hospice

Na een week thuis is er een plekje in een hospice. Voordat we naar de hospice reden met de ambulance vroegen de mensen van de ambulance of hij nog ergens heen wilde in onze woonplaats. Maar hij wist helemaal niets. Hij wilde niet maar als hij er nog geen uur is en onze dochter vraagt 'hoe vind je het hier' ? Zegt hij tot onze geruststelling 'beter dan thuis', een beter bed, goede verzorging en hele fijne mensen die voor hem zorgen. Maar ook wij krijgen hun volledige aandacht en ze zorgen ook voor ons! Het is de verzorging overdragen, alleen de zorgen over hem blijven. En dat is of je een rugzak afgooit.Wel is het heel vreemd dat anderen nu voor hem zorgt en dat ikzelf helemaal niks meer hoef te doen. Het voelt als een luxe dat ze telkens komen vragen of ik ook wat wil drinken of eten. Wij zien hoe hij dagelijks achteruit gaat. Vandaag ligt hij er voor de 5e dag en hij is amper meer te verstaan, praten kost hem heel veel moeite en soms maakt hij dan de zin maar niet meer af.  Als ik aan hem vraag hoe hij zich voelt vraagt hij om een mes en maakt een keelbeweging en wijst dan naar beneden. Gisterochtend is hij voor het laatst uit bed in de speciale rolstoel buiten geweest [om een sigaretje te roken] daarna heeft hij uren liggen dommelen en ook echt liggen snurken. De verpleging zegt hem zijn behoeftes te laten lopen omdat dit te veel moeite kost voor hem om dat op een andere manier te doen. Maar dat kan hij gewoon niet, en dat snap ik. Dat is een mensonterende toestand en dat heeft hij nooit zo gewild! Ik ben vandaag van plan om de verpleging te vragen hoe het werkt om hem in slaap te brengen. Ik wil dat hij niet meer op deze manier met zichzelf geconfronteerd wordt, dit is denk ik wat hij wil. Er is bijna geen conversatie meer mogelijk alhoewel hij gisteren nog een grapje maakte toen ik zei dat ik van plan was te blijven slapen. Hij zei toen 'dat kan niet want mijn vriendin blijft slapen'

Nog steeds maakt hij dus die grapjes al kun je hem amper verstaan door de zachtheid van zijn stem en het haperen ervan. Maar helder is hij nog altijd wel. Hij grijpt nu ook steeds naar zijn hoofd, ook in zijn slaap. Maar als we vragen of hij pijn heeft zegt hij hmhmhm.

Ben benieuwd hoe de verpleging op mijn vraag gaat reageren vandaag. Morgen heeft onze zoon vrij en word meegenomen door onze dochter met de auto om op bezoek te gaan. Onze zoon lijkt niet te reageren maar ik had niet anders verwacht, emoties zijn moeilijk voor iemand met zijn verstandelijke beperking. Dat is nog een extra zorg erbij, want wanneer zijn reactie komt is niet te voorspellen.