Afstand nemen

 "Het mooie van afstand nemen is dat het je dichterbij inzicht brengt". Bovenstaande quote kwam ik ergens tegen. Zo waar.  Met andere woorden; als je er een eindje vanaf gaat staan,kun je het soms beter zien. Zoals heel letterlijk als je naar een schilderij kijkt bijvoorbeeld. Afstand nemen; in het begin van mijn ziekte  bemerkte ik bij mezelf dat ik afstand nam. Van dagelijkse dingen, van het leven, van mijn leven. Veel interesseerde me niet meer zo. Diep in mijn hart dacht ik vaak stiekem ; 'het zal mijn tijd wel duren'. Heel letterlijk genomen, in dit geval. Niet om mijn verantwoordelijkheden te ontlopen of weg te kijken, maar het leek of ik een beetje naast alles stond. Of er boven zweefde . Meer als toeschouwer. "Wat maakt iedereen zich druk" dacht ik dan. Ik moet zeggen dat ik er ook gewoon te ziek of te moe voor was. Ik was met andere dingen bezig; overleven. Van nature maak ik me best wel gauw druk om van alles en nog wat. En ik ben redelijk snel op de kast te krijgen. Maar er kwam een rustige mildheid in mij boven .Geen kasten. Het was een heel fijne, maar ook vreemde gewaarwording voor mij. Maar in de loop der tijd, als ik me weer beter voelde, kwam de oude pittigheid weer om de hoek kijken. Om vervolgens weer af te nemen bij een nieuwe chemokuur bijvoorbeeld. Het loopt een beetje gelijk op. Wie weet hadden de mensen om mij heen het wel prettig gevonden als ik in die milde flow gebleven was. Alhoewel zoon verheugd  was toen hij me na een periode van chemo en ziek weer eens op de kast had gekregen: "zo heb ik je het liefst mam, fijn je weer zo te zien". Een soort graadmeter. Hoe beter ik mij voel, hoe meer ik weer mijn oude zelf ben. En op dit moment voel ik mij goed....….

 De afgelopen maanden heeft iedereen door de corona crisis letterlijk afstand moeten nemen. Van kinderen, kleinkinderen, ouders, vrienden. Ik denk dat ook dit afstand houden vast en zeker nieuwe inzichten heeft opgeleverd voor iedereen. Het inzicht wat dit mij heeft opgeleverd is dat we als mensen niet gemaakt zijn om afstand van elkaar te houden. Kleindochter zei: "oma, ik zou je zo graag weer willen knuffelen".  Ik zag het begrip 'huidhonger' voorbij komen. Wat verlangen we allemaal weer naar normaal, normaal. Voor onze gezondheid is het belangrijk dat we nog wel afstand houden. De meeste kankerpatiënten hebben vaker met dit bijltje gehakt. Door de ziekte zelf, of door chemo kuren ben je altijd op je hoede dat je geen virusje van het een of ander oppikt, omdat dat door lage weerstand gevaarlijk voor ons kan zijn. Levensbedreigend zelfs. Tijdens mijn chemokuren hadden we een papier op de voordeur waar op stond: "Niet zoenen, aaien wel toegestaan". Maar ook dat is nu uit den boze.  Anderhalve meter afstand houden.

Op kanker.nl is er een speciale virtuele groep aangemaakt: 'coronatijd- gezelschap -en -steun -vind- je- hier'. Wat ik lees uit de reacties is dat er zorgen zijn over onze veiligheid. We behoren wel tot de kwetsbare doelgroep. Iemand stelde de vraag of we , nu het weer mag, naar terras of restaurant durven. Men blijft voorzichtig. Ik ook. Ik heb niet voor niets al die tijd op afstand geleefd en zo voorzichtig geweest. Eerst krijgen we als kanker patienten het horror scenario te verwerken dat we wellicht niet in aanmerking komen voor een IC bed, en nu lonken de terrasjes en mag er weer veel meer. Maar de schrik zit er nog in. Het virus is niet weg . Alert  en voorzichtig blijven. Afstand houden. Er is zelfs een wet in de maak.

En over die wet wil ik het hebben. Die wet is namelijk iets, waar ik me op dit moment goed genoeg voor voel om me hier over op te winden. Een wét he ! Toen ik Lief vertelde dat ik er een blog over ging schrijven zei hij : "maar je schrijft toch over kanker, niet over politiek?".  Dat is zo, maar dit raakt elkaar, wat mij betreft. Mijn eigen mening ken ik, maar ik wilde ook graag weten hoe anderen hierover denken. Hoe lotgenoten hierover denken. Ik heb een mini onderzoekje gedaan. Ik postte hier op kanker.nl een vraag met de strekking of een wet ons als kankerpatiënten bescherming bood of juist beperking.  Van degenen die hierop reageerden vonden de meesten het geen goed idee. Jessica schreef, ik citeer: "Er moet een balans zijn tussen het bewaken van de volksgezondheid enerzijds en onze grondrechten anderzijds. Wat mij betreft is de balans zoek, als deze noodwet aangenomen wordt. Ik heb dan ook de petitie getekend die deze wil voorkomen". Iemand anders schreef weer: " Voor mij maakt het niet uit of het een wet wordt of niet, dit is een juridische kwestie waar wij in de praktijk niet veel van zullen merken. De regel geldt nu ook al en boetes worden toch al uitgedeeld ". Bij een aantal 'gezonde' vrienden die ik naar hun menig heb gevraagd was bovenstaande zo'n beetje dezelfde conclusie. Persoonlijk heb ik grote moeite met deze wet. Ik vind het een enge wet. Ik kreeg een associatie met Oost Duitsland, voor de val van de muur, de Stasi.( Tip:serie Weissensee op Netflix). Ik heb al het een en ander over die wet gelezen, en dat stelde mij niet gerust. Het zou bijvoorbeeld ' tijdelijk' zijn. Maar daar geloof ik niet zo in. De wet zou in ieder geval een jaar geldig zijn. Het kan toch niet zo zijn dat er hup, hup, een noodwet in elkaar wordt geflanst die onze grondrechten aantasten. 

Ik hoop echt van harte dat die wet er niet komt. Want hoe, in vredesnaam, kan er gehandhaafd worden op zo'n wet? Dat wordt toch ook willekeur. Komen ze achter de voordeur kijken of je niet met meer dan vier personen in de kamer zit?  Een vriendin uit de zorg, die op de dagbesteding voor dementerenden werkt, vertelde dat de dagverzorging weer open was. En hoe moeilijk het was om anderhalve meter afstand te houden Een spelletje rummikub, met hardhorende ouderen die je niet verstaan met je mondkapje op ,hoe wil je dat doen?  Iemand naar het toilet helpen met anderhalve meter afstand lukt ook niet. Naar letter van de wet zou daar dus bekeurd kunnen worden. En we willen onze ouderen toch niet alleen laten sterven. Dàt is pas onmenselijk.Dus ik zeg nee.  Wat ik wel hoop; dat iedereen zijn of haar verantwoording neemt en afstand houdt, zolang dat nodig is.  Ik blijf nog wel even op afstand. We zijn er nog niet. Maar ik hoop van ganser harte dat er ooit weer een tijd komt dat we kunnen zeggen: "kom hier dat ik u kus".