Vrouwelijkheid

20-12-2020

Ooit noemde een vriendin mij een hele vrouwelijke vrouw. Eigenlijk had ik dat nooit zo beseft, tot zij die opmerking maakte. Voor mij is het een gewoonte om me ‘s morgens leuk op te maken, aandacht aan mijn kapsel te besteden en een goed matchende outfit aan te trekken. Het is niet dat ik het allemaal nodig heb, maar het is wel waar ik me goed bij voel. Aan de grote ‘Crocs of Birkenstock hype’ heb ik nooit meegedaan. Mij zie je niet zo snel in een flodderbroek en ongekamde haren in de supermarkt.

Natuurlijk werkte mijn beroep als fashion styliste hier ook aan mee. Daar is het belangrijk dat je er goed verzorgd bij loopt, zonder dat je er uitziet als een opgeverfde barbiepop. Je krijgt maar een keer een kans voor de eerste indruk, dus die moet goed zijn. Deze belangrijke les heb ik mezelf altijd van jongs af aan ingepeperd en is eigenlijk wel belangrijk in bijna alle situaties. Bij mij komt dit niet vanuit een moeten, maar vanuit mijn zijn.

Mijn lichaam is eveneens altijd vrouwelijk geweest, met de juiste rondingen op de juiste plaatsen. Nu ik te zwaar ben is dat allemaal wat minder zichtbaar, maar ik hoop mijn figuur weer een beetje terug te mogen krijgen als ik uit de behandelingen ben en ga herstellen.

Hormonale borstkanker is wat ik heb/had en eigenlijk klinkt het best logisch. Een tumor die groeit door de oestrogeen in je lichaam. “Misschien heb ik de laatste jaren wel veel te veel aangemaakt” denk ik wel eens. De laatste tijd heb ik namelijk best last van mijn vrouwelijke hormonen gehad. Mijn menstruatie werd steeds heftiger en zo’n 2 dagen vooraf was er altijd wel iemand de klos. Ik kon dan opeens scherp uit de hoek komen en best onredelijk zijn. Vaak merkte ik het zelf wel en nam dan een vitamine B6 supplement om dit te voorkomen. Dat hielp vaak goed en voelde ik de onweersbui boven mijn hoofd gelukkig weer snel wegtrekken. Ik voelde me dan best schuldig. Vaak waren het mijn naasten die de volle laag kregen.

Een keer was ik wel blij met mijn uitval. Er was een verzorgende in mijn moeders verpleeghuis die het altijd op haar had gemunt. Mijn moeder voelde zich dan erg machteloos. Er zijn heel veel lieve verpleegsters, maar je hebt er ook een paar die erg onvriendelijk en krengerig kunnen zijn. Op de bewuste ochtend bracht ik mijn moeder naar de eetzaal en we kwamen haar twee keer tegen. Twee keer zei ze mij overdreven aardig gedag en negeerde ze mijn moeder volkomen die vriendelijk “dag zuster” zei. Het was gewoon een beetje gênant. Nou, dat heeft ze geweten…

Tijdens de chemo verloor ik tijdelijk een stukje van mijn vrouwelijkheid. Mijn haren, wimpers en wenkbrauwen vielen uit, de kilo’s vlogen eraan en de overgang deed zijn intrede. Ik heb gemerkt dat je zelfs dan nog vrouwelijk kunt blijven, door zorg te blijven besteden aan je voorkomen. Dat was niet alleen voor mezelf fijn, maar ook voor mijn omgeving. Ik vond het niet nodig om mijn ziekte zo’n groot podium te geven dat de mensen er ’s nachts nachtmerries van kregen. Of zoals mijn chemo maatje zo mooi zei: ‘er uit zou zien als een wandelende ziektekiem’.

Nu mijn behandelingstraject op zijn eind loopt wordt het tijd voor de antihormoon kuur. Ik moet 7 jaar pillen slikken, zodat er geen oestrogeen meer wordt aangemaakt door mijn lichaam. Mocht er dan al nog iets van de kanker in mijn lijf zitten, dan wordt die op deze manier uitgehongerd. Het is dubbel, want het is zo goed dat deze pillen er zijn, maar wel heftig dat mijn vrouwelijke lijf nu geen vrouwelijke hormonen meer mag aanmaken. Zelfs mannen maken oestrogeen aan.

Wat zal er gaan gebeuren? Nog meer opvliegers en gewichtstoename?? Krijg ik nu een vachtje boven mijn lip en rond mijn kin, wordt mijn lijf krakkemikkig en stram? Ik zie mezelf al voor me samen met mijn man… 2 grijze doffers in dezelfde comfortabele Helly Hansen jas en dito fiets. Dat men zich af gaat vragen: ‘wie is nu de vrouw’?

Hoe komt het met mijn haar? Ik heb gehoord dat dit dunner kan worden of zelfs kan uitvallen. Ben net zo blij dat ik weer een flinke bos op mijn hoofd begin te krijgen. Gelukkig heeft mijn goede vriend ‘de pruikenmeneer’ daar ook een middeltje voor. Ik ben er alvast maar mee begonnen.

Allemaal spoken in mijn hoofd, waar ik geen aandacht aan wil geven. Het komt voort uit een stukje onzekerheid voor de volgende stap. Ik kijk het liefst naar de vrouwen die nergens last van hebben. Die er nog steeds uitzien als een vrouw, terwijl ze deze pillen slikken. Ik delete de horrorverhalen, die je zonder dat je er om vraagt soms toch te horen krijgt.

Van de oncoloog had ik een maandje ‘lucht’ gekregen voor ik ga starten met de kuur. Dit had ik nodig om het allemaal te overdenken, een plaatsje te geven en me voor te kunnen bereiden. In de eerste week van januari ga ik los, ben er klaar voor. Die pillen gaan me helpen de kanker voor altijd kwijt te raken, maar mijn vrouwelijkheid die blijft!

Ter info: deze blog is geschreven voor mijn blog 'klaar'. Chemobrain momentje😉...Inmiddels ben ik ruim 6 weken aan de Tamoxifen en gaat het best goed. Wat ik wel erg vervelend vind is dat mijn hart er 's nachts van op de loop gaat.

Meer van mij lezen? Kijk gerust eens op gedachtenkracht.blog