Loslaten uit liefde
Afspraak oncoloog, dikke darm kanker.
Vandaag hadden we een afspraak met de oncoloog. Zij gaat over de tumor in de dikke darm. Ze heeft haar huiswerk goed gedaan. Geluisterd naar de radioloog. De arts waar we gister zijn geweest. Die aardige mevrouw. Die alles zo duidelijk heeft uitgelegd. Zij heeft de situatie goed ingeschat. Ik was vandaag heel rustig. Had goed geslapen vannacht. Ik had mijn verhaal en gedachten goed op een rijtje gezet. Dat geeft vertrouwen. De oncoloog komt ons halen. Ze geeft mij meteen een vertrouwd gevoel. Ze begint met het gesprek. Ze had met de radioloog gesproken. Samen zijn ze tot de conclusie gekomen dat een chemo te belastend zal zijn voor mijn moeder. Ook vertelde zij dat het een onderzoek is. Normaal geven ze bestraling en chemo tegelijk. Maar in dit nieuwe onderzoek willen ze kijken wat het resultaat is. Eerst bestraling en daarna chemo. 6x infuus en daarna pillen. Als je jong bent en je hebt nog een leven voor je snap ik dat je met de dit onderzoek mee wilt doen. Maar 81, Je denkt aan het kwaliteit van het leven. Is de keuze gauw gemaakt. We doen het niet. Gelukkig zijn we het met z’n drietjes eens. De keuze is snel gemaakt. Geen chemo. We lopen naar buiten door de gang. Mijn moeder slaakt een zucht. “Waarom zijn die gangen zo lang” Ik ben zo moe. We lopen verder. Ze breekt,” Waarom, ik wil dit niet”. Ik wil rust. We gaan naar huis. Thuis ga ik naast haar op de bank zitten. Sla mijn armen om haar heen. Ik knuffel haar. Ff geen corona. Het interesseert me ook niet. Ik ga het gesprek met haar aan. Twee weken geleden was de huisarts bij haar op bezoek hij begon over euthanasie. Toen wilde ze er niks van weten. Nu gaan we het gesprek aan. Confronterend maar waardevol hoe mooi als je je kwetsbaar opstelt. De vraag: Hoe ver wil je gaan? En hoe gaan we dit samen aanpakken. Wat voor weg moeten we bewandelen? Ik weet het niet. We besluiten om dit weekend rust te zoeken. Niet teveel na te denken. Misschien neem je een ander besluit. Maandag ga ik de huisarts bellen. Om een afspraak te maken. Loodzwaar. Maar hoe raar het ook klinkt. Het geeft me rust. Ik gun haar de rust. Loslaten is houden van.
Mijn tatoeage,Loslaten uit liefde. Nu weet ik waarom ik hem laten zetten. Het geeft me kracht.
3 reacties
Wat een moeilijk gesprek maar heel waardevol dat je dat met je moeder kunt hebben. Samen op pad op een onzekere weg. Heel veel sterkte!
xx, Joke
Wat is het toch een zwaar traject om te gaan. Hoop slaat om in machteloosheid en dan is daar toch een soort moment van bezinning. Er wordt vaak gezegd dat als het leven lijden wordt je je af moet gaan vragen of dat nog wenselijk is. En je moeder en jullie, als naasten vragen zich dit samen met haar af. Ik snap heel goed dat je broze en kwetsbare moeder zeg, dit traject wil en kan ik niet maar aan. En dat jullie, als naasten haar al deze ellende willen besparen. Het geeft ook rust, zoals je het beschrijft, praten over euthanasie en dan de beslissing om een gesprek hier over met de huisarts aan te gaan. Oh wat is het toch zwaar om los te laten wat je zo lief hebt.
Maar inderdaad, liefde is ook loslaten....
Sterkte Karin..
Ohh Karin, wat is dit heftig hè!
Alle gevoelens door elkaar en keuzes die je eigenlijk niet wilt maken. Mooi dat jullie er samen over hebben kunnen praten. Is ook bijzonder om samen te beleven.
Ja. Liefde is loslaten. Maar o, wat doet het zeer!
Wens jullie samen heel veel sterkte en heel veel liefde!
Lieve groetjes Hebe