De kapper van Oud-Zuid

Ik kwam hem vandaag weer tegen, mijn celgenoot voor de middag. Hij had vóór mij de controle scan van de eerste lutetium 177 toediening van de vorige dag. Ik weet dat hij kapper was, omdat hij voortdurend aan het bellen was om de afspraken voor de komende dagen te verzetten. Ook moest hij meerdere keren worden geprikt, waardoor hij minder mobiel met zijn handen en armen werd. Ik ving een gesprek op dat hij zei dat hij daardoor minder nauwkeurig kon knippen. "Dan kom ik even niet bij je in de stoel" riep ik. " Dat mag ook niet", riep hij terug; "Straling!" " Ja, maar ik mag wel!". Daarmee was het ijs gebroken, hoewel ik vrees dat onze gesprekken geen diepgang zullen krijgen.

Het was een lange dag. Mijn vrees voor lange files in de ochtend van de donderdag werden bevestigd de volgende ochtend, nadat ik onderweg was van het door het Gasthuis geboekte hotel net aan de ring bij Sloten. Ik kon binnendoor, hoefde niet de snelweg op. Half tien melden bij de verpleegafdeling, waarna een infuus werd gezet. Vervolgens wachten op de buurman die hetzelfde onderging. Buurman kreeg om 11.00 uur zijn lutetium en mocht om tien over vijf weg, als alles goed ging. Mijn goedje een half uur later en ik zou om tien over half zes de kamer mogen verlaten.

Het was een saaie middag. Geen comfortabele stoelen en het bed was eigenlijk ook te hard. Uitzicht was gevangenis waardig, de tralies ontbraken nog maar net. "Vanwege de straling", zei de verpleegkundige. "Daarom moeten de ramen hoog en klein". Ik kreeg een hoog "Covidgevoel". Toen werden er ook maatregelen getroffen die nergens op slaan. Wat verwachten ze aan risico op de zesde verdieping? Een vogel die langs vliegt en teveel straling op pikt en kuikens met drie vleugels produceert?

Bij de overdracht werd onze deur nog even geopend. "En hier hebben we nog twee mensen welke lutetium hebben gekregen". De deur zoefde mechanisch dicht met geluiden "The Green Mile" waardig.

Tergend langzaam tikten de minuten weg. Buurman schoof onrustig op zijn bed. Half zes, hij mocht allang weg. Maar ja, dat infuus dat nog in zijn arm zat. Zes uur, mijn tijd ook allang geweest. Dan toch maar de paniekknop. Ze zouden ons toch niet vergeten zijn?? Een verbaasde verpleegkundige stak haar hoofd om de deur. "Jullie hier nog? Ik zal het afdelingshoofd inlichten." 

Na een paar minuten kwamen de mannen twee man sterk om ons te verlossen van de infusen en toen we onze slippers hadden omgeruild voor schoenen wilden we weg en stonden voor een grote scheidingswand met "Branddeur" zonder knoppen, handgrepen of deuropeners. De rest van de afdeling was verlaten. Op kloppen op de deur werd niet gereageerd. En nu? Weer de paniekknop geprobeerd en hoewel ik mensen door de ruiten kon zien, snelde er niemand naar ons toe. Vertwijfeld voelde ik aan de klink van de controlekamer. De deur ging open en ook de deur aan de andere kant was open. VRIJ!! 

En weer verbaasde blikken waarom die deur open moest. De kapper van Oud-Zuid zat in een rolstoel, dus dat leek mij wel handig. "Gewoon duwen" zei ze. Nou hadden we dat wel gedaan, maar om nou ons volledige gewicht tegen de deur te gooien... Leerpuntje voor ze. Een bordje met UITGANG en HARD DUWEN is wel zo wenselijk.

Tegen half acht thuis, gelukkig kan de Lynk bijna autonoom rijden en ik ben meteen naar bed gegaan. Rond 12 uur vlamde de pijn op en een extra pilletje er in. En rond een uur of 5 weer, maar toen ik die pilletjes had genomen, moest ik vrij kort daarna over mijn nek. Beelden van Chernobyl en stralingsziekte passeerden mijn geestesoog. Geen pilletjes gezien, dus met mazzel waren die de maag toch al gepasseerd. Maagzuur was niet zo erg zuur. Zou dat een bijkomend voordeel zijn van maagzuurremmers?

Vandaag dus de controlescan of de lutetium overal is gekomen. Een scan van een uur stil liggen, waarbij satellietplaten tergend langzaam om je heen draaien.  

En nu ben ik brak, alles is gevoelig, ik wil naar bed.