Een week na de uitslag
16 december 2020
De dagen na de uitslag ben ik euforisch, in een halleluja stemming, iedereen is blij voor mij en ik ben het aller gelukkigst van iedereen. Geen chemo, geen troep in mijn lijf, niet ziek, zwak en misselijk worden, geen haaruitval. Niet waar onze huisarts me voor waarschuwde: Reken er een jaar voor.
Vrijdags ga ik al even een kopje koffie drinken op mijn werk, en daar spreek ik af dat ik langs mag komen wanneer ik wil, ik mag gerust af en toe wat doen maar het blijft vrijblijvend. Ik word nog niet beter gemeld. En daar voel ik me prettig bij. Maandag zit ik er dan ook een ochtendje met een makkelijk klusje en ik beantwoord een paar mailtjes. Gezellig koffiedrinken en daarna weer lekker naar huis.
Eind vorige week belt het ziekenhuis uit Purmerend dat ik maandags langs mag komen voor een gesprek met een oncoloog. Ze vraagt of het misschien handiger voor ons is om dit in Hoorn te doen. Omdat mijn man maandag weer aan het werk gaat lijkt me dat inderdaad beter. Zij gaat het overhevelen naar de afspraken poli in Hoorn. Helaas heb ik tot nu toe niets gehoord. Ik kijk toch wel uit naar dit gesprek. Gewoon om wat vragen te stellen. Omdat mijn tumor triple negatief was is er toch een redelijke kans dat het binnen 3 jaar terug kan komen. Toch duw ik deze gedachten snel weg. Ik moet vertrouwen hebben. En de oncologen zijn druk, en ik snap dat de gesprekken met de patiënten die nog in behandeling zijn belangrijker zijn. Mijn gesprek is alleen voor mijn eigen geruststelling. Inmiddels staat de uitslag op Mijndijklander en zover ik het snap is die heel geruststellend. Ik ga hem nog even helemaal uitpluizen.
Dinsdagochtend ben ik ineens heel emotioneel. Ik voel me een beetje in het luchtledige. Ik ben nog niet helemaal beter maar ook niet meer ziek . Na een belletje met een vriendin gaat het alweer een stuk beter. Verder doe ik elke ochtend mijn oefeningen en daarachteraan Nederland in beweging. Ik zou eigenlijk weer voorzichtig gaan sporten maar helaas de sportscholen zijn deze week weer dichtgegaan. Maar ik vermaak me wel, een beetje puzzelen en onder de middag komt mijn zoon met de twee jongens. Gezellig. Daarna nog even lekker dik een uur wandelen, het is heerlijk zacht weer. Onderweg kom ik nog een aantal mensen tegen, dat is prettig maar ook vermoeiend. Verder ben ik de hele avond alleen thuis omdat mijn jongste avonddienst heeft. Bordje op schoot en lekker een film kijken. Wat een lui leventje heb ik op dit moment.
Er kan ook niet zoveel omdat alle winkels sinds gister gesloten zijn. Alle scholen sinds vandaag ook. We zitten weer in een lockdown. Het zal een rare kerst worden. Nou ja, we zien wel.
Wel sneu voor al die ondernemers. Misschien is mijn man ook al weer snel thuis. In Duitsland gaan ook alle winkels dicht. Het is een rare tijd. 2020 is een jaar om nooit te vergeten.