Duiken

Afgelopen maanden hield de dood zich schuil achter de kromming van de waan van de dag. Hij was er natuurlijk wel, zoals hij altijd voor iedereen klaarstaat, maar zodra hij eenmaal aan de horizon op- of afdoemt, is mijn afstand tot de dood veilig. En dan leven we ineens weer oneindig lang, onbezorgd, ik ben nog niet aan de beurt, sterven is voor anderen (de echte losers of de echte eindstreeptrekkers).

Naarmate het meetpunt vordert, en de signalen worden niet helder en positief, krabbelt de dood weer op en ruikt of ik onderhand niet eens aan de beurt ben. HIj ziet me toch duidelijk flirten? Hij vergist zich zelden. En mocht hij zich hebben vergist en er een teveel hebben meegezogen naar de onderwereld, dan weten ze vaak nog wel een tussenoplossing te vinden. Daarover zijn dankbare boeken en filmscripts te maken.

Weinig discussie, weinig opmerkingen

Aansluitend op de avondspits karren we de A9 op richting Zuiden. De meeste leaserijders en truckers zitten aan hun stamppot en houden mijn route niet onnodig bezet. Aan filestaan heb ik een broertje dood, maar rijden naar Gent gaat prima. We kunnen de volgende ochtend mogen we wat vertraagd opstaan, want afspraak met de prof begint wat later in de ochtend. Cheap hotel, cheap lunch, tien minuten later staan we aan het onthaal in de kliniek. Dat schiet lekker op. Oh ja, zometeen scans bespreken en dan plannen voor de rest van de behandeling.

Na de seconden formaliteiten -hoe gaat het met ons?- opent de prof de scans op haar monitor. Of ik de oude nog bij me heb om goed te kunnen vergelijken. Die heb ik inderdaad maar Ik vraag of ik eerst even naar deze kan kijken, en oh, laat maar, ik zie het al. De grootste uitzaaiingen zijn royaal verdubbeld. De overige zichtbare uitzaaiingen zijn dat ook maar dan in aantal. Simpel gezegd was dat niet ons aller bedoeling. Integendeel. Je ziet nog wel eens voorafgaand aan remissie, een toename in de eerste periode maar we zijn licht ontzet over de mate waarin die toename zich bij mij manifesteert. Mijn onbehouwen chromofoben kunnen zich niet eens een klein beetje confirmeren. Zelfs niet om nog een schijn op te houden van medicatiegebruik.

Ik speur bij alle aanwezigen eenzelfde teleurstelling, jammer hoor elk van ons had dit ieder met eigen motieven- graag heel anders gezien. Om uiteenlopende motieven hadden we het graag Snel over naar de volgende stappen die mogelijk wel iets gaan opleveren, iets meer tijdwinst, uitstel, kwaliteit. En hoe lang gaat die lever het allemaal uithouden? Het klokje tikt weer.

Advies 1: ga hard op zoek naar studies die mogelijk relevant zijn.
Advies 2: nog een maand doorgaan met nivolumab en duimen voor de waterkans.

Oncologen die met dit soort listige medicamenten werken, zien nog wel eens dat een patiënt die het goedje op zich verdraagt, na iets meer dan drie maanden ineens toch in remissie gaat. Op die strohalm mogen we ons nu verlaten. Eind september derde Vlaamse scan en dan de balans opmaken. Zo gedaan. Plan F ligt al klaar op de ontwerptafel, actie

Autoriteit

De dood versnelt zijn schreden, om hem voor te blijven moet ik een tandje bijzetten; misschien zelfs een aanloopje nemen voor de sprong. Sommige medische uitslagen leiden met terug naar Start, ik ontvang geen €200,-. Mijn partner ook niet, lieverkoekjes zijn vandaag weer niet in de aanbieding. Zo werkt het wanneer een autoriteit in wie ik veel vertrouwen stel, me meldt dat de medicijnen niet bepaald doen waarvoor ze zijn bedoeld. Ik bespeur ook bij haar een zweem van teleurstelling die amper het hoofd boven het klinische gras uitsteekt. De teleurstelling ligt bij mij net op de juist omgeslagen bladzijde. Zowat gemist . Maar er is alweer een nieuw actieplan.

De dagen erna besteed ik aan mijn hernieuwde speurtocht. Mijn boekenleggers in de browser leiden me langs de bekende Duitse, Franse, Amerikaanse klinieken en onderzoeksinstituten. En clinicaltrials.org. Er blijft uiteindelijk één studiekandidaat over. Bij het onderzoeksinstituut lees ik wat ik kan vinden. Ik mail de Amerikaanse kliniek met mijn resterende vragen. Wie moet ik benaderen, wat heeft die nodig en hoe verloopt een toelatingsprocedure.

Met het antwoord een dag later kan ik naar de prof. Interessant, zeker! Dus er is alweer een minuscuul lampje aangegaan aan het eind van de tunnel, op weg naar nieuwe horizonten. Via onbekende, waarschijnlijk nog engere flessenhalzen.

Maar dichterbij komt hij

De klassieke Grieken en Romeinen verbeelden de overgang tussen leven en dood met een sprong. Een sprong van de rand, hop de diepte in. Op graftombes (aan de binnenzijde van het deksel, voor de reiziger zelf bedoeld dus) vinden we vaak een afbeelding van iemand die het diepe induikt, zomaar de afgrond in. Ik ben niet zo’n duikheld. In het water stappen vind ik al heel wat. Ik wen langzaam aan het idee. Loslaten en een aanloop nemen, als het moet, ben ik er wel klaar voor.

De vakantie bleek achteraf een buitenproportionele aanslag op wat er van me over is. Ervaringsdeskundigen weten het allang, op de dagen zelf is alles top, de straf komt de dagen erna. En dat heb ik geweten. Ik kreeg zelfs bezoek van de kille man zelf. HIj kwam me niet halen maar maakte alleen een kleine inspectieronde. Ik zie hem in zijn bruine overjas en zijn hoofdbedekking, en hij bekijkt mij. Hij houdt even in bij mijn lever en blikt opzij. Ik speur naar goed- en afkeurende blikken maar niets van dat. Kouwe kikker, liet niets merken. Ook niet dat het allemaal niet opschoot, meer zoiets van: ik krijg je nu nog niet mee maar dat is een kwestie van tijd. Weg wassie, te vroeg hier. Ook hij kent de regels, hij kan niet zomaar in het wilde weg gasten meepikken. Ook voor magere Hein gelden protocollen.

Duiken

Dat beeld van een duik nemen spreekt me aan. Als ik het land der levenden ga verlaten dan komt dat moment op het randje. Ik ben inmiddels zo gewend aan dat idee van het einde van mijn leven, dat ik langzamerhand zelfs begin te denken aan een aanloopje. Ik ga niet struikelend de klif af maar ik zal een weloverwogen aanloopje nemen of minstens een sprongetje maken. Denk ik nu nog. Met een heerlijke duikvlucht gaat het dan de Hades in. En wat dan?

Daar gaan anderen over, Ik ben niet meer zo van allerlei persoonlijk leven na dit leven, althans niet op basis van mijn huidige settings. Mijn lichamelijke onderdelen vallen uiteen, in steeds kleinere stukken, tot ze niet verder deelbaar zijn. Na mijn ontbinding gaan ze weer terug de kosmos in, klaar voor hergebruik. Misschien loopt een van de kleinkinderen straks wel met een paar atomen die nu nog in mijn lijf zitten en krijgt over een paar jaar een toevallige bruinvis een paar partikels uit mijn brein, the lucky bastard. Allemaal na mij.