De operatie (deel 2)

Donderdag 26 november 2020

“Mevrouw Bennis, wordt u wakker!” Het klinkt heel luid, en ik moet van ver komen. Eigenlijk wil ik helemaal niet wakker worden maar dan weet ik het weer, ik ben geopereerd. Ik lig op een zaal met uitzicht op een balie en ik voel me heerlijk. Ik zie al die bedrijvigheid met genoegen aan. Als er dan ook nog iemand aan mij vraagt hoe ik me voel en of ik trek heb in een ijsje, voel ik me als kind zo blij. Ik mag nog kiezen ook. Een raketje of een perenijsje. Ik kies een perenijsje. Met het ijsje in mijn hand lig ik gewoon te genieten. Er worden nog wat handelingen verricht maar wat weet ik eigenlijk allemaal niet meer.

Na een tijdje hoor ik dat er gebeld wordt dat Mevrouw Bennis opgehaald mag worden, en even later word ik weer met bed en al door de gangen van het ziekenhuis vervoerd.
Ik word een zaal ingereden en ze plaatsen mij in het hoekje bij het raam. Fijn, een mooi plekje.
Er liggen 2 mannen in de kamer, rechts van mij en schuin tegenover mij. Het bed aan de overkant is nog leeg.
Een lieve verpleegkundige stelt zich aan mij voor en vraagt hoe het met mij gaat. Wel goed denk ik zeg ik. Ik voel me een beetje dizzy en heb gelukkig helemaal geen pijn. Ze doet allerlei controles. Ik heb een infuus en een drain. Het operatieschort mag uit. Het voelt allemaal nog erg gevoelloos bij mijn borst en mijn oksel maar dat zal wel zo horen. Er zit een mooie grote pleister dwars over de wond. Bij de verpleging is het niet helemaal duidelijk wat er gebeurd is tijdens de operatie. Hebben ze nu ook uw schildwachtersklier  weggehaald? Dat was wel de bedoeling zeg ik, ik hoop het wel.  
Ik mag lekker mijn eigen kleren aan, een t-shirt, een pyjamabroek en sokken. De eerste keer loopt de verpleegkundige even met me mee naar de wc. Wat een gedoe is dat met drain en infuus, maar daarna lig ik heerlijk in mijn bedje. Niet lang daarna komt de koffiejuffrouw die vraagt of ik wat eten wil en wat drinken. Nou, dat gaat er wel in natuurlijk! Terwijl ik van mijn broodjes en thee geniet komt er aan de overkant van mij een man met zijn vrouw, het is een onverwachtse opname voor de man. Ik kijk het tafereeltje met belangstelling aan. Zo kabbelt de tijd zomaar door, en is het al gauw bezoekuur. Daar komt mijn mannetje. We zijn blij dat we elkaar weer zien. Blij dat alles goed gegaan is, dat denken we tenminste, maar dat is ook zo. Dit wordt bevestigt door Dr. P die ook nog even langs komt. Ik zeg dat ik nog een vraagje heb. Heeft u nu ook die schildwachtklieren weggehaald? Want dat was niet helemaal duidelijk bij de verpleging. Hij trekt een schrikachtig gezicht en doet net of hij dat vergeten is. Het dringt niet zo snel tot mij door maar Jos heeft meteen in de gaten dat het een grapje is. Pfffffff. Ja hoor alles is weg en goed gegaan. Hij had eerst nog een overleg en nog geen tijd gehad voor het verslag naar de verpleging vandaar. Hij hoopt de volgende dag visite te kunnen lopen maar misschien komt er een vervangende dokter. We zien wel. We bedanken hem hartelijk.
Het wordt een gezellige bezoektijd. Vooral ook met de overbuurman en zijn vrouw. Ze komen uit een dorp in de buurt en we hebben meteen gezellige praat. We krijgen er ook nog een lekker kopje koffie bij. Om half 9 is het bezoekuur afgelopen en gaat Jos naar huis. Ik vermaak me met mijn telefoon waarop ik heel veel berichtjes heb gekregen die ik allemaal even beantwoord. Wat hebben de verpleegkundigen toch veel te doen. Iedereen krijgt aandacht en alles wordt genoteerd op de computer. Er worden zelfs foto’s gescand van de pillen die je slikt. De mannen kijken voetbal op de Ipad van het ziekenhuis. Ik lig heerlijk op rust deze dag maar een beetje te verwerken. Om half 11 gaan alle lichten uit. Het wordt een nacht van weinig slaap. Er is te veel gebeurd. En die hoestende en snurkende mannen doen er ook niet goed aan om in slaap te komen. Maar ik mag niet zeuren, dan had ik maar een kamertje alleen moeten accepteren 😊