Hoop en genieten

Veel mensen hebben het over hoop. Ik vind hoop een raar woord ondertussen. Want er is geen hoop voor iemand die een gbm4 heeft. Gewoon 0%. Hoop komt uit het geloof dat dingen beter gaan worden, maar dat is niet. Hoe noem je het dan als dingen juist slechter worden ? Mensen vinden het raar dat ik geen hoop heb voor mijn man, ja hallo, wie hou je voor de gek ? Ik zie mijn man iedere dag teruguitgaan. Dat is niet negatief bedoeld, ik ben juist een positief iemand, maar ook wel reëel. Ik leef meer in de "iedere dag is er eentje" modus. En dan hebben mensen het over samen genieten... ook zoiets.... wat genieten ? Als je weet dat je met een tikkende bom rond loopt. Wat is daar te genieten aan ? Terwijl je altijd zo braaf geleefd hebt... We genieten niet van een papa die als een schim van zichzelf rondloopt, die boos is, geiiriteerd, kort lontje, een en al vooroordeel heeft op alles en iedereen, die we zien toneelspelen naar de buitenwereld, die heel onrustig nog steeds alles probeert te doen zoals voorheen, maar inlevert daarmee.die snel overprikkeld is, niet toegeeft aan vermoeidheid (overdag slapen is voor watjes) Die overal tegenaan stoot, onstabiel loopt, die zit te knijpen met zn ogen omdat ie dubbel of wazig ziet, nu een +bril opheeft en dat maakt dat hij er ziek uitziet. hij is zo veranderd door de tumor.... ik hou heel veel van hem, gun hem alles, hij heeft thuis de regie wat we doen vandaag, maar genieten ? mijn man wil niet genieten, wil niks doen,  vind het thuis zijn genoeg. We zouden nog heel wat leuke dingen hebben kunnen doen met ons gezin, maar nee hoor. Dat maakt genieten voor ons een raar iets als mensen dat zeggen. Maar wat ik juist nooit hoor: ik ben juist dankbaar dat hij er nog is. Ook al is het thuis pittig, mijn geloof in liefde voor hem is juist veel sterker geworden. Dat snappen anderen niet, want je moet dadelijk afscheid nemen. Afscheid nemen ? Nee hoor, ik neem geen afscheid, dat kan niet... want hij zal altijd in mij en de kinderen zitten. We geven het lichamelijke straks weg, maar nemen geen afscheid. We laten los in liefde en dankbaarheid, en dragen hem met ons mee in t leven. Pas als we niet meer praten over onze overledenen dan heb je afscheid genomen.... hou daarom de herinneringen levend en praat/vertel/geef door....