Een Guustbaan bij de pitstops; kan ik al aan de slag?

Hoe het gaat? Nou ik heb geen idee. Geen idee over klinische vooruitgang, is dat. Dat is natuurlijk onzin, want ik weet best veel, over wat er in mijn lijf gebeurt, maar ik heb geen idee of dat goed is of slecht.

Goed is, dat ik het gevoel heb dat de fabrieken inside, overuren draaien. Mijn lever vertoonde eerst een harde plek, nu is hij helemaal hard waar ik maar voel. Een paar dagen later voelt hij weer anders. Waarom? Hij is aan het werk en kennelijk komt hij wat krap in zijn kapsel te zitten. Bijwerkingen, sus ik mezelf. Of uitzaaiingenaanwas? Een oncologg wees op het steunweefsel tussen de kankercellen.

De productieve fantasie is dat de nivolumabmoleculen de doelgroepen op hun meest kwestbare plek hebben te pakken gekregen. De arme kankercellen moeten als de wiedeweerga een tegenplan ontwikkelen, maar zijn ze daarvoor snel genoeg? Kankercellen en hun groepsprocessen kenmerken zich door sluwheid en achterbaks gedrag maar niet door veerkrachtig kunnen inspelen op voortdurende veranderingen. Iets waarvan sommige levende organismen zoals ik, wel houden. Kankercellen willen alleen maar de status quo handhaven en uitbouwen, ze zijn arm op het gebied van creativiteit. Bovendien zijn ze meestal goed in een kleine set van kwaliteiten. Ze kunnen een paar trucjes heel goed, maar een verrassingsaanval met een onbekende techniek, daar komt meer bij kijken.

Sponsors en spelregels

Elke twee weken trekt mijn persoonlijke F1 karavaan naar Gent. Als ik door de keuring kom, mag ik aan de race meedoen, aan het infuus. Die keuringen gaan tot nu goed. Lever en nieren en andere vitale organen schijnen behoorlijk hun werk te doen. Als ik na infuus en spoeling trek heb gekregen, pak ik nog een heerlijk gaargekookt ziekenhuismaal. Het is warm eten, het ruikt naar peper en zout, heeft een goede substantie, glijdt er zo gemakkelijk in. Genoeg en vaak genoeg eten is nog een hele bezoeking, dus dat maal is mooi meegenomen..

Vandaar scheur ik met het duurste medicijn in de aderen een paar uur later weer naar huis. Twee uur heen, in vier uur terug gezellig met uitgekampeerd Nederland terug naar eigen bodem. Pas één bekeuring opgehaald (snelheid overschreden met 1Km/u, na correctie). Geen rode, gele of blauwe vlaggen gezien. Tijdig wisselen tussen de linker en rechteroever van de Schelde of de Liefkenshoektunnel, kan zo anderhalf uur reistijd schelen.

Gevoel liegt niet
Het begint In UZGent altijd bij het Onthaal. Paperassen in orde maken, stickers voor bloedmonsters en een polsbandje om. Om te weten wie ik was, als ze mij over drie maanden ergens in de coulissen terugvinden. Dit keer staat er een goede bekende op het bureau van mijn onthaler: een mok met afbeelding van Gaston, in onze streken wel gekend onder de naam Guust, type Flater. Over de balie ontspint zich een levendige discussie over stripcultuur, tekenaars, Bob de Moor, Jidéhem, Robbedoes, Kuifje, Pep. Gekke Franquin en hun hele generatie van gag-makers die onze generatie cultureel en komisch heeft beïnvloed. En dan die auto's. Ik word oud en moet naar boven.

Na deze zesde lading immuuntherapie voel ik me opnieuw meer gerestaureerd dan na de vorige keer. Behalve ondermaatste eetlust en een soort van opgepept gevoel. heb ik eigenlijk geen serieuze bijwerkingen. Elke keer voel ik me wat veerkrachtiger, sterker gevuld. En nu wil ik doorpakken. Aan de slag. Werken, een baan, nuttig meedraaien in de tredmolen van de economie. Bijdragen aan een goede zaak. Iets relevants. Met veel roem en respect enzo. Hier en daar lat ik bij mijn contacten de wens al doorklinken. Ik kan er maar beter tijdig bij zijn.

Voorlopig gaat het dankzij mijn sponsor in de F1 van het kankercircus dus goed. Dat komt omdat er nog geen beeldresultaten bekend zijn en ik het moet doen met hoe ik me voel. Volgende week praten we weer bij met de prof. Dan komt er wel weer wat zakelijke informatie vrij, denk ik.

Gevoel bedriegt
Er ligt nog een drempeltje. Zodra ik iets fysiek verricht, ben ik na minuten doodop. Autorijden en lopen gaan goed, maar de kamer stofzuigen moet in drie etappes. Dat klinkt ineens een stuk minder stoer. Ik moet dus een soort betrekking vinden zoals Guust had. Overzichtelijke verantwoordelijkheden en een vrije tijdsindeling Veel ruimte voor experimenteren. Ik maak minder stuk dan Guust want ik doe het meeste virtueel. Eerst maar eens conditie zien te heropbouwen.

Wat ik weet is dat mijn lever het behoorlijk druk heeft. Het bevalt me wel dat hij steeds weer anders aanvoelt. Soms voelt hij een paar dagen als een houten klomp, dan weer deels of helemaal gewoon zacht. Er gebeurt dus echt van alles daar. En het vreet energie, op een merkwaardige manier. Ik hou het erop dat het goed gaat in mijn hoofd, en dat Is ook al heel wat.