Dat vreselijke verdriet steeds....

Vandaag gingen we voor de verandering eens naar een duits stadje in de omgeving waar we nog nooit waren geweest. Het overtrof onze verwachtingen, mooie oude gebouwen, mooie kerk. En een gezellig plein vol terrasjes, waar wij in de zon genoten van de koffie. Thuis lekker gegeten met kids en tv gekeken. En dan overvalt het verdriet me zo vaak, dat ik mn tranen zit te verbijten, want ik wil het voor jou dan leuk houden en niet verdrietiger. Onderweg in de auto, overal zie ik 'oude' stelletjes, op de fiets of wandelen, dat was mijn toekomst met jou. Ook mijn ouders doen dit, zijn nu lekker een week op vakantie... zo confronterend... ik gun het ze heel erg, maar doet zo'n pijn. Of op t nieuws hele oude mensen die doodgaan....  ik vind het 'waarom' afvragen altijd zo zinloos, dit is ons lot. Maar zo verdomd k.t dat het bij jou is. Jij bent altijd het braafste jongetje van de klas geweest, nooit enig conflict, alleen maar overal je best voor gedaan, je werk, je voetbal, alles geen 100% maar 500%. Overwerken nooit geen probleem. Het voelt zo oneerlijk om dit aan de kinderen zo mee te geven in hun leven als voorbeeld... altijd je best doen en dan krijg je een tumor, en bedankt ! terwijl het voor jou nog oneerlijker en daarom zo niet te snappen is. Dit verdriet is zo vreselijk naar... het besef van de dingen die niet meer gaan komen.... niet meer samen.