Waar het om gaat
Waar gaat het nou om? Gaat het om kanker, om leven en dood of om wat ik er allemaal mee aanricht in mijn omgeving? En als de narigheid in volle hevigheid losbarst, hoe zorg ik er dan voor dat ik de aangerichte narigheid zo beperkt mogelijk houd?
Hoe meer ik me met mijn ziekte bezig houd, hoe minder mijn omgeving gewicht in de schaal legt. Als ik alle aandacht aan mijn omgeving geef, is er onvoldoende over om het proces rondom mijn ziekte te volgen. Er komt een moment dat ik voor één van beide ga kiezen.
Kerntaak
Het gaat niet om kanker, om mijn ongemakken. Het gaat om mijn levenseinde en hoe ik dat op een acceptabele manier inricht. Dat is in elk geval een agendapunt dat in ieders agenda voorkomt, vroeger of later. Bij mij wat vroeger.
Maar die omgeving die het beste met me voor heeft, komt ook maar met moeite aan zijn trekken. Vooral als dat beste totaal niet aansluit op wat ik op dat moment dacht nodig te hebben. Patient communiceert erg onduidelijk over zijn grenzen, de ene keer kan hij geen punaise optillen en de andere keer loopt hij een bergwandeling van zes uur. Wat moet een mens daarmee?
Loslaten is een prettige activiteit voor wie overweegt de planeet te laten voor wat die is. Al wat te maken heeft met tastbaar bezit, een eigen huis, mijn schilderspullen, foto's, ik laat ze maar los. Ik wil wel dat zoveel mogelijk goed wordt hergebruikt. Het huis blijft bewoond door een bewoner die er graag woont. Voor mijn penselen, slepers, kwasten, vijzels, pigmenten, onbeschilderde doeken moet ik nog een liefhebber vinden, die de gereedschappen en materialen goed weet te hergebruiken. Dat zijn de moeilijkste dingen om los te laten, ik kon ermee laten zien hoe ik zag. Maar het blijven aardse middelen, goed voor aardbewoners en dat ben ik straks niet meer.
Toekomst
Alhoewel, daarvan weet ik niets af, ik ben slecht in voorspellen, vooral als het om de toekomst gaat. De immuuntherapie krijgt nog even tijd om zich te bewijzen. En misschien vind ik het daarna wel allemaal best. Het gaat helemaal niet om mij, het gaat om de rest, mijn omgeving.
Als die omgeving zonder veel nare bijwerkingen en bijsmaken afscheid van me kan nemen, iedereen in een soort eigen rust zijn eigen gang kan volgen, dan hebben we het goed gedaan. Maar ook daarvan weet ik niets af. Ik heb alleen nog maar nu. Toekomst en voorspellingen zijn voor de wie erin kan geloven.
Hoe meer ik me met mijn ziekte bezig houd, hoe minder mijn omgeving gewicht in de schaal legt. Als ik alle aandacht aan mijn omgeving geef, is er onvoldoende over om het proces rondom mijn ziekte te volgen. Er komt een moment dat ik voor één van beide ga kiezen.
Kerntaak
Het gaat niet om kanker, om mijn ongemakken. Het gaat om mijn levenseinde en hoe ik dat op een acceptabele manier inricht. Dat is in elk geval een agendapunt dat in ieders agenda voorkomt, vroeger of later. Bij mij wat vroeger.
Maar die omgeving die het beste met me voor heeft, komt ook maar met moeite aan zijn trekken. Vooral als dat beste totaal niet aansluit op wat ik op dat moment dacht nodig te hebben. Patient communiceert erg onduidelijk over zijn grenzen, de ene keer kan hij geen punaise optillen en de andere keer loopt hij een bergwandeling van zes uur. Wat moet een mens daarmee?
Loslaten is een prettige activiteit voor wie overweegt de planeet te laten voor wat die is. Al wat te maken heeft met tastbaar bezit, een eigen huis, mijn schilderspullen, foto's, ik laat ze maar los. Ik wil wel dat zoveel mogelijk goed wordt hergebruikt. Het huis blijft bewoond door een bewoner die er graag woont. Voor mijn penselen, slepers, kwasten, vijzels, pigmenten, onbeschilderde doeken moet ik nog een liefhebber vinden, die de gereedschappen en materialen goed weet te hergebruiken. Dat zijn de moeilijkste dingen om los te laten, ik kon ermee laten zien hoe ik zag. Maar het blijven aardse middelen, goed voor aardbewoners en dat ben ik straks niet meer.
Toekomst
Alhoewel, daarvan weet ik niets af, ik ben slecht in voorspellen, vooral als het om de toekomst gaat. De immuuntherapie krijgt nog even tijd om zich te bewijzen. En misschien vind ik het daarna wel allemaal best. Het gaat helemaal niet om mij, het gaat om de rest, mijn omgeving.
Als die omgeving zonder veel nare bijwerkingen en bijsmaken afscheid van me kan nemen, iedereen in een soort eigen rust zijn eigen gang kan volgen, dan hebben we het goed gedaan. Maar ook daarvan weet ik niets af. Ik heb alleen nog maar nu. Toekomst en voorspellingen zijn voor de wie erin kan geloven.
6 reacties
Liefs, Rita.
Chromo, alweer zo mooi geschreven. De veranderlijkheid van je kunnen is iets wat nou eenmaal zo is. Ik denk dat je daaraan zelf ook moet wennen, net als je omgeving ook steeds moet bij schakelen. Er is vast een combinatie mogelijk tussen de communicatie met buiten en de combinatie naar binnen. Blijf schrijven alsjeblieft.