Over zingeving en olijfjes

Leven met kanker, eierstokkanker in mijn geval, heb ik echt moeten leren. Ik vind dat niet altijd gemakkelijk.
In het begin van mijn ziek zijn was ik meer bezig met overleven. In een rollercoaster terechtgekomen waarin angst, verdriet, hoop, wanhoop, een heel scala van emoties, voortdurend over elkaar heen buitelden.
Het ondergaan van operatie en chemokuren maakte dat ik ook zichtbaar ziek was. Alle liefdevolle aandacht van familie, vrienden, collega's, gemeenteleden uit de kerk, ik koesterde me eraan. De kaartjes met bemoedigende woorden stroomden binnen.
O, wat heeft me dat goed gedaan!

Na verloop van tijd, toen het beter ging en ik me steeds beter ging voelen, en alles weer een beetje "normaal" leek, nam alle aandacht van de buitencirkel wat af. Dat is goed. En ook logisch. Je bent er tenslotte nog. Je bent toch niet dood gegaan.Sommige mensen steken je  dan nog een hart onder de riem door te zeggen dat ze eerder "weg" kunnen zijn dan jij. Ze kunnen onder een bus komen bijvoorbeeld. Het leven gaat door. Met dit verschil dat mijn leven absoluut niet meer hetzelfde was en is, als voorheen.

Journalist Bart van Eldert van het AD, en Danielle Pinedo (eierstokkanker) die schrijft voor het NRC, hebben beide kanker. Ze onderhouden een briefwisseling die in april 2018 in boek is verschenen. Hierin schrijft Bart aan Danielle; ik citeer; „De mensen denken dat niet doodgaan hetzelfde is als doorgaan met leven”.
Zo treffend. Want inderdaad, je mag verder leven. Maar hoe doe ik dat?

Ik heb graag dat de dingen in mijn leven zinvol zijn. Dat was met name in mijn werkzame leven zeer het geval. Echter, nu moest ik mijn best doen om de zin van dit alles in te zien. Wat is de zin ervan dat ik ziek ben? Daar krijg ik geen antwoord op. Dan de vraag maar omdraaien. Kan ik het hebben van kanker, alles wat ik nu meemaak, proberen om te buigen zodat er iets zinvols uit voort kan komen? Dat wilde ik zo graag. En er kwam zeker iets op mijn pad.

In maart 2015 las ik over een landelijke ontmoetingsdag voor mensen met kanker en hun naasten, van de stichting "Als Kanker Je Raakt". Een organisatie gericht op zingeving. Daar ben ik met Lief naartoe geweest. Het was een geweldige dag vol herkenning, erkenning, en bemoediging.
Lief is direct als vrijwilliger aan de slag gegaan. Dat was voor mij nog te vroeg. Ik kon toen alleen nog maar " ontvangen".
Toen ik maanden later aan "geven" toe was, heb ik mij ook als vrijwilliger aangemeld.

Vanaf het moment dat ik hoorde dat ik eierstokkanker had heb ik gezocht op internet . Ik wilde er alles over lezen. Zo kwam ik terecht bij stichting Olijf. Voor gynaecologische kankers. Veel informatie .Daar heb ik heel veel aan gehad. Ook naar de landelijke dag van Olijf geweest. En ook hier weer de herkenning, erkenning, maar dan op een heel ander vlak. Bij Olijf mocht ik tevens als vrijwilliger, een Olijfje, aan de slag.

Het is fijn om op deze manier misschien iets te kunnen betekenen voor mensen die in het zelfde schuitje zitten. Een luisterend oor bieden. In mijn omgeving wordt wel eens gevraagd of ik (we) niet teveel met kanker bezig zijn. Tja, misschien is dat zo. Maar mijn kanker gaat niet weg als ik er minder mee bezig zou zijn. Natuurlijk moet je het wel eens doseren en heb je genoeg aan je eigen sores.
Maar vooral is het fijn om ook nog iets "zinnigs" met kanker te kunnen doen.

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/04/27/niet-doodgaan-hoe-doe-je-dat-a1601…

https://olijf.nl/

https:alskankerjeraakt.nl