Sluipmoordenaar

15-11-2020

Op 30 oktober op onze 18e trouwdag werd ik dan eindelijk geopereerd. Ik had inmiddels al 2 maanden geen chemo gehad en dat vond ik best wel spannend.  Meestal word je na ongeveer een maand na de laatste chemokuur geopereerd. Aangezien er bij mij een plastisch chirurg aan te pas moest komen en er iets mis was gegaan met de afspraak, duurde het allemaal wat langer. Bij de mammacare zeiden ze dat het allemaal nog veilig zou zijn en dat de chemo een lange nawerking heeft.

Ik had al vanaf mijn 8e Taxolkuur een krampachtig gevoel in mijn ‘tumor’ borst wat me soms best wel onzeker maakte. Tijdens de AC chemo’s had ik dit gevoel ook gehad en toen leek het positief. Op de tussentijdse MRI was toen nog iets te zien van 2.5 cm, wat ook heel goed borstweefsel kon zijn. De rest was allemaal weg, dus er was wel degelijk wat gebeurt in mijn borst in positieve zin. Ik had nooit gevoeld dat er een tumor in mijn borst groeide, maar wel dat die kleiner werd. Die wetenschap stelde me een beetje gerust.

De operatie ging voorspoedig, er werd 150 gram weefsel uit mijn borst verwijderd.  Het weefsel werd naar het lab gestuurd en na 10 dagen zouden we de uitslag krijgen. Dat was een spannende tijd, maar ik had er alle vertrouwen in. Bij de 2e MRI had de chirurg verteld dat het leek op een volledige remissie. Er was niets meer te zien op de MRI... een prachtig resultaat.

Helaas was de uitslag van de kweek minder rooskleurig dan verwacht. Mijn Lobulair Carcinoom heeft namelijk de eigenschap om uit elkaar te kunnen vallen en is niet altijd goed zichtbaar op beeld, zo ook de mijne.  In een gebied van 5 cm waren nog verscheidende stukjes tumor aangetroffen, waarvan de grootste 22 mm was.  Daarbij waren er ook kankercellen in de dubieuze klier in mijn oksel aangetroffen en zaten er in een heel klein stukje van de snijrand nog een paar microscopische slechte cellen. Het goede nieuws is dat deze slechte cellen met een intensieve Boost-bestraling opgeruimd gaan worden en dat ook de anti hormoontherapie die ik  ga krijgen ervoor zal zorgen dat op cellulair niveau alles opgeruimd wordt. Mijn type kanker reageert over het algemeen minder goed op chemo, maar wel heel goed op de anti-hormoon therapie, omdat mijn tumor hormoongevoelig is. Gelukkig was de poortwachterklier schoon. Ik ga dus nog steeds helemaal beter worden, alleen worden de behandelingen wat intensiever dan in eerste instantie verwacht.

Al met was ik behoorlijk aangeslagen van het nieuws. Na al de goede berichten was dit wel een enorme domper. Het gevoel dat de sluipmoordenaar nog steeds in mijn lijf kan zitten en op de loer ligt voelt niet fijn. Ik heb een paar behoorlijk slechte dagen gehad, ik was het allemaal even kwijt…mijn positiviteit, mijn energie, mijn kracht en mijn vertrouwen. Zelfs de ademhalingsmeditatie kostte me moeite, maar gelukkig heb ik die discipline toch vast weten te houden.

Ik had zoveel vertrouwen in de chemo, mede door het resultaat van de 2 MRI’s. Tijdens de AC chemo’s was ik heel strikt met mijn voedingsschema geweest, maar merkte ik dat ik de teugels nadien wat te veel had laten vieren en ik toch weer wat meer geraffineerde suiker begon te eten dan ik graag wilde. Ik blijf er gevoelig voor. Gelukkig heeft de chemo wel iets gedaan, want anders was de tumor niet uit elkaar gevallen en was het gebied ook niet kleiner geworden. Dat half jaar gif in mijn lijf was niet voor niks geweest in ieder geval, maar ik was heel verbaasd dat er nog zoveel was blijven zitten.

Een kennis reageerde goed bedoeld dat dit maar een kleine tegenvaller was en vooral de moed niet op moest geven… Ik heb er last van gehad, van die woorden, hoe goed bedoeld ook. Het is maar wat je een kleine tegenvaller noemt als je denkt dat je ‘schoon’ bent en het blijkt dat er nog wel degelijk wat zat en er misschien zelfs wat is blijven zitten. Het is een verschil tussen leven en dood om precies te zijn, hoe overdreven dat ook mag klinken. Kanker is net als een paardenbloem, als je ook maar een zaadje laat zitten,  heb je voor je het weet alsnog je hele tuin er mee vol en verstikt en verwoest het al het andere in je tuin.  Daarnaast worden alle behandelingen nog een tandje zwaarder gezet met alle bijwerkingen en vernielingen van dien.  

De afgelopen dagen blikte ik terug op hetgeen wat ik allemaal al heb moeten doorstaan en dat wat er nog voor me ligt.  Ik zal zowel qua uiterlijk als qua innerlijk nooit meer dezelfde zijn.  Iemand die dit niet zelf aan de lijve heeft ondervonden, kan wel denken dat hij weet wat het is, maar echt… dat weet je pas als het je overkomt. Ik gun het niemand toe.

Het niet kunnen sporten en grote einden wandelen vanwege mijn operatie breekt me op. Ik mis de structuur van mijn ochtendritueel en voel mijn conditie wegzakken. De bijkomende borstontsteking  en 2 weken antibiotica helpt ook niet echt mee en zorgt ervoor dat ik maar weinig kan, wat me somber maakt.

Gelukkig is vandaag de zon weer gaan schijnen in mijn hoofd en maakt het zware gevoel in mijn hoofd ruimte voor positieve gedachten.  Wat ben ik blij dat geopereerd ben, dat op zijn minst 97% uit mijn lijf is en het laatste door een effectieve behandeling opgeruimd gaat worden. Mijn borst is mooi geworden en hoeft er niet af, de plastisch chirurg heeft echt geweldig werk geleverd. Ik baal dat ik zoveel gegroeid ben, maar dankzij dat was er nu genoeg weefsel in mijn flank om het verwijderde stuk op te kunnen vullen in mijn borst. Ik ben dankbaar dat ik in een tijd leef waarin er methoden zijn om die laatste minuscule cellen uit te roeien en ik weer helemaal beter word. Dat ik lieve mensen om me heen heb die me met liefde opvangen als ik ‘Carla de powervrouw’ dreig te vallen. Dat mijn toekomstperspectief nog steeds volledige genezing is. Ik ben er weer, volle kracht vooruit richting het volgende traject en naar een kankervrije toekomst!