Het leven weer oppakken

Maandag 8 februari 2021

Vanmorgen heb ik om 8 uur een afspraak bij de huisarts en daarna ben ik van plan om weer naar mijn werk te gaan. Maar dit weekend is het hele land onder een dikke pak sneeuw bedolven dus ik twijfel, ze geven namelijk code rood. Ik ben benieuwd of het de arts is gelukt om 8 uur aanwezig te zijn. Ik kan er lopend heen, met mijn snowboots aan maar het valt niet mee. Er liggen bergen opgewaaid sneeuw hier en daar. Het is gelukkig maar een klein stukje.
De huisarts is aanwezig. Knap hoor want zij moet van verder komen. Ze vertelt me ook nog dat ze weekend dienst gehad heeft bij de huisartsenpost dus zij heeft haar portie rijden in de sneeuw wel gehad.
Ik vertel haar van mijn goede gesprek met de arbo arts, en dat ik blij ben met het advies en dat hij duidelijk de grenzen stelt, dus ook echt naar huis gaan na 2 uur werken.
Dan komt mijn dilemma van het oppassen ter sprake. Dat is lastiger. Ook daar moet ik hetzelfde schema aan gaan houden zegt zij. Niet afspreken van bijv. half 8 tot een uur of 10, half 11, maar ook duidelijk afspreken tot 10 uur en dat ik dan ook echt afgelost ga worden. Ook dit kan ik dan gaan uitbreiden met telkens een uur in de week, dat is ook eerlijker tegenover mijn andere werkgever. 
Ik heb een burn-out verleden en het tegen mijn grenzen aanlopen is iets waar ik sindsdien sneller tegenaan loop. Ze zegt dat het voor mij absoluut niet goed is om over mijn grenzen heen te gaan. Dit staat mijn herstel in de weg, en dan gaat het allemaal alleen maar langer duren.
Ze bekijkt nog even mijn oog, het is gelukkig al een stuk minder als eind vorige week maar ze vindt dat er toch veel pus in zit. Ze raadt aan door te gaan met warme kompressen en ik krijg oogzalf mee.
Ook vertel ik nog van mijn bezoek aan de orthopeed. Door de medicijnen lijkt de pijn ietsje minder te zijn in mijn heupen maar toch niet heel erg veel. Ik had er meer van verwacht. Ik wil toch weer verder met de mensendieck therapie, dat ga ik weer opstarten. 
Ik vertel dat mijn angst voor het terugkomen van kanker vaak opspeelt, vooral bij lichamelijke ongemakken. Bij last van mijn heupen denk ik aan botkanker, en bij een dik oog denk ik aan ooglidkanker. Die angst zal voorlopig nog wel even blijven zegt ze. Ze raadt me aan niet te veel op internet te kijken daar word je alleen maar ongerust van. Ze vraagt of ik nog behoefte heb aan een vervolgafspraak. Ik zeg haar dat ik dat niet nodig vind en dat ik het gevoel heb dat ik haar kostbare tijd in beslag neem. Als dat jouw enige reden is zet ik er gelijk een nieuwe afspraak in zegt ze. We moeten lachen. We spreken niets af, maar als er iets is mag ik altijd bellen, en als ik iets voel, of ik vertrouw het niet dan mag ik niet te lang wachten. Ook met het oog heb ik alweer te lang gewacht zegt ze.

Na dit bezoek bel ik naar mijn werk. Ik vertel dat ik weer ga beginnen met 2x2 uurtjes in de week. Maar vandaag kom ik nog even niet in verband met de sneeuw, ik ga mijn maandagochtendklus thuis doen. En dat gaat goed. Ik sluit na 2 uur met een tevreden gevoel mijn computer af.