Van nooit niks naar gb4

Hallo, ik ben de vrouw van G. We hebben okt'24 te horen gekregen dat hij na allerlei vage klachten en constante vermoeidheid een gb4 heeft. Voor een 53 jarige die nooit bij een dokter kwam, was dat nieuws zo onwerkelijk.... en dat is het nu soms nog. Via google hadden kinderen en ik al wel enigzins dit vermoeden (tumor) en bij iemand die nooit ziek is alleen maar bezig met werk en hobby's, dan weet je ook wel dat het wel meteen heel slecht zal zijn.... enja hoor geen verrassing dus voor ons naasten.

hij is geopereerd, 6wkn bestraling met chemo gehad, nu 2e maand bestraling hoogste dosis. Tot nu toe alles meegevallen, soms wat kleine 'mankementjes'  maar over het algemeen valt het nog mee. Lichamelijk dan, geestelijk is een ander verhaal. Hij was altijd wel wat controlerend, maar nu 1000x erger. De hele dag door. Dat is best pittig om mee om te gaan, hij heeft het zelf niet in de gaten. En dat is zijn houvast dat snap ik ook wel. Grip houden op iets. Soms heel emotioneel, maar hij wil niet dat we hem troosten. Zo  afstandelijk...  wij vinden het vreselijk om hem zo te zien, afscheid nemend van dingen waarvan hij denkt/ voelt/ weet dat hij ze niet meer mee gaat maken. Het vreet je op van binnen. Want hoe kun je langzaamaan afscheid nemen van iemand die er niet ziek uitziet, die zoals altijd iets in huis aan het doen is, die zn gesloten zelf is..... tuurlijk merken we dingen, maar toch..... 

 Iedereen zegt tegen ons maar hoe positief hij wel niet is, nou wij weten thuis wel beter. Hij is juist alleen maar negatief. Hij strooit enorm met de woorden: doe maar als ik er niet meer ben, was t maar voorbij, hopelijk krijg ik een hartstilstand, enzv.... we snappen het heus wel, maar zo naar voor ons om te horen.

En dan dit: Blijkbaar moet hij voor de buitenwereld (van zichzelf) het perfecte plaatje voorschotelen. Dat deed hij altijd al, zo is hij opgegroeid. En daar betrok hij ons in. Maar sinds hij ziek is heb ik tegen de kinderen gezegd dat wij dat (toneelspelen) in ieder geval niet meer gaan doen. Gewoon de waarheid vertellen, want het is gewoon zoals het is. En ja dan komen anderen ook in een ander daglicht naar buiten, maar dat is niet ons probleem. Het enige dat er voor ons toe doet is ons gezin met een opgegeven papa. 😞