Wat voel ik?

Na het ontdekken van de verdikking in de lies: voornamelijk angst en onrust. Slecht slapen, vaak wakker liggen en dan gaan de gedachten. Wat is het, wat wordt het, en wat zit er nog meer. Rondzwervende cellen die overal kunnen gaan zitten. Soms denk ik ook iets in mijn lichaam te voelen. Een been dat trekt, pijnlijke plek boven mijn maag, mijn darmen. 

En dan overdag, mijn nek, mijn hals. Allemaal spanning natuurlijk, ik trek mijn schouders op, ik adem te hoog. Maar toch, mijn hoofd blijft denken. Het zal duidelijk worden door de scan aanstaande woensdag.

Informatie lezen over behandeling melanoom is ook niet altijd hoopgevend. Het lijkt onvoorspelbaar, bijwerkingen, geen bijwerkingen. En de ervaringen van lotgenoten: soms een goede uitwerking, alle tumoren verdwenen en misschien genezen? Maar ook: ineens weer overal tumoren, een explosie van tumoren, niet meer te behandelen. Dat moet allemaal een plek vinden in mijn hoofd en in mijn lijf.

Wat helpt? Ja, natuurlijk, afleiding. Een pianoles geven, dan denk ik nergens aan, alleen aan de leerling en aan de muziek. Afgelopen zaterdag ben ik ook gaan hardlopen bij de club. Ook dan voel ik niets, heerlijk buiten, rennen, bewegen. Na afloop koffie met een gezellig praatje, naar huis fietsen vol energie! Wat ik daarna in mijn benen voel, ja dat is duidelijk spierpijn. Iets doen dat al je aandacht vraagt, dat ontspant, je bent weer aanwezig en kunt functioneren. 's Avonds hadden we een gezellige barbecue met de buurt. Genoten en niets aan de hand. 

Maar bij stilzitten of 's nachts wakker liggen, dan begint het denken weer. Ik las de uitspraak van een lotgenoot die zei: "Ik kan het niet beïnvloeden". Dat helpt om los te laten, om weer te gaan ademen. Dat is het trouwens ook met hardlopen, fietsen en andere vormen van bewegen, het leidt af en je gaat weer ademen.

Dan nog de opmerkingen van mijn chirurg bij mijn eerste onderzoek. De eerste was: "Houd u rekening met slecht nieuws" lijkt hard, maar ik ben er wel dankbaar voor. Ik vroeg daarna: "Hoe doe ik dat, moet ik mijn afspraken afzeggen?" Zijn antwoord was "Het leven gaat wel door". Dat geeft mij op een of andere manier toch rust.