Emotioneel en dierbaar. Zittend op een bankje.

Week 5. Een week van een emotionele roller coaster. Wat was het zwaar. Alle informatie, behandelplannen, bestraling, chemo en een uitzicht op een  een zware operatie. De vele  bijwerkingen het is nogal wat. We hebben besloten de chemo gaat niet door. Dat kan je lichaam en emotioneel niet aan. De bestralingstherapie en operatie we houden het in optie. We laten het open. Er gaat een weekend overheen. Koning winter klopt op de deur. Ik laat je even met rust. Laat je na denken. Wil je dit? Kan je lijf  dit aan? Ik geniet van het winterweer. Ff mijn hoofd leeg. 3 dagen gewerkt. Een normale werkweek sinds het nieuwe jaar. Maandag  Joeri en Anouk komen bij je op  bezoek. Je bent zo blij. Vrijdag hebben we een cadeautjes gekocht in het winkeltje van het ziekenhuis. Wat was  je blij. Zelf uitgezocht. Dit wilde je zo graag. Maar ja, de winkels zijn dicht. Een geluksmoment. Wat zijn ze blij met de cadeautjes. 

 Vanmorgen heerlijk gewandeld met mijn wandel maatjes. Ze zijn me zo dierbaar. Het doet me goed. Na het wandelen heb ik afgesproken met mijn moeder dat ik een broodje kom eten. We hebben een afspraak met de huisarts. Hij komt op huisbezoek.  Een moeilijk gesprek. Over, als je alle behandelingen niet meer wilt. Tot hoe ver ga je. Ik ga naar  binnen. Tref mijn vader alleen aan in de huiskamer. Ik zeg voor de grap: ” is moeders  een rondje om?” Hij schud zijn hoofd van nee. Ze ligt op bed. Ze wil niet meer. Ik zie het verdriet  en onmacht in zijn ogen. Ik ga naar boven. Ik schrik. Ik tref mijn ontredderende moeder aan in bed.  Ze schrikt van me wakker ze  kijkt me verward aan. Wat doet dit pijn, mijn hart huilt. Ik zie de wanhoop in haar ogen. Ze heeft nog niets gegeten en gedronken, Ze geeft aan dit niet meer te willen. Ik geef haar wat water. Ga bij haar op bed zitten. Ik ga met haar in gesprek. Het wordt een emotioneel maar ook waardevol gesprek...... De details hou ik liever voor mij zelf.  

De huisarts belt aan. Ik laat hem binnen, we gaan naar boven. Ik ga bij mijn moeder op bed zitten. De huisarts gaat voor mijn moeder zitten. We belandde  in een emotioneel gesprek. Mijn moeder geeft aan dat ze niet meer wil. Ze is moe, haar  lichaam is op.  Het vechten ze kan het niet meer. Alleen het loslaten van mijn vader, mij,  Jolanda en haar kleinkinderen dat doet haar zo’n pijn daar is ze zo bang voor. Ik hou haar hand vast. Mijn vader komt erbij, ook zijn hand hou ik vast. Daar zitten we dan heel verdrietig maar ook zo dierbaar. Ik voel zoveel liefde. De huisarts die me veel vertrouwen geeft. Geduldig en met veel respect doet hij zijn verhaal. Over palliatieve sedatie. Als ze afziet van de behandelingen is dit de volgende stap. Het is haar keuze. Een moeilijke keuzen. Maar als ze deze keuze maakt staan we achter haar en respecteren we het.  Je moeder en vrouw zo  zien lijden doet zoveel pijn. Het enige wat je dan voor haar wilt is rust. Maar het leven loslaten. Wat moet dat pijn doen. Hoe eenzaam moet deze weg zijn.

Ik ga weg. Laat haar los. Ga je al zegt ze, “ik kan je niet missen”. Ik breek. Stap op mijn fiets. Hoor het liedje van Sanne Hans in mijn hoofd. Ik bel Jolanda. Ze kan niet bij dit gesprek zijn. Gelukkig gaat het beter met haar.  Als het goed is, is ze niet meer besmettelijk. Toch zijn we angstig. Spreek met haar buiten af.  We gaan zitten op een  bankje in de zon. Ik  vertel het verhaal. Emotioneel kijken we elkaar aan. Gelukkig hebben we aan een blik genoeg. Het is goed zo. Ik wil haar knuffelen maar dat kan niet.