Het gaat stukken beter!
Dinsdag 29 december 2020
We hebben heerlijke rustige kerstdagen gehad, lekker met het gezin en dat heeft me goed gedaan. Mijn man is weer aan het werk en ik hoef helemaal niets. Dat is lastig, maar ook wel lekker, ik geniet er maar van. Ik ben een leuke serie aan het volgen op Netflix, ik heb een mooi boek, ik wandel elke dag en ik doe iedere ochtend oefeningen voor mijn armen en borst, voor mijn heupen en Nederland in beweging. De dagen vliegen voorbij, het bevalt me wel, maar dit moet niet al te lang duren. De maandag na nieuwjaar wil ik wel weer op mijn werk kijken. En misschien af en toe een ochtendje oppassen. Een hele dag lijkt me nog teveel. Niet dat het moet hoor van mijn zoon en schoondochter, zij willen dat ik echt goed op mezelf pas en hebben al een andere oplossing.
Met mijn geamputeerde borst had ik vorige week nog best veel moeite. Het was wat pijnlijk, en als ik ’s ochtends in de spiegel keek kreeg ik er een naar gevoel bij.
Tot deze week. Mijn man ligt nog in bed, ik kom uit de douche en samen bekijken we het resultaat. Mijn lijf kan er best mee door, en die platte borst met litteken, tja, die hoort nu bij mij. Voor het eerst voel ik acceptatie. Naar de sportschool gaan, douchen en de sauna in zal nog wel een dingetje worden, maar ik mag er ook best trots op zijn. De vijand is weg, ik ben wel gehavend uit de strijd gekomen maar dit hoort nu bij mij. Het voelt goed. En mijn man vindt het ook niet afstotend ofzo, en dat is het ook helemaal niet.
Mentaal voel ik me veel beter dan vorige week. Alles krijgt een plekje. Er is veel gebeurd in korte tijd. Het enige waar ik me nog best veel zorgen over maak is de terugkeer van een tumor. Ik heb alles op internet uitgeplozen en dit gelezen: “Uit ervaring weet men dat indien de ziekte toch onverhoopt terugkomt, de kans het grootst is in de eerste 2 à 3 jaar na de behandeling en dat na de eerste 2 à 3 jaar de kans op terugkomst van borstkanker sterk afneemt tot aan het 5e jaar. Daarna neemt het percentage nog steeds iets af -weliswaar langzamer- om uiteindelijk te blijven hangen rond enkele procenten per jaar”. De kenmerken van mijn tumor maken de kans op terugkeer iets groter, maar de kleinheid van de tumor maken de kans weer kleiner. Ik moet dit een plekje geven wat nog niet helemaal lukt. De angst zit er toch wel goed in en het verraderlijke eraan vind ik dat je er niets van voelt. Goed opletten dus. Ik wil er ook de eventuele 2e keer snel bij zijn zodat de lymfeklieren schoon blijven. Maar wie zegt mij dat het niet ergens anders in mijn lichaam gaat zitten? Helaas lees ik er genoeg verhalen over. Maar de gevallen waarbij het wegblijft lees ik daarentegen natuurlijk niet. Ik zal mijn leven weer oppakken en vertrouwen krijgen. Ik hoop dat het lukt.
Met deze nieuwe moed ga ik het nieuwe jaar in. Het is een zware, bijzondere ervaring geweest. Ik kan prima verder met mijn leven en dat ga ik ook doen. Genieten van alles dat is het plan. Want je wereld kan zomaar op zijn kop staan.