Discipline

19-09-2020

Er is een tijd geweest dat sport onderdeel was van mijn dagindeling: slapen, eten, werken, sporten. Ik was in de 20 en werkte 40 uur per week in de winkel. Om 18.00 ging ik direct vanuit mijn werk door naar de sportschool. Meestal was ik dan rond 20.00 thuis en maakte dan nog snel een potje. Dit deed ik 5 dagen per week en in de zomermaanden verving ik de sportschool door de racefiets. Iedere avond hetzelfde rondje van 20 km met altijd dezelfde muziek in mijn oren, ik vond het heerlijk die structuur. Vrijdags en zaterdags trad ik op als Gogo danseres met mijn dansgroep in de discotheek of ik ging op stap en stond de hele avond alsnog op de dansvloer. Toen al had ik een onuitputtelijk uithoudingsvermogen. Er was altijd wel weer een mooi nummer, waardoor ik het gevoel had dat ik de dansvloer nog niet af kon. Van meiden met spekjes om de middel snapte ik weinig, dat kon je toch gewoon weg trainen? Helaas loop ik de laatste jaren zelf ook met die ‘spekjes’ om mijn middel en is het nu helemaal een uitdaging om ze weg te krijgen.

Toen mijn man op mijn pad kwam en er kindertjes kwamen, vond ik het moeilijk om de discipline van sporten vast te houden naast mijn werk en gezinsleven. Ik minderde naar 2x per week sporten en ben dat tot voor kort altijd blijven doen. Met de dansgroep stopte ik, vlak voor ik zwanger raakte van onze eerste.

Toen ik mijn diagnose kreeg hoopte ik mijn 2x per week (cardio) fitness vol te kunnen blijven houden. Ik wou mijn conditie en spierkracht zoveel mogelijk op peil proberen te houden. Helaas strooide Corona roet in het eten en moest de sportschool tijdelijk sluiten. Ik probeerde zoveel mogelijk fit te blijven door veel te wandelen, maar kwam er achter dat dit niet voldoende was. Opeens zwaaide er iets mee onder mijn arm als ik naar iemand wuifde. Ik merkte ook dat de chemo geen positieve invloed op mijn gewicht had. Ik kreeg een heftig middeltje tegen de bijwerkingen genaamd Dexamethason waar Prednison in zit dat mijn stofwisseling behoorlijk in de war schopte.

Wat ik als meeste miste toen ik niet naar de sportschool kon was de boksbal. Wat wou ik daar graag keihard tegenaan slaan om al de frustratie van de kanker uit mijn lijf te knokken.

Langzaamaan kwam er een ochtendritueel tot stand en ik heb gemerkt dat als ik dat direct doe zodra ik uit bed kom, ik er het meeste profijt van heb. Immers is het direct een goed begin van de dag en ben je direct klaar. Als eerste trek ik ons bed recht, direct bij het opstaan. Dit kleine stukje discipline zorgt ervoor dat je ook andere dingen makkelijk toevoegt in je dagelijkse routine.  Tevens kan ik nog even een beetje wakker worden voor ik een minuut ga planken.

Al met al ben ik 20 minuten bezig met deze dag opstart en voel ik me er superfit bij.  Daarnaast heb ik een activity watch aangeschaft en probeer ik iedere dag 9000 stappen te zetten. Dit lukt me niet altijd, maar ik probeer het wel! Toen de sportschool dan eindelijk weer open mocht,  voegde  ik 2 x per week sportschool toe aan mijn fitplan. 

Na 9e kuur ging ik naar de fysiotherapeut in het ziekenhuis om d.m.v een fiets en knijptest mijn conditie en spierkracht te laten meten.  Ik wou weten of ik op het goede pad was en niet teveel of te weinig deed. Ik was superblij met de uitslag en die was: ‘een gemiddelde conditie van een vrouw van mijn leeftijd die niet ziek is’ en ‘goed bezig’!  Aan het einde van mijn chemo’s heb ik dezelfde test nogmaals gedaan en zat ik met de fietstest zelfs nog een 9 punten boven mijn vorige resultaat. Ik ben supertrots dat ik mijn conditie heb weten vast te houden ondanks de 16 chemokuren die ik gehad heb. Chemo’s ondergaan is al een topsport op zich. Dat mijn conditie zo goed is werkt alleen maar in mijn voordeel bij het herstel.

Het vergt veel discipline om iedere dag mijn fitplan uit te voeren, maar ik krijg er zo veel voor terug. Ik bruis soms gewoon van energie en dat valt ook mijn omgeving op. Velen zien niet eens dat ik ziek ben. Als we met het gezin en de hond door het bos wandelen, loop ik in een stevig tempo voorop. Ik krijg wel eens commentaar dat ik te hard loop en ook onze Boris van 10 kan me niet altijd meer goed bijhouden. Om hem moet ik af en toe wat gas terug nemen. Ik ben dankbaar dat hetgeen dat mij afremt niet mijn kanker is, maar mijn omgeving die me niet bij kan benen ;D!!!

Nieuwsgierig geworden naar mijn persoonlijke fitplan? Kijk dan op Gedachtenkracht.blog