Het hoeft (bijna) niet

Sinds het vorige bericht van de autoriteit waarin ik geloof, is er een flink gat in mijn mentale romp geslagen. Een gat zo groot als een kokosnoot. In de afgelopen drie weken heb ik geprobeerd het mentale gat te dichten maar ik kom niet verder dan een provisorische afdichting. Het oordeel leek gevallen, misschien het doek nog niet.

De indruk die een behandelaar achterlaat is onevenredig groot. Waarom geeft de prof me de feiten. Ik zal er wel om gevraagd hebben. Waarom biedt ze me niet een andere keus? Onderzoeken tonen aan dat placebowerking veel verder gaat dan de ratio alleen kan volgen. Ze had dus wat mij betreft liever het volgende kunnen presenteren.

• Welaan (amaai) mijn beste Chromo, die scannekens zien er heden niet al te formidabel uit. Maar och dat kan zo eens passeren, hè? Zullen we u wat extra groene tablettekens aanbieden, ge kunt ze afhalen aan het onthaal. En, lust ge nog een bakske?

Maar zo zit onze prof R. Niet in elkaar. Zij werkt liever met de farmacologische waarheid en in de medische werkelijkheid. Als ik de keus had gehad, zou ik niets liever willen dan de waarheid, en zou ik ondanks alle neveneffecten dus weer hetzelfde willen horen.

Als ik de bijwerking van het onnieuws wil terugdringen, dan is ontkenning en behandeling met een overdosis placebi het aantrekkelijkst. Als patient zou ik die keus wel willen hebben, zeker als de levensbedreigingen langduriger aanhouden. De ene keer niets dan de waarheid, de volgende keer een mooie set placebopillen en -poeiers. Die laatste houden de stemming er zeker beter in en ze dichten mentale gaten effectiever en sneller. Of brengen tenminste die illusie.

Last call for nivolumab

Inmiddels zit ik weer gezellig op mijn UZ-kamer te wachten op het kostbare goedje. Misschien voor het laatst. Ik hou er rekening mee, met het voortgaan houd ik veel minder rekening. Ik oefen in onverbaasd kijken en een rationele , ook als ze prof gaat zeggen: gunst, al je uitzaaiingen zijn onzichtbaar, foetsie. Ik zal geen spier vertrekken. Ook niet als ze met de verwachte conclusie komt: dit is zinloos. In beide gevallen moet ik namelijk verder en ik heb nog geen idee waar dat zal zijn. In Gent, in Parijs of thuis in Mokum? Volgende week weten we meer.

Hoe kwam ik hier eigenlijk? Vannacht werd ik elk uur klaarwakker in de stellige overtuiging dat ik helemaal niet meer naar Gent hoef, straks om half zes. Afspraak is zinloos, je hoeft niet. Als ik na tien seconden wakker ben, realiseer ik me dat dit reisadvies een droom was. Gewoon gaan slapen en straks op tijd de weg op, naar Gent. Dat herhaalt zich vier maal. Om kwart voor zes zitten we op de A9, om kwart voor acht aan het onthaal.

Mijn bloeddruk is sinds een maand laag, de laatste meting van vandaag nog lager. Zoutloos eten is lekker voor de resterende nier, maar mijn bloeddruk wil kennelijk ook iets. Beter te laag dan te hoog, denk ik maar. Drop is ook zout, nierstenen wachten wel. Straks met x-stralen mijn torso doorboren, maandag maart eens horen wat het salomonsoordeel wordt. De verwachting schommelt tussen een gevoelstemperatuur van min 15 to plus 35. Het wordt -mooi of lelijk- hoe dan ook een soort van weer.