KKR

01-06-2021

Mijn jongste zoon van 14  vindt kanker een verschrikkelijk woord. Hij kon het niet uitspreken. Niet voluit zeggen “mijn moeder heeft kanker”. In plaats daarvan zei hij: “mijn moeder heeft KKR”.  Zelf sprak ik het woord juist wel uit.  Waarschijnlijk, omdat er zo’n taboe op rust of, omdat ik het voor mezelf niet anders wou maken dan het was.  Mensen noemen het liever  ‘de gevreesde ziekte’  of zoals mijn zoon zegt KKR.  Toen ik 11 jaar geleden zag hoe mijn vader opgevreten werd door de kanker noemde ik het ‘de hel op aarde’. Dat was wat ik zag toen hij in korte tijd aftakelde en de kanker uitzaaide van zijn longen naar zijn hele lijf. Toen mijn vader overleed was hij slechts een schim van de vrolijke, gezellige man zoals iedereen hem kende.  Als er een hel op aarde bestond, dan heette die in mijn ogen kanker.

In 2020 konden ze me met recht een 'kankerwijf' noemen, want inderdaad ik was een vrouw met kanker.  Een scheldwoord dat ik in het verleden wel eens naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen. Op het moment dat je het hebt, denk je nog eens even na over dat nare scheldwoord wat gewoon gebruikt wordt, zonder dat men zich verdiept in hetgeen wat hij of zij eigenlijk zegt.  Het is ordinair, kwetsend en keihard om kanker als scheldwoord te gebruiken. 'Krijg de kanker, kankerwijf, kankerzooi, kankerlijer, kankerfiets' en evt. te vervangen door  cholera, tyfus of tering. Om nog maar te zwijgen over mensen die bij alles wat misgaat moeten vloeken, vind ik persoonlijk ook onfatsoenlijk en kwetsend voor hen waarvoor het geloof een belangrijk onderdeel van hun leven is. Het is niet nodig, er zijn zoveel andere woorden die je kunt gebruiken als je boos bent of als het even tegenzit.  

Zo ongeveer een jaar geleden toen ik ziek in de tuinkamer lag bij te komen van mijn zoveelste chemo, ging de telefoon. Het was de dagcoördinator van de school van onze jongste. Er was iets gebeurd… Hij had een raam kapot getrapt in de kantine.  Gezien de omstandigheden, maakten ze er geen werk van en zagen ze het door de vingers.  We waren verbaasd!  Wat moest er gebeurd zijn dat hij zó boos was? Daar kwamen we al snel achter. Een paar klasgenoten hadden gezegd tijdens een woordenwisseling: ” jou moeder heeft toch kanker?”  “Lekker voor je!”   “ik hoop dat ze er aan dood gaat!” En toen waren de stoppen doorgeslagen.  Vind je het gek?  

Zelf ben ik er toen behoorlijk ziek van geweest.  Het waren pubers en ze wisten niet wat ze zeiden, maar dat een paar kinderen die mij niet eens kennen wensen dat ik doodga aan mijn kanker wat ons hele gezin moest dragen vond ik verschrikkelijk.  Zo ook dat ze mijn zoon die het al zo zwaar had, pakten op zijn grootste verdriet.  Na een gesprek met school, besloot de mentor het te bespreken in de klas. Hij vertelde dat iedereen wel iemand in zijn omgeving heeft met kanker, maar dat het toch iets anders is als een van je ouders het heeft of het jezelf overkomt.  Op dat moment had ik er wel naartoe willen gaan, om ze te laten zien hoe kanker er nu echt uit ziet. Niet mooi gemaakt, maar rauw zonder make-up en synthetische tooi, vlak na een chemokuurtje.  Ik ben zo vriendelijk geweest hun die nachtmerrie te besparen.

Helaas blijft het woord kanker bij de jeugd nog steeds een graag gebruikt scheldwoord, bewust of onbewust.  Mijn zoon is er inmiddels in gehard, al kwetst het hem nog steeds. Hij kan er tegenwoordig beter mee omgaan.  Wij zeggen dan: ‘laat ze maar praten, als ze het zelf ooit moeten meemaken zullen ze spijt hebben. Op het moment dat je er niet meer op reageert, verliest het zijn kracht en stoppen ze vanzelf.

Gelukkig ben ik inmiddels geen 'kankerwijf' meer,  als het goed is dan is deze ellendige ziekte uit mijn lijf. Ik zou al die mensen die er zo graag mee schelden best wel eens een hartig woordje willen toespreken. Dan denk ik bij mezelf: ‘doe eens lief’, de wereld is zoveel mooier zonder onvriendelijke scheldwoorden.  Denk na wat voor impact je woorden hebben en stop ermee!

http://gedachtenkracht.blog