Programmed Future, hoe we extra toekomst plannen

Vandaag ben ik beland in mijn extra toekomst. Daarin ben ik geen uitzondering, we zijn allemaal een beetje van gisteren. Maar niet iedereen beleeft de gegeven toekomst die heden geworden is, als een extra. Wie zoals menigeen hier met zijn eindigheid beziggaat, ontwikkelt oog voor het daaglijks geschenk. De ratio is in de afgelopen twee jaar steeds mijn rots in de branding geweest. Intussen ben ik nu op het tijdpunt aangekomen waarop statistieken me einde dienstbetrekking hadden voorgehouden. De statistiek trekt zich weinig van me aan en dat is geheel wederzijds.

Ongelovig

Voor sommige bestanden op mijn computer maak ik van tevoren ruimte. Toen ik anderhalf jaar geleden heel bewust een map aanmaakte die volgende maand in bedrijf komt, voelde dat als gewaagd, brutaal. Respectloos tegenover dictator kanker. Onbevreesd voor deze machtige grootheid, zoek ik de weg in zijn domein. Daar komt ook mijn energie voor herstel vandaan, of voor waardevolle verlenging. Voor een belangrijk deel dank ik mijn goede kwaliteit van leven aan een diepgeworteld ongeloof aan een op handen zijnd levenseinde. Dat lijkt irrationeel, is toch een weloverwogen schakelhouding. Zoals mijn coach zegt, spelen tussen ontkenning en onderkenning. Het houdt de moed erin zonder zweverig te worden. En aan de dierbaren in mijn omgeving, zonder wie ik geen momentum heb. Mocht het ineens anders uitpakken, een tegenvaller, zou ik vooral in mezelf teleurgesteld zijn. Het zit eenvoudigweg niet in mijn systeem om te blijven hangen in de dreiging, nu echt nog even niet. Dit is mijn refrein, nu nog even niet. Leven komt eerst.

Arme kankercellen, geprogrammeerde dood is goed

In ons bloed zitten T-cellen. Dit type witte bloedlichaam kan doordringen in een cel en deze vergiftigen waardoor hij sterft. Daarvoor moet de T-cel geactiveerd worden, hij moet weten dat er werk aan de winkel is. Dat is een gangbaar proces bij cellen aan het eind van hun leven. Sommige kankercellen waar het werk aan de winkel is, hebben echter aan de buitenkant een PD-1 koppelstation (ligand) aangebracht, waarop die T-cel met zijn receptor inhaakt en daarmee meteen inactief wordt. Achteraf gezien is dat niet handig want daardoor groeien bij mij die uitzaaiingen maar door.

Op die Programmed Death eiwitschakel grijpt nivolumab aan, waardoor de defecte schakel wordt kortgesloten. Hopelijk. Na deze battle of molecules kan het immuunsysteem aan de slag met werkelijk helen, nog meer verdachte gevallen uitschakelen, doorsturen naar de opruimdiensten. Dat lijkt me nog een hele klus. Een hele fabriek moet weer worden opgestart. En al die schakels die erna komen moeten het goed doen. Ik wil zeggen, ook nivolumab verricht geen wonderen, maar of je in de goede 20% valt, heeft ook met die andere factoren te maken. Ik hanteer dit maar als verklaring voor de enorme vermoeidheid. Logiesch, elluk nadeel hep se foordeel.

Geholpen aftocht

Het is voor de metastazi's natuurlijk even wennen dat ze te maken krijgen met deze ongedocumenteerde tegenslag. Ik ga een mooi maar onontkoombaar afscheidsritueel voor ze verzinnen. Dat hebben ze wel verdiend. Maar ben ik er nog lang niet. Eind van de week verrassen we de minkukels weer met een verse tsunami Opdivo. Ik was zelden zo gericht op een proces dat normaal gesproken autonoom of althans ongemerkt verloopt. Behalve misschien ademhalen tijdens mediteren, en dat helpt me ook om het rem- en groeiproces te volgen. Ademhalen gaat immers net als kanker automagisch dag en nacht door, zonder erbij na te denken en het stopt niet vanzelf.

Ik mag hopen dat die chromofobe kankercellen laffer zijn dan ik en minder vindingrijk. Volgens dit onderzoek hebben chromofobe kankercellen een iets betere survival rate dan heldercellig, voor het eerst dat ik iets gunstigs lees over mijn variant. Worden het katten in het nauw die toch een ander donker steegje inschieten? Pakken ze voorgoed hun biezen? Zal wel een mix worden, een deel vertrekt voorgoed, een deel trekt verder en een ander deel trekt zich er niets van aan. Mogelijk maken ze een omtrekkende beweging, als een kudde antilopen op vlucht voor een krokodil. Maar ze beseffen dat hun dagen geteld zijn.

Extra toekomst

Voor de rest van mijn extra toekomst liggen er veel plannen, het congres in 2036 in Bizzbrain geloof ik, waar we onder meer tien jaar afschaffing van de chemo gaan vieren, en waarop we feestelijk terugblikken op bizarre genezingspraktijken uit de jaren 10 en 20. Adjudanten -de veteraan- WimS en Vincent1972 -de orgelman- weten er meer van. En er komt een musical, How the Cancer Was Won. Een boekenserie over de Stuiptrekkingen van een Verloren Ziekte met veel illustraties, films, workshops. Een ultieme web service Cancer Answer waarin het gehele geheim ontsluierd is zodat we ons op werkelijke vooruitgang kunnen richten.

Kanker, maak de borst maar nat, het is een kwestie van tijd. Geest eerst, vlees volgt.

χρωμο