hospice

De hospice was echt heel fijn, Tim vond het ook beter dan thuis. Een beter bed, geen half uur hoeven wachten als hij moet plassen. Heel vriendelijke mensen en kundig personeel. Helaas heeft hij maar heel kort kunnen genieten van de goede verzorging. Ook voor ons[de familie] waren de mensen heel vriendelijk, lief en ze deden werkelijk alles voor ons om het ons comfortabel te maken. Naast het ziekbed stond een hele fijne relaxstoel. Tim kon elke dag zeggen wat hij wilde eten, maar hij vond alles best. De vrijwilligers kookten allemaal even lekker. Ik heb ook een paar keer meegegeten. De 5e dag kwamen wij om half één aan in het hospice en de verpleegkundige vroeg of we mee wilden lopen met haar. Die dag ervoor had Tim gevraagd om een mes, en met een beweging langs zijn keel gaf hij aan wat hij daarmee wilde doen. Ik begreep hem, hij wilde niet meer. Dit is niet wat hij wilde, hij heeft altijd gezegd dat hij niet wilde worden zoals het nu met hem was. Gevoerd worden, met de tillift van bed naar de speciale rolstoel. Liggen, zitten, liggen, zitten.

En moeilijker praten. Ik had mij dus voorgenomen met de verpleegkundige te praten of ze hem geen morfinepomp\slaapmiddel konden geven zodat hijzelf niet meer mee zou maken hoe het verder ging met hem. Maar ik hoefde het niet meer te vragen, de verpleegkundige vertelde mij en onze dochter dat net een uurtje ervoor, nadat hij gegeten had en nog grapjes had zitten maken opeens wegviel, zijn gezicht veranderde en ze hebben hem naar bed gebracht. Ze dachten dus dat er iets in zijn hoofd gebeurd was, eenbloedinkje ofzo. Dus ze stelden voor wat ik had willen vragen. De arts werd gewaarschuwd en hij kreeg naaldjes in zijn beide benen. Aan de ene kant kreeg hij een pompje met slaapmiddel en aan de andere kant kreeg hij morfine toegediend elke 4 uur.

Hij moest de hoogste dosis uiteindelijk om helemaal rustig te worden. De dag ervoor begon hij met hoesten. Nu ging dat over in een rochelend geluid. De arts vond hem zo slecht dat hij dacht dat hij die middag nog terug zou moeten komen om te schouwen. Maar Tim had een sterk hart en wilde waarschijnlijk nog niet loslaten. Die nacht begon het rochelen te klinken als een koffiezetapparaat dat ontkalkt moet worden, vreselijk. Soms liepen we even weg omdat we er niet meer tegen konden. Mijn schoonzoon was naar huis gegaan om te slapen maar rond een uur of één was het toch nodig om hem te bellen en te laten komen. Toen hij er was werd Tim zijn adem weer dieper en dat betekend dat het toch wel weer wat langer ging duren. Later die nacht kwam er schuim uit zijn mond dat later slijm werd. Een longontsteking stak de kop op. Ze lagen Tim op zijn zij zodat het slijm eruit kon lopen. De verpleegkundige deed die nacht haar uiterste best om steeds het slijm uit zijn mond te verwijderen, elk kwartier kwam ze dat doen. Het rochelen werd zo erg dat wij muziek op onze koptelefoontjes zetten zodat we Tim op de achtergrond hoorden. Niemand had gedacht dat hij de ochtend zou halen, in de loop van de dag kwam zijn ademhaling steeds meer stotend en hogerop. Toen wij s'avonds gegeten hadden en terug kwamen klonk zijn ademhaling anders. En we belden de verpleging, die zei dat we gelijk hadden, het kon nu niet lang meer duren tot de laatste ademhaling. Nadat wij tot Tim hadden gesproken dat hij los moest laten en dat we op elkaar zouden passen en ikzelf had gezegd dat ik het wel alleen zou redden, begon hij nog hoger te ademen. Toen zat de ademhaling eigenlijk alleen nog in zijn keel. Die laatste 24 uur waren echt heel erg om mee te maken, maar ze zeiden dat Tim er in ieder geval niets meer van had gemerkt. Klokslag 8 uur [de kerk ernaast sloeg de klok] werd hij overleden verklaard door de verpleegkundige. Ze hebben ons het laatste uur bijgestaan, ik weet nu wat stervensbegeleiding betekend. Ze konden alles voorspellen, er kan dit gebeuren - maar het hoeft niet. Hierdoor was er bij ons geen paniek. Gelukkig was er een eind gekomen voor hem aan dit lichaamsenergie vretend ademen. In één maand tijd van door een been zakken naar het overlijden, te snel, te vlug weggegleden.

Voor mij zijn er vele vragen, waarom hebben ze niet gevonden welke kanker het was? Waarom zei de thuiszorg iets anders dan de huisarts? Waarom zei het ziekenhuis 'naar huis in afwachting van de onderzoeken met misschien een levensverlengende behandeling in het vooruitzicht en stond er bij de huisarts in het dossier 'naar huis om te sterven'? Wie heeft de waarheid verteld? Wie heeft er dingen verzwegen? We hebben nog nooit éne scan gezien, alles is ons alleen maar verteld. Onze huisarts belde mij nog na het overlijden [in de hospice was er een andere arts] en wist mij nog te vertellen dat het zulke aparte cellen waren dat er waarschijnlijk 2 soorten voortwoekerden. Morgen heb ik een afspraak bij de neuroloog waar Tim al 7 jaar liep ivm zijn keelklachten, ik wil antwoorden en de scans bekijken. Ik wil weten of de onderzoeken doorgaan, ik vind dat dat moet. De oorzaak wil ik weten en hoe lang hij dit al in zijn lichaam zat.