Dealen met alles is moeilijker dan ik dacht
Maandag 21 december 2020
We zijn alweer een week verder en het valt me allemaal toch niet mee. Ik zou vanmorgen weer vrijblijvend aan het werk gaan maar dat zie ik nu totaal niet zitten. Mijn hoofd staat er absoluut niet naar. Ik heb besloten om vanmorgen even contact op te nemen met de casemanager. Waarom ik niks van ze hoor en ik heb nog een paar vraagjes.
Ik bel met Sylvia en ik gooi als het ware al mijn emotionele ellende eruit. Voor mijn gevoel ben ik patiënt af, ik maak me zorgen over het eventueel terugkomen van een tumor, ik word elke ochtend geconfronteerd met mijn verminkte lichaam, het is ineens heel veel allemaal. Sylvia snapt het helemaal. Ik wil alweer veel te snel. Na de blijdschap van niet meer behandeld te hoeven worden en schoon verklaard te zijn komt nu pas het verwerkingsproces. Er is heel veel gebeurd in korte tijd. Je hebt het allemaal doorstaan en nu val je als het ware in een zwart gat. Ze vindt het heel goed dat ik bel en ik mag zelfs vandaag nog langskomen. Ik besluit het telefonisch af te handelen en dat mag ook. Ze weet me echt op te beuren. Ze vraagt hoe de omgeving reageert. Nou hartstikke lief, er zijn er zovelen die met mij meeleven en even aanbellen om iets te brengen en ik krijg kaarten van mensen waar ik het niet van verwacht. Iedereen is heel blij voor mij. Sylvia zegt heel treffend dat het misschien mijn eigen gedachten zijn waar ik niet zo goed mee kan dealen. Ik leg mezelf alweer veel te snel dingen op. Het is nog niet eens een maand geleden dat ik ben geopereerd, ik moet mezelf echt meer tijd geven. Ook in januari werken vindt ze echt al weer veel te snel. Dat is al over 10 dagen. Oh ja. We praten nog even door over de wond en ik vertel dat ik elke dag mijn goede borst controleer. Dat vindt ze echt veel te veel van het goede. Eén keer in de maand is genoeg. Als je het te vaak doet raakt er misschien iets geïrriteerd en ontstaan er verstoppinkjes en dan wordt je ongerust terwijl er niets aan de hand is. Maar als ik klachten heb mag ik rechtstreeks bellen en zullen zij meteen een onderzoek doen. Ik ben ook nog steeds patiënt verzekert ze mij, en dat blijf ik de komende 5 jaar. Oh. Oké dat is wel erg lang maar toch ook wel weer geruststellend, of juist niet? Nou ja. Mijn gedachten vliegen weer alle kanten op. Pffff ik word af en toe wel een beetje moe van mezelf. Ik ben heel erg blij met dit gesprek, wat is het toch fijn te weten dat je altijd mag bellen voor een luisterend oor van een professional.
Omdat ik met mijn eigen uitslag aan de gang ben gegaan op internet ben ik helemaal gerustgesteld over het feit dat ik geen vervolgbehandeling hoef. Een gesprek met een oncoloog daarover vind ik eigenlijk niet meer nodig. Die schrapt zij van haar lijstje, die stond er nog wel in. Er volgt nog een zorggesprek over een aantal maanden en een lichamelijk onderzoek over een half jaar. Dit voelt allemaal heel goed, ze zijn me niet helemaal vergeten, en soms moet jezelf gewoon initiatief nemen, dat is helemaal niet zo gek. Er is alle begrip.
Zo ook op mijn werk als ik even na dit telefoongesprek daarnaar toe bel. Zoveel warmte en begrip, ik had eigenlijk ook niet anders verwacht. Het zijn inderdaad echt mijn eigen gedachten dat ik me zelf dingen opleg waar ik nog helemaal niet aan toe ben. Goh, ik heb weer een hoop geleerd vandaag.