Identietijdscrisis

23-09-2020

Ik denk dat ik wel 10 blogs over haar zou kunnen schrijven, maar dat zou wat saai worden. Toch kan ik niet alles kwijt in 1 blog, vandaar nog een blog over haar.

Als je geen haar meer op je hoofd hebt, is het ineens helemaal niet meer zo vanzelfsprekend dat je een mooie bos hebt. Pas toen besefte ik hoe het voor mensen moet zijn die niet gezegend zijn met een puik pruikje of door ziekte hun haar moeten verliezen. Overal om je heen zie je mensen die wel haar hebben, terwijl jij dat niet meer hebt. Soms was ik zelfs wel eens boos als ik weer een waterval prachtig haar voorbij zag lopen. Boos dat ik mijn mooie haar niet mocht houden en dat dit mij overkomt.

Van een vriendin waarvan de moeder ook borstkanker had kreeg ik de tip om foto’s te maken van mijn kale hoofd. Dit om deze periode wat beter te kunnen verwerken als alles achter de rug is.  Zo kwam ik op het idee om een ‘haarboek’ te gaan maken. Een mooi fotoboek van het hele proces. Met als eerste een foto van december 2019 (2 maanden voor mijn diagnose) waar mijn weelderige bos krullen te zien is. Ik voeg nog steeds foto’s toe van de fases die ik doorloop.

Ik wou een bijzondere kale foto,  een foto die mijn verhaal vertelt.  Een vroeger klasgenootje van mij is fotograaf . Ze heeft een hele bijzondere stijl en maakt prachtige sprekende foto’s.  Ik heb haar gevaagd of ze deze foto wou gaan maken.  En zo stond ik op een avond in haar studio en kreeg ik een professionele fotoshoot om een zo mooi mogelijke foto van mijn kale knikker te maken. Ik voelde me op mijn gemak, we kennen elkaar al zo lang.   Ze zijn heel mooi geworden, maar vooral een foto raakte me enorm…  Het is de zwarte bladzijde in mijn leven en staat voor de periode waar ik inzit.  Toch staat er een krachtige vrouw en schijnt er naast het duister ook een helder licht. 

Het was even slikken en lef hebben om met mijn kale hoofd op mijn eigen home pagina te gaan, maar toch is dit de plaats waar de mooiste foto van de shoot hoort. Hij laat zien dat ook als je kanker hebt, je krachtig kunt zijn en gezien mag worden.

Zo halverwege juli, na mijn 8e kuur begon mijn haar gelukkig weer wat te groeien. Ruim een maand geleden heb ik van mijn vriend ‘de pruikenmeneer’ Pokon voor kale koppies gekregen, oftewel een shampoo die de haargroei stimuleert. 

Inmiddels heb ik al aardig wat (baby) haar op mijn hoofd zitten en is het vorige week geknipt. Ik weet zeker dat mijn haar door de kundige begeleiding van deze kapper en de goede producten zo mooi terugkomt, zelfs al voor ik met de chemo was gestopt.  

Mijn synthetische tooi hebben we in een mooie doos gedaan. Ik besloot dat de tijd aangebroken was om de wereld zonder haarstuk tegemoet te treden. Ik werd er onrustig van ‘die 2 gezichten’. Thuis had ik mijn ultra korte kapsel en buiten de deur mijn lange vlecht. Ik raakte er van in de war en kwam wat in een soort identiteit crisis. Ik was het allebei en ook weer niet…  

Dapper, maar een beetje zenuwachtig zette ik de eerste stap naar buiten.  Nog dezelfde avond maakte onze jongste een paar mooie foto’s in de tuin. Ik besloot direct mijn profielfoto op facebook te veranderen. Op deze manier was ik er in een keer doorheen en kon ik niet meer terug naar het ‘synthetische’ tijdperk. Ik kreeg ontzettend lieve en hartverwarmende reacties op mijn nieuwe look en dat doet me goed.

Nu een week later heb ik het even zwaar.  Als ik in de spiegel kijk zie ik een vreemde vrouw. Het kost me soms moeite om de deur uit te gaan als mijn nieuwe ik.  Door de chemo en medicatie ben ik in een half jaar 8 kg gegroeid. Voor dit korte kapsel heb ik niet gekozen en dan ben ik ook nog eens zo grijs als een postduif. Ben ik even blij dat grijs op het moment  ‘Hot’ is.

Ik moet er om denken dat ik niet te tuttige kleren aantrek, want dan lijk ik direct een oud degelijk wyfke… Nu ik er anders uitzie zal ik ook op zoek moeten naar een andere kledingstijl die past bij mijn pittige kapsel. Aan de andere kant voel ik me schuldig, omdat ik toch immers beter ga worden en dit is de prijs die ik ervoor moet betalen. Bovendien groeit het weer aan, het is maar tijdelijk. Toch voel ik me soms een beetje  aangetast in mijn ‘ vrouw’ zijn en dat mag best.  Het gevoel mag er wezen, het hoort er ook bij.  Hulde aan de ‘pokon shampoo’ van de pruikenmeneer, op naar de paardenstaart!

Meer lezen? Op Gedachtenkracht.blog staan mijn nieuwste blogs gepubliceerd.