Thuisfront

17-04-2021

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren… 20-02-2020. In een kamertje op de afdeling chirurgie werd ons verteld dat er een tumor in mijn borst was ontdekt. Bij de schaal van 1 op 5 of het kwaadaardig was scoorde ik een 5. Voor de rest was alles nog onduidelijk en moesten we de uitslagen van de onderzoeken afwachten. Dit zou een week gaan duren.

De schrik sloeg me om het hart toen ik me bedacht dat we onze jongens dit nieuws moesten gaan vertellen.  De mammacare verpleegkundige gaf ons het advies vooral eerlijk te zijn. Ook over dat we nog niet wisten of ik wel beter zou gaan worden. We waren behoorlijk van slag, alles was nog zo onzeker. Een ding wisten we wel: we zouden onze jongens niet met de  angst en onzekerheid opzadelen die we zelf moesten doormaken.  

Ze waren allebei thuis, want het was voorjaarsvakantie. Ik kan me nog herinneren dat ik met lood in mijn schoenen het pad op liep. Ik wist dat ze na dit nieuws niet meer zo onbezorgd in het leven zouden staan en dat ook hun een hele zware periode te wachten stond. Ik maakte me zorgen of ze het wel zouden trekken, ik moest hoe dan ook beter worden.  Ze waren te jong om zonder moeder verder te moeten.

Vrolijk deden ze de deur open met de vraag wat wij met zijn tweeën hadden gedaan, terwijl we aan het werk zouden moeten zijn. Die vrolijkheid sloeg snel om in verdriet toen we het slechte nieuws moesten vertellen. Het was een emotioneel en verdrietig gesprek. Voor hen was het ook niet te bevatten dat dit mij moest overkomen. Het nieuws kwam dan ook als een donderslag aan de heldere hemel. Tegen het advies van de mammacare in besloten wij onze jongens wèl hoop te geven en vertelden dat ons een moeilijk jaar te wachten stond, maar dat ik weer beter zou gaan worden.

Bij mijn man zat veel angst, hij was zo ontzettend bang om mij te verliezen. Vooral in de nacht hield het hem wakker en spookten de rampscenario’s door zijn hoofd. Ik sprak hem stevig toe dat ik beter ging worden en dat we positief moesten denken. Je bent wat je denkt werd mijn lijfspreuk en nadat we te horen hadden gekregen dat ik geen uitzaaiingen had, begon ook zijn gedachtegang te veranderen.

Hij heeft me geweldig bijgestaan het afgelopen jaar.  Hij was mijn rots in de branding en deed zijn best om het me zo makkelijk mogelijk te maken. Hij nam een groot gedeelte van het huishouden op zich en nam de gesprekken met school e.d. over.  Zo vaak als hij kon taxiede hij me naar en van de chemo. Hoe ziek ik er ook uitzag en hoe kaal ik ook was, hij heeft nooit een afkeer van me gehad en vond me nog even mooi als anders, ware liefde rijkt verder dan alleen de buitenkant. We hadden wel eens vaker voor hete vuren gestaan, maar dit was wel andere koek. Trots kan ik zeggen dat we een ijzersterk huwelijk hebben dat door mijn ziekteproces alleen maar sterker en intenser geworden is.

Onze oudste zoon heeft zich krachtig door het jaar heen geslagen, maar hij is een binnenvetter. Ik weet zeker dat dit voor hem een hele moeilijke periode is geweest al doet hij nog zo stoer.  Mijn jongste zoon heeft het heel erg moeilijk met de situatie gehad. Nu na de tijd vertelt hij dat hij het een heel moeilijk jaar vond en dat het niet goed met hem ging. Het was voor hen allebei erg moeilijk om te zien dat ik mijn haar verloor. Bij hun heeft het woord kanker een gezicht gekregen.  

Tijdens mijn proces heeft het thuisfront veel rekening met me moeten houden.  Vlak na een chemo had ik absolute rust nodig en kon ik geen prikkels verdragen.  Een klein geluidje was  me al teveel aan mijn hoofd. Ik denk dat het voor alle drie nare momenten geweest zijn om mij zo te zien.  Ook was mijn lontje soms erg kort door de Taxol en de medicatie.  Ik kon dan enorm uit mijn slof schieten, wat beslist niet altijd terecht was.  Ze hebben het over zich heen laten komen en begrepen dat het ook mij overkwam.  Vol schaamte bood ik dan achteraf mijn excuses aan.  Gelukkig was het een tijdelijke bijwerking.

Inmiddels is het tij gekeerd. Laatst  keek onze jongste zoon me vol verwondering aan en zei:  ‘Mamma, ik ben zo blij dat je weer gezond bent, ik zie het echt aan je en nu voel ik me ook weer beter’. Ik was ontroerd om dit te horen. Een paar dagen later kwam hij thuis met een prachtige ingepakte Boeddha kaars en een aantal mooie kleinere kaarsjes. Hij had de leerkracht op school gevraagd of hij wat moois voor me mocht maken, omdat ik weer beter was na een heftig zwaar jaar. Alles  had hij op eigen initiatief geregeld.

Nu ruim een jaar later ben ik druk aan het revalideren  en gaat het goed met me.  Ik ben blij dat we alles achter ons mogen laten en het geluk ons weer toelacht. Iedere dag ben ik dankbaar voor mijn mooie liefdevolle gezin en dat spreek ik ook uit. Ik zie ons voor me als een vrolijke slinger over het strand.  Ik kan niet wachten om dit beeld dat me door de zware tijd heen gesleept heeft in werkelijkheid uit te voeren.  Hand en hand, rennend over het strand richting een zonnige, stralende toekomst!

Benieuwd naar mijn nieuwste blog KKR? Kijk dan op:  https://gedachtenkracht.blog/