Gevoel... deel 1

Ineens was er het gevoel, dit is niet goed. Als je nooit ziek bent, paracetamol  niet kent, altijd fit, alles op orde hebt, en dan alleen maar van ellende en moeheid op de bank ligt na je werk, dat was zo raar..  en dat er van alles bijkwam aan klachten..   je nam het niet serieus, gaat wel over zei je steeds...   ik had er geen goed gevoel over. Daar hebben we geregeld woorden over gehad. Je was erg ziek en had het niet in de gaten, was super eigenwijs. Totdat je uiteindelijk last van je spraak kreeg, dat was toch wel vreemd.... dus toen maar naar de neuroloog met spoed.

Een ct-scan bracht de uitslag tumor met vreselijk veel vocht in je hersenen

Sinds wij de uitslag wisten, stond ik in de regel modus: man, kinderen, huis, werk, familie, vrienden, hobby's.... nauwelijks verdriet, ook in de modus, "schat geen zorgen, wij redden ons straks zonder jou. (Niet dat we hem willen missen, meer als geruststelling voor mijn man.) Mijn man werd geopereerd, maar waar anderen al zowat dachten dat ie dat niet zou overleven, had ik juist met de kinderen zoiets van, komt goed, we zien jouw straks weer (na operatie) en zo ging het ook, maar toen begon bij hem pas het besef  wat meer te komen. Door de operatie was hij ook weken heel emotioneel, kon overal om huilen, ook bij vreemden (dat is heel apart en verdrietig om mee te maken, als je partner normaal juist niet zo is) eenmaal thuis gaat alles voor iedereen (behalve de patiënt) weer zn gangetje, behalve dat er nu iemand continue thuis op de bank tv kijkt. Net zoals normaal het geval is als je vrij was. Dus na de operatie komt (bij ons) een fase waarin de tumor je voor de gek houdt. Net alsof het niet waar is. Dat gevoel hebben we allemaal thuis. Maar we zien je litteken dus het verstand zegt dat het wel echt is. Door de dexa heb je geen klachten. 

Ondertussen verpreid het nieuws van jou en willen veel mensen op visite komen. We laten het maar over ons heen komen, we worden eigenlijk overdonderd  kun je wel zeggen. Heel lief en hartverwarmend. Maar voor een gezin waar nauwelijks sociaal bezoek kwam was dat achteraf te druk. Dus na opmerkingen van de kinderen hebben we dat aangepast.(Nu komt er heel af en toe nog iemand) want er kwamen natuurlijk ook mensen die we voorheen ook niet zagen,(dat was soms reden voor irritatie onderling) en veelal s'avonds (als de kinderen na hun werk/school dag gewoon wilden relaxen) heel begrijpelijk achteraf. 

Deel 2 over gevoel tijdens de radiatietherapie / stupp protocol volgt