niet zag als een nachtelijk extra medicatiemoment. Liever zag ze twee maal daags op vaste tijd een medicatie van voldoende sterkte. Op hogen tot 400 mg per dag vond ze ook nog goed, hoewel ze liever had dat ik meer stoeide met de Oxycodon. De 3x daags 5mg was wel erg minimaal vond ze. Tien, vijftien of twintig mg per keer vond ze ook prima, liever dan de Celecoxib op te hogen. Als ik zou willen, dan mag ik tot 8 keer per dag een oxycodon erbij gooien, maar beter is een stabielere basis te zoeken, zodat de escape met een extra pilletje minder hoeft.

Ik ga voor een nieuwe balans. Ik wil weten welke pijnen ik heb en of de Celecoxib echt toegevoegde waarde heeft en zo ja, welke dosis. En ik ga naar vaste medicatiemomenten. Vooralsnog blijf ik de 100 mg Celecoxib gebruiken en als ik tussentijds pijn ervaar, dan eerst een extra oxycodon erbij. Lost de pijn op, dan is het een indicatie dat ik dat met oxycodon kan oplossen door de dosis daarvan aan te passen.

Ben blij dat ik een redelijke vrije hand heb gekregen om een voor mij zo goed mogelijke verhouding in snoepjes te maken, waarbij kwaliteit boven kwantiteit gaat.