Niet zeuren

Deze week genoten we onze derde mogelijk laatste vakantie en famille. Twee jaar geleden na de operatie, en een jaar geleden ook hier in de Alpen deden we die allerlaatste vakanties ook al. Het weer is zeer wandelwaardig, de lucht übersauber en die natuurzuivere omgeving vind ik eigenlijk het allerlekkerst. Vrij ademen zoveel ik wil. Gratis kristalheldere lucht, Lederhosen en Crocks met geitenwollen sokken, mijn hart jodelt.

Lucht

Mijn zoon had het geweldige idee om de matras op het balkon te leggen. Het leek me een beetje onbehoorlijk in dit keurige Ansichstkartenland, dus reden te meer om het meteen uit te proberen. Ik heb sindsdien elke nacht buiten geslapen. Het twee meter uitstekende dak hield me droog van de nachtelijke spetters. Op één keer na, toen ik even een kwartiertje binnen moest schuilen. En dan meteen weer het balkon op. Dit moet ik thuis ook gaan doen. De eerste buur die er wat van durft te zeggen, kan rekenen op mijn allesverzengende toorn.

Rust

Het beekje klatert de hele nacht rustgevend voort langs mijn oren, de schone zuurstof onder mijn neus. Als dan eindelijk om elf de buitenverlichting uitgaat, gaan alle sterren aan, totdat de volle maan de melkweg overstemt. Ik heb vast wel eens lekkerder geslapen maar ik kan me niet heugen wanneer. Dat is het voordeel van mijn semipermanente staat van vermoeidheid. Als me neervlei voel ik ineens hoe moe dit halfoude lijf is. Ik wil toch steeds over mijn grens, en de bekeuring valt daags na de overschrijding op de mat. En dan geniet dat lijf dubbelhard van de matras. Wat kan rusten een groot genoegen zijn.

En dan dat universumpanorama. Onbevattelijke afstanden en tijden. Ik kijk in miljoenen lichtjaren terug en ik hoor er nog bij. Deze fotonen die mijn netvlies treffen waren miljarden jaren onderweg naar mijn oog. Vanuit ons veilige hoekje in de melkweg verwonder ik me weer eens over ons tere bestaan op de blauwe knikker.

Dus licht uit, sterrenshow aan, en in kalme draf voort. Daar kan geen dolgedraaid brein tegenop en elke levensbedreigende aandoening lijkt een nietig probleem.

Reinheid

De vorige keer lag er een andere Nederlandse patiënt naast me op de Gentse dagbehandeling. We raken kort aan de praat, ze kende mijn blog. Ik groei onder zoveel internationale faam. Als ze even de kamer verlaat, zegt haar partner dat ze nooit zeurt. Dat spreekt me natuurlijk erg aan. Ik weet dat chemoklanten nog wel iets anders te verduren hebben dan ik met mijn luxe immuuntherapie met veel minder neveneffecten. Ik hoop dat we elkaar nog eens treffen. Ik wil dat iedereen, bekende of niet, het haalt en veel verder komt dan elk ander ooit had durven hopen. En dat ze niet zeuren want dat kennen nu wel. Met deze mentale reinheid zouden meer mensen door het leven mogen stappen. Mèt of zonder enge ziektes in de buurt.

Regelmaat

Een zeurvrije oplossing moet ik nu nog voor mezelf vinden. Op gewicht blijven is mijn zwaarste taak. Moeilijk voor te stellen voor menige dikkerd om me heen, die het moet hebben van meer suiker, meer zout en meer vet. En tegelijkertijd ben ik licht jaloers op zoveel extra ballast. Maar ik blijf redelijk bij mijn streefgewicht in de buurt. Dat is onder deze omstandigheden -hoog energieverbruik, onregelmatige activiteiten en matig smakende menu’s- een aardige prestatie. Ik zal blij zijn als ik thuis weer een ritme kan oppakken, met kurkuma, capsicum, cannabis en andere gezondheid-ondersteunende lekkernijen. En dan uitzien naar de volgende allerlaatste trips, regelmatig.