Ff Me time.

Gewoon weer Karin,

Vandaag ik vond mezelf weer terug. Na een moeilijke week. Overspoeld door emoties. Wat een geluksmomenten. Een wandeling. De wind door mijn haar. De ijzige kou. De sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden. De kou in mijn gezicht. Ik vind het heerlijk. Ik voel dat ik leef. Liefdevolle mensen. Ze wandelen het zelfde pad. Tegen de wind in. Kraag omhoog dik ingepakt. Sneeuwvlokken ze dwarrelen naar de grond. Ze maken de oppervlakte wit. Een sprookjeswereld een stilleven. Het geeft rust. Ik wandel door. Ik maak foto’s. Wat geniet ik hiervan. Genieten ik kan het. Het maakt me blij. Het geeft me nieuwe energie om door te gaan. Tussen de sneeuw zie ik sneeuwklokjes ze komen boven de grond. Ieder jaar weer, onvoorwaardelijk.  Ze geven hoop, het gevoel van leven. Niet opgeven, doorgeven, ieder seizoen weer. Nieuw leven, het geluk, mijn eigen kind ze geeft het leven door. Zo dankbaar. Ik pak het vast. Laat het niet los. Ik omarm het geluksgevoel. We gaan een moeilijke tijd tegemoet. De kracht in mijzelf, dankbaar ik kan het aan. Het maakt het verdriet niet minder. Maar al wandelend over het pad geeft het mij kracht en hoop. Met in mijn gedachten al die lieve mensen die dit pad met mij bewandelen.