Het eerste straaltje....

Motorrijders onder ons zullen het wel herkennen. Vroeger was de motorkleding minder waterdicht. Niet van die geavanceerde materialen, of je ging weg met zomerlaarzen en dan kreeg je toch een bui op je kop. Bij mij was het standaard de rechterlaars. De broekspijp raakte verzadigd met water en het eerste straaltje koud water liep dan langs je enkel naar het warme holletje onder je voet.

Ik had een déjà vu daarmee. Ik had de steunkous van het bovenbeen vandaag vastgeplakt met huidlijm. Ik was het constant hijsen daaraan een beetje zat. Nou moet je huidlijm eigenlijk op een onbehaarde huid gebruiken, maar ondanks mijn extra iksje ben ik niet geheel onbehaard. 

Boefke heeft problemen met van huis weggaan. Thuiskomen vindt hij niet erg, maar dat weggaan... Ik kan mij dat herinneren van vroeger tijdens zwemles. Ik kreeg zwemles in het buitenbad van Medemblik. Dat was gewoon het IJsselmeer. Twee betonnen steigers reikten in het water. Met A mocht je alleen de linker steiger, de rechter was voor B en hoger. En daartussen was voor de zwemdiplomalozen. Daar mocht ik. Daar kon je vanaf de kant over een schelpenstrandje naar het water, na de betonnen trap te zijn afgedaald naar een stukje pier. Niet uitglijden over het wier! En met zwemles durfde ik niet vanaf de kant weg te zwemmen. Stel je voor dat ik niet meer kon staan! In zee lopen en naar de kant ging prima, andersom niet. Boefke heeft dat dus ook.

Mevrouw Zweef noemt mij afentoe hondenfluisteraar. Ik schijn exact te kunnen zeggen wat haar hondjes denken en daarom stelde ik voor om Boefke in de hondenwandelwagen eerst een stukje mee te nemen, zodat het "van huis weggaan" gevoel vermeden werd. Dat idee werd door Boefke uitermate goed ontvangen. Dat hij over de helft van de wandeling uit zijn warme holletje in de miezerregen werd gezet, vond hij minder. Met lede ogen zag hij de taxi vertrekken. 

De hele dag had Zweef zo ongeveer op zijn reet gezeten en ondanks de kous werd het been toch dikker. Wat beweging zou het stalpoot goed doen. En dan kon Zweef ook alvast oefenen met de wandelwagen, voor als er een rollator met aangename zit moet komen, voor als de drie gapen zich weer aandienen. De tijd dat hij achter een wandelwagen liep, was ook alweer vijfenvijftig jaar geleden met zijn jongste broertje door het Koningin Emmapark in Medemblik. Die ervaring was hij allang kwijt. En ook met de buggy met dochter door Leiden hollen was niet vergelijkbaar.

Het eerste haartje....De hele dag zat de kous prima, maar na een honderdvijftig meter voelde Zweef de kous trekken. Naar beneden, manmoedig vastgehouden door de miniscule haartjes op het bovenbeen. Het eerste haartje gaf het op en werd door de kous aan het been ontrukt. Déjà vu met het eerste straaltje. Al snel volgde een tweede en derde haar en als het niet zo hard had gewaaid, had ik het gejuich van de kous kunnen horen. Op een gegeven moment was de kous rondom zo ongeveer los, maar werd nog manmoedig door verscheidene haren op zijn plek gehouden. Dat was een bijzonder onaangenaam gevoel. Alsof je een pleister langzaam lostrekt. Nou is het mooie van die lijm, dat die door vocht weer zacht wordt. Maar de kleding van tegenwoordig is veel beter waterdicht en het bovenbeen wilde maar niet nat worden.

Even overwoog ik om maar gewoon in mijn broek te piesen, in de hoop dat het straaltje water dan ook voor het rechterbeen zou kiezen en de lijm zou oplossen...