Een mens leert wat......af.
De vooruitzichten waren goed. Waar gisteren de meerkoeten nog over sloot naar de eendenkorf konden lopen, scheen vandaag de zon en was het kwik bijzonder aangenaam voor een lentedag in de winter. Ook mevrouw Zweef was wel te porren voor het eerste motortochtje van het jaar. Ik heb diverse leermomenten gehad. Gewone en af.
Twee weken geleden bij het positioneren van de eendenkorf, lag ik op mijn buik om een schroef in een balkje te draaien met de schroevenmachine. Dat was een afleermomentje, dat moet ik niet meer doen. Terwijl ik iets draaide voelde ik een stevige knak linksonder en ik vermoed dat ik toen een extra zwevende rib heb gemaakt. Mijn vloek echöede over het water en deed de vissen hun kop boven water uitsteken en hun buik verbleken. Sodeju, wat deed dat zeer.
Dientengevolge begroet ik momenteel minder uitbundig mij tegemoetkomende motorrijders. Ik kom niet verder dan het op duitse wijze groeten. Niet die uitgestrekte arm op halve hoogte, maar slechts het lichten van vier vingers van de linkerhand, waarbij de duim om het handvat geklemd blijft. Of een minzaam knikje, dan doe ik net alsof ik beide handen aan het stuur nodig heb.
Ook korte verkeersdrempels en kuilen in klinkerwegen kunnen mij minder bekoren.
Iets wat ik geleerd heb, is dat het stalpoot kennelijk nog meer in omvang is toegenomen. Op de motor geraken is best wel een uitdaging, waarbij er weer afgeraken nog best wel een dingetje is gebleken. Met een ferme zwaai weet ik de knie op de buddy te krijgen, waarna de voet nog voor de topkoffer langs moet. En daarvoor moet de knie buigen. En dat valt niet mee. Schuifelend weet ik de voet over de buddy en koffer te krijgen, waarna ik zit.
Starten, warmdraaien en rijden. Moeiteloos de linkervoet op het steppie en dan de rechtervoet. Die sleept nog een tiental meters half hangend naast de motor. Die moet ook nog op een voetsteun! Ik moet een stalpoottakeltje, denk ik terwijl ik pogingen doe dat loodzware been omhoog te krijgen en de knie te buigen. Door een beetje met de kont naar links te glijden komt er wat meer ruimte en weet ik de rand van de voet op de steun te krijgen. Terugglijden over het zadel en de voet naar links schuifelen. Meneer zit en rijdt. Gaandeweg kreeg ik daar meer handigheid in.
We hebben allebei heerlijk gereden. En binnenkort moet ik maar eens om een nieuwe helm. Mijn huidige is aan vervanging toe vanwege de leeftijd en hoewel Zweef ondertussen al redelijk uit elkaar valt, moet het koppie toch maar heel blijven.
15 reacties
Nou, je hebt genoten, en das wat telt.
En je hebt genoten. Dat is wat telt🧡
Ritjes waar je vast dubbel en dwars van geniet zo te lezen, fijn dat je het toch nog zo voor elkaar krijgt allemaal🤗.Dat het zonnetje maar weer snel zo mag gaan schijnen.
Liefs Bianca
Het was er ook wel echt uitmuntend weer voor :D
Wat kun je toch (h)eerlijk beeldend (be)schrijven.
Ik zou bijna medelijden krijgen bij de beelden die het in me oproept. Toch verschijnt er ook een glimlach. Nee niet uit leedvermaak, maar dankzij je vermogen tot aanpassen en de wil om er voor te gaan (ahum dat is mijn aanname!) Je toch heerlijk lijkt te hebben genoten met mw Zweef.
Ga zo door maar doe wel ff normaal....even tussen neus en lippen door een rib breken.....en dat voor een schroefje aandraaien. Nou ja: leren dingen uit handen te geven zei den moralist...
En mondkapje voor zegt :opa Martin" want in deze penibele situatie wil je niet een griepje oplopen met de bijbehorende hoest en niesaanvallen!!
Daar weet "opa" alles van.
De botjes zijn door de uitzaaiingen inwendig verzwakt. En dat is dus ook weer een leermoment, dat ik echt wel moet bedenken wat ik wel en niet doe.
Nou, wat een heerlijk weer en logisch dat je daar op een toffe manier van wil genieten! Dat is ook gelukt, lees ik, zij het met veel inventiviteit en flexibeliteit in nieuwe manier van op- en afstijgen proberen te vinden. Je doet het toch maar he!
Wel een klein vraagje: wat is een buddy? In mijn wereld is dat een "maatje", een "vriend" maar ik kan me moeilijk voorstellen dat je zomaar met je been over pakweg mr. Willy zijn hoofd begint te zwaaien.
In motor jargon is de buddy dat lange zadel waar je met zijn tweetjes heerlijk op kunt zitten. Altijd je rug lekker warm.
Die helm tegen jouw helm botsend en rustend is een mindere kant daarvan 🤭.
Er zijn van die opvouwbare opstapjes, maar die vind ik nog niet "cool".
Buiten het botsen heb ik er nu in elk geval een heel erg romantisch beeld van!
Genieten zolang je het kunt.
Misschien zo'n hijsinrichting zoals ze in het ziekenhuis gebruiken, om je in de garage, op de motor te hijsen.
Lukt het nog om de achterrem te bedienen?
Ik heb een takel met loopkat in de garage, dus in nood kan ik er op. Maar hoe er dan weer af??
Remmen lukt nog wel.
wat heerlijk dat je toch nog even hebt gereden op de motor, doorzetter ben je hoor, petje af! Mijn vader vond dat ook heerlijk, de wind langs je voelen, de vrijheid, dingen kunnen zien om je heen. ☼
lieve groett hilde
Precies, dát! En dat mooie vloeiende bochtje, of even die versnelling voelen. Maar ook met 30 door dorpjes koetelen.
Jemig de pemig zonder stalpoot lijkt het mij al een uitdaging om op en af dat brullende gevaarte te klimmen. Een hele work out.
Wat fijn dat jullie zo genoten hebben.
Op naar de volgende rit met nieuwe helm.
We weten hier allemaal hoe vindingrijk jij bent dus binnenkort zien we een blog met bijpassende oplossing ,maar doe je wel wat voorzichtig ,delegeren is ook een goed idee ,rara wie heeft mij dat geleerd ,en idd het was er zalig weer voor
knuffs hes xxx