Kwetsbaar. De drempel.

Vorig jaar heb ik mijzelf de Meditation moments van Michael Pilarczyk cadeau gegeven. Voor mij het beste cadeau wat ik ooit aan mijzelf heb gegeven. Het helpt je door de moeilijke tijden heen. Het geeft je handvaten, het geeft je rust en houvast. Ik kan terug vallen op de rust in mijzelf. Ik wordt wakker ik doe mijn air pods in. Scrol  door de menu’s. Ik kies visualisatie. Vandaag kies ik voor loslaten en ontvangen. Ik luister naar zijn stem. Volg zijn stem het geeft mij rust. Ik leeg mijn rugzak. Laat mijn schuldgevoel los. Het klinkt waarschijnlijk zweverig voor sommige mensen die dit lezen. Maar mijn motto is. Baat het niet dan schaadt het niet. Ik heb er baat bij. Vanmorgen, afgesproken met mijn sportmaatje. Steun en toeverlaat. Altijd een luisterend oor. Nooit oordelend. Een uit  duizenden. Het regent. Ik fiets naar haar toe, zing in mijzelf,  het liedje van Sanne Hans. “Door de wind door de regen”  Ik zeg “Niets houd me tegen”. Een ander pakt de auto. Maar ik niet. Ik stel me nu heel kwetsbaar op. Niet makkelijk, ik schaam me. Ik heb mijn rijbewijs. Heel makkelijk. Iedereen zou de auto pakken, maar ik niet. Ik heb rijangst. Ik ben hier niet trots op. Het doet me ook pijn, vooral nu, met alle  afspraken met mijn moeder. Ik ben afhankelijk van anderen. Het vragen, het is moeilijk. Maar gelukkig zeggen ze ja. Ik ben ze  dankbaar. Het hoge woord is er uit. Pff , best moeilijk. Maar ik besef niet iedereen is volmaakt. Ik doe mijn best. Misschien gaat het mij ooit lukken om deze angst te overwinnen. Het zou zoveel makkelijker zijn. Maar op dit moment is het niet relevant.

angst, 

Je wilt naar de overkant, Maar daar is hij. De drempel. Hij ziet er  hoog uit.  Voor mij . Niet voor een ander.  Die denkt,  dit is een hobbeltje. Ik neem de drempel. En ik  denk :  “ dat viel mee”.  Ik kan het!  De volgende keer ga ik er over heen, waarom niet?  Ik kan het. Maar dan is daar  weer die drempel. Keer op Keer. De cirkel. Doorbreken. Ik hoop ooit.