Dat gezorg....

Voor iemand die zich nauwelijks  zorgen maakte voorheen, is dat nu wel heel anders.... de oudste is een feestvierder, maar ik stelde nooit geen tijd in hoelaat thuis te zijn, ze zijn jong laat maar was mijn gedachte, waar mijn man dan wel wakker lag, sliep ik met een gerust hart. (En ik moet zeggen hij kwam altijd op een nette tijd thuis) maar nu.... maak ik me overal zorgen om..... vreselijk, dat wil ik eigenlijk niet, maar het gaat zo automatisch. Het begon natuurlijk toen mijn man allerlei rare klachten kreeg en hij het zelf niet in de gaten had, en daarna het zorgen voor afspraken, medicatie, zkh bezoeken het geregel dat alles maar goed gaat, thuis met de kinderen, de visite thuis, enzv enzv. Daar werkte ik 3 dagen bij, en dat kon ik ook thuis. Mijn werkgever regelde meteen een thuiswerkplek en geeft alle ruimte. (Ik werkte er toen net 2 maanden...) maar vanaf januari ging het even echt niet meer. Ik heb nachten van 2 a 3 uur. In slaap val ik wel, maar ben ik wakker... dan begint het. Het gepieker, de zorgen, het verdriet. Ik heb het zo in en in koud, (waar 4 dekbedden niet helpen) langzaamaan kan ik soms weer mediteren zonder dat ik afdwaal met gedachte, en soms val ik toch nog even in een ontspannen slaap. Maar het blijft lastig. Dat onbezorgde is weg en komt niet meer terug 😬 want wat komt er nog, hoe gaat het verder, allemaal vragen waar ik me zorgen om maak. Vaak onbewust, want we hebben natuurlijk geen idee en er geen grip op, maar ik heb er een zenuwachtige gevoel in mijn buik van. Bah !