Overlevingsdrang

10-09-2020

Op het moment dat ik mijn diagnose kreeg, kwam er tegelijk een soort oerkracht in mij naar boven, een sterke drang om te overleven. Ik had er wel eens over gehoord, maar nooit geweten dat het ook echt bestond.

De reden waarom ik kanker gekregen heb was voor mij direct duidelijk. De jarenlange stress, het continu over mijn eigen grenzen heen gaan en het altijd maar doorgaan hebben zeker bijgedragen. Mijn immuunsysteem heeft de slechte cellen gewoon niet herkent, omdat het aangetast is door de jarenlange roofbouw die ik heb gepleegd op mijn eigen lijf. Ik had al zo veel alarmbellen genegeerd dat het anders moest, maar ik wist gewoon niet hoe. 

Na alle onderzoeken de eerste dag wist ik nog maar weinig. Sterker nog…eigenlijk wist ik nog helemaal niks. Ze dachten dat de tumor zo ongeveer 2.6 cm groot zou zijn, maar ook kleiner kon zijn of groter. Na wat speuren op internet zette ik mezelf  in borstkanker fase 2. Jammer dat de tumor niet net iets kleiner was, want dan had ik geen chemotherapie nodig had ik bedacht. Toen de MRI gemaakt was, bleek de tumor 6.8 cm te zijn met een dubieuze klier en zat ik duidelijk minstens in fase 3.

Het was door mijn hoofd gegaan dat ik eigenlijk niet meer zo zeker wist waar ik stond in mijn leven…in het midden, maar misschien ook wel aan het eind? Opeens was gezondheid niet meer zo vanzelfsprekend.  Al die huilende mensen om me heen hielpen daar ook niet aan mee. Het gaf me het gevoel dat ze de moed al opgegeven hadden voordat mijn strijd begon. Zinnen als::  “Ik ben nog lang niet klaar hier, het is mijn tijd nog niet”. “Ik heb puberzonen en een fijne man, die kunnen nog lang niet zonder mij” gingen continu door mijn hoofd. Op het moment dat je de dood in de ogen kijkt is er nog maar een ding belangrijk en dat is je gezin.

Ik herpakte mijzelf snel, want je bent wat je denkt. Daar ben ik van overtuigd, dus weg met die negatieve gedachten! Alles wat met de dood te maken had, zoals foto’s van overleden honden zijn daarom de slaapkamer uitgegaan. Daarvoor in de plaats hangt er nu een kleurige foto van mijn 2 jongens in kleutertijd, oftewel het leven. Dit heeft me geholpen om de spookbeelden in de nacht te laten verdwijnen.

Met spoed werd er een petsscan geregeld en kregen we gelukkig dezelfde dag nog het verlossende antwoord dat ik geen uitzaaiingen had.  Het was alsof ik een tweede kans kreeg en deze keer nam ik mezelf dan eindelijk serieus.

Van mijn vriendin kreeg ik de tip om het boek ‘radicale remissie’ te gaan lezen en daar ben ik haar nog steeds heel dankbaar voor. Zij kreeg deze tip van een kankerpatiënt die er veel baat bij heeft. Mede door dat boek ben ik me gaan verdiepen in wat ik zelf kan doen om mee te helpen dat de kanker weggaat, maar vooral ook dat ie nooit weer terugkomt. Met het boek als leidraad ontwikkelde ik mijn eigen behandelplan om naast de reguliere zorg toe te gaan passen.  Ik weet dat ik de zorg nodig heb om dit te kunnen overleven. Sylvia Millecam staat me nog vers in het geheugen wat dat betreft.

Het voelt voor mij goed om ook zelf het gevoel te hebben dat ik bijdraag aan mijn herstel. De kop in het zand steken is niet echt iets wat bij me past. Ik ben mijn hele leven al een vechter, dus bij vechten’ of ‘vluchten’ is mijn keus al snel gemaakt. Toen ik als 7e kindje ter wereld kwam had ik de navelstreng om de nek en een vlies om mijn hoofd, oftewel de helm op. De dokter was op dat moment net de kamer even uit, die dacht dat het nog wel even ging duren. Daar begon het al mee...

Aan de hand van de 9 speerpunten uit het boek, nam ik o.a. mijn voedingspatroon grondig onder de loep, ik bracht KI weer terug in mijn leven en ging ook de andere punten nauwgezet langs om te kijken wat bij mij past.

Als je dan opeens ziek thuis bent en het werk wegvalt in een land wat plat ligt vanwege Corona valt ineens ook de structuur weg. Ik zie mezelf nog zitten om 11.30 in mijn badjas met in mijn hand de telefoon. Tegenwoordig doe ik eerst mijn dingen voor ik s’morgens op mijn telefoon kijk. Ik bedacht voor mezelf een fitplan bestaande uit spieroefeningen en ademhalingsmeditatie. Het helpt mij om de dag goed te beginnen en kost me bij het opstaan slechts 20 minuten van mijn tijd. Ik heb er enorm veel baat bij en kan het ook gezonde mensen aanraden. In een andere blog zal ik hier uitgebreider over vertellen.

Inmiddels heb ik 16 kuren chemotherapie doorstaan en toch voel ik me krachtig en sterk. Mijn conditie is gelijk aan die van een gezonde vrouw van mijn leeftijd volgens de fysiotherapeut in het ziekenhuis. Dankbaar ben ik voor mijn overlevingsdrang, mijn sterke wil en mijn inzicht. Vol goede moed ga ik door naar het volgende traject.

Wil je meer van mij lezen of zien? Kijk dan op mijn site: Gedachtenkracht.blog