Oververhit

3-11-2020

Opvliegers… bijna elke vrouw krijgt er vroeg of laat mee te kampen. Je hebt het gevoel dat er iets goed mis is met de temperatuurregelaar in je lijf en dat de hele boel op tilt slaat. Als je chemotherapie krijgt word je na een paar kuren letterlijk in de overgang gegooid. Met de nadruk op gegooid… Waar het op de natuurlijke manier geleidelijk gaat, zitten wij kankerpatiënten er direct middenin. Met een paar goede eierstokken houd je het nog vol tot de 3e of 4e AC kuur, maar over het algemeen is het dan echt wel gebeurd met de menstruatie en beginnen de overgangskwaaltjes. Zo ook bij mij.

Ik werd zo halverwege juni voor het eerst geconfronteerd met opvliegers. Eerder had ik wel eens wat last gehad van nachtelijk zweten als ik het te druk had, maar dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Voor mij was het altijd een ‘ver van mijn bed’ fenomeen. Vroeger vond ik het wel grappig om te zien hoe mijn moeder ineens een knalrood hoofd kreeg en ook bij vriendinnen vond ik het vaak een komisch gezicht als ze ineens met een waaier begonnen te wapperen tijdens een opvlieger.  

Ik heb echt slap van het lachen gelegen om de hilarische capriolen van Linda in GTST die ook een verhaallijn over de overgang had. Ben nog steeds kijker vanaf het begin. In een van de scenes zat ze oververhit in haar leeggehaalde koelkast,  gelukzalig met alleen nog een hemd en een slip aan te genieten van de verkoeling.  Ik moet je zeggen dat ik daar ook wel eens behoefte aan heb tegenwoordig. ‘Karma is a bitch’ zeggen ze dan, eigen schuld dikke bult!! Bij Linda was het na 2 maanden schijnbaar spontaan voorbij, maar ben bang dat ik er nog wel een tijdje langer last van ga houden.

Vaak voel ik ze van te voren aankomen. Ik krijg dan een beetje een heet, droog gevoel in mijn keel op de plaats van mijn schildklier. Vervolgens begin ik het in het geheel wat warmer te krijgen tot het langzaamaan naar mijn hoofd stijgt. Voor ik het weet staan mijn wangen in de fik en kook ik bijna. Ik voel het zweet opkomen op mijn borstbeen, in mijn haargrens, mijn nek en op mijn rug als een koorstaanval.  Als het mee zit trekt hij snel weer weg, zit het tegen dan duurt ie een paar minuten of zakt ie net even af, waarop de volgende zich aandient.  

Regelmatig zijn ze hier thuis getuige van mijn verkleedtafereel, gevolgd door een rood hoofd. Vestje uit, vestje aan, schoenen en sokken uit en weer aan. Ze moeten er smakelijk om lachen en lach ik maar met hun mee, want wat moet ik anders? Het overkomt me. Kan me best voorstellen dat zij nu slap liggen, zoals ik dat vroeger bij mijn moeder had.

Toen het zo heet was afgelopen zomer, was het helemaal een drama. Het is lastig koelen als zelfs de tegels heet aanvoelen. De zelf geknutselde tuindouche van mijn handige zoon was een aangename afkoeling. Nu het kouder is gaat het makkelijker, maar ben ik continu aan het wisselen. Voor mij geen comfortabele warme wollen truien meer, maar shirtjes met een vestje of een jasje, zodat ik snel kan wisselen. Het ene moment geef ik bijna licht, het volgende moment heb ik het steenkoud. 

Opvliegers komen op de meest onhandige momenten, bijvoorbeeld als ik met mijn (anti Corona) mondkapje bij de kassa van de supermarkt sta met een flinke rij achter me of wanneer je wat aan het vertellen bent en iedereen je aankijkt. Nog nooit last van gehad, tot nu dus…

Inmiddels voel ik me bijna een ‘opvlieger expert’ en merk ik dat hoe meer ik ze over me heen laat komen, hoe sneller ze voorbij zijn. Ook herken ik de triggers inmiddels. Het gebeurt vooral als iemand mijn aandacht vraagt, terwijl ik met iets bezig ben, ik me moet haasten, of ik me ergens over opwind of aan irriteer. Soms komen ze ook zonder aanwijsbare reden of wanneer ik weer eens teveel hooi op mijn vork genomen heb.

Ook s’ nachts heb ik ze, de ene keer vaker dan de andere. Heb ik er een, dan keer ik mijn kussen om, zodat ik mijn oververhitte wangen op de koude kant van het kussen die eerder op het matras lag kan koelen. Ik neem een slokje water, gooi het dekbed af en dan is ie vrij snel weer voorbij. Tegenwoordig slaap ik daarna direct weer verder en word amper wakker. Het schijnt al bijna ‘gewoon’ te worden. Overdag ga ik vaak even met mijn blote voeten op de koude grond staan om af te koelen, drink ik wat koud water en probeer ik niet teveel heet gekruide dingen te eten. Als ik zo’n echte ‘opvliegerdag’ heb kan ik zelfs van een kopje thee al oververhit raken.

Medicatie kan ook een aanjager zijn. Afgelopen week ben ik geopereerd en had ik Dexamethason voor de misselijkheid gekregen wat ik niet wist. Dit kreeg ik ook tijdens de chemo’s, dus ken het medicijn maar al te goed. Ik ging de hele slapeloze nacht van de ene opvlieger in de andere. Toen ik achteraf vroeg of ik misschien Dexa had gekregen werd dit bevestigd. Hoop echt dat ik dit verschrikkelijke medicijn nooit meer nodig heb. Aan de andere kant is het goed dat het er is.

 Al met al blijft het lastig en hoop ik dat ook deze ‘fase’ snel voorbij mag gaan. Ik ga me in ieder geval eens verdiepen in de alternatieve behandelwijzen voor deze ‘vrouwenkwaal’. Ik weet zeker dat moeder natuur ook hiervoor wel weer een oplossing heeft ;D