Klaar!

06-01-2021

Het hele jaar heb ik uitgekeken naar deze dag. De dag dat ik mijn laatste behandeling zou  krijgen. Vlak voor het oudejaar op 29 december was het dan eindelijk zover. Na de chemo’s, de operatie en 19 bestralingen ging ik ietwat emotioneel de 20ste en laatste bestraling in. Er stonden die dag geen 2, maar zelfs 4 aardige laboranten op me te wachten in de bestralingsruimte. Het voelde als een waar welkomscomité.

Het leek zoveel, 20x naar het radiotherapeutisch instituut voor een boost bestraling. Ik heb ze zelf gereden op 1 rit na, een half uur heen, een half uur terug voor een paar minuten bestraling.

Mijn borst kwam na de 3e bestraling hevig in protest en niet gek ook. Ze had al zoveel moeten doorstaan en de ontsteking was nog maar amper verdwenen. Gelukkig was alles nog binnen de marges van wat mocht en konden de bestralingen doorgaan. Alles werd nauwlettend in de gaten gehouden door de laboranten en de oncologisch radiotherapeut. Dat gaf mij een vertrouwd gevoel.

In maart was ik al eens voor een kennismakingsgesprek geweest en ik had meteen een goede klik met mijn arts.  Ze wist mij met haar kundigheid gerust te stellen over de dingen waar ik onzeker over was. Op de momenten dat ze afwezig was werd haar plaats ingenomen door een andere vriendelijke oncologische radiotherapeut. Voor mij was het heel belangrijk om vakkundige, maar vooral ook lieve begripvolle professionals om me heen te hebben die me begeleiden in mijn traject. Er worden daar zo veel mensen op een dag bestraald, maar ik heb me geen moment een nummer gevoeld. Er was altijd tijd voor een praatje of een extra controle als dat nodig was.

Aan het eind van de tweede week namen de klachten gelukkig wat af en heb ik de verdere bestralingen redelijk goed kunnen doorstaan. Ik was verbaasd, want de meeste ex-patiënten die ik over bestraling hoorde, vonden het enorm meevallen.  Zelf dacht ik dat ik dit wel even met twee vingers in de neus kon gaan doen. Door de voorgeschiedenis van de ingewikkelde operatie en de borstontsteking reageerde mijn borst helaas heftiger op de bestraling dan normaal.

Bijna alle bestralingen deed ik met mijn ogen dicht. Een goede vriendin van me was eens in paniek geraakt tijdens het bestralen en ik dacht bij mezelf: ‘als ik gewoon mijn ogen dichthoud, kan ik ook niet in paniek raken’.  Zodra ik door de laboranten in de juiste houding was gelegd keek ik nog even naar de mooie grazende schaapjes op het plafond. Daarna sloot ik mijn ogen om in mijn hoofd richting mijn veilige plekje tegenover de Boeddha aan het strand te gaan.  Op de plaats van mijn hartchakra visualiseerde ik een mooie grote donkerroze pioenroos om een beetje liefde te geven aan mijn geteisterde borst die dit allemaal moest ondergaan.

 Met mijn ogen dicht had ik soms het gevoel dat ik aan het tijdreizen was. Met de piepjes en de geluidjes om me heen fantaseerde ik over robotapparaten die de kanker uit mijn borst straalden.

 Op die laatste keer besloot ik te kijken wat er allemaal om me heen gebeurde. Ik was gefascineerd door de wonderlijke apparaten die om me heen draaiden en steeds een ander stukje te bestralen gebied pakten. Wat zijn ze ver en wat kan er al een hoop gedaan worden. Ik blijf het maar herhalen… Ik hoop zo dat er een dag komt dat kanker volledig te genezen is.  Voor mezelf, maar zeker ook voor de vele mensen die in de palliatieve fase zitten. Als je ziet hoe ver de geneeskunde is en wat ze allemaal kunnen,  dan zou het toch mogelijk moeten zijn zou je denken.

Toen ik mijn laatste bestraling uitkwam kon ik wel janken van blijdschap, ik had ze gehad! Eigenlijk liep ik de hele dag al te huilen. Op een of andere manier had ik geen vat op mijn emoties die dag. Dit was de ‘grand finale’ van een jaar vol behandelingen en ik had het gedaan, het was klaar! Door de laboranten werd ik meegenomen naar de ingang van de bedieningsruimte, daar was een verassing! Er stond een grote plaat met Baklava. Meegenomen door de vriendelijke Turkse laborant die schijnbaar zijn collega’s op deze dag ging trakteren. Aangezien ik ook een feestje te vieren had, mocht ik er ook 2 uitzoeken vond hij. Ik kreeg tranen in mijn ogen van dit lieve gebaar en van de gierende emoties die de hele dag door mijn lijf gingen.  Met mijn bordje baklava zat ik in de wachtkamer te genieten van deze heerlijke Turkse lekkernij, sprak nog met een oud mannetje die wachtte op zijn behandeling. Ik had alle tijd… Opgelucht en blij reed ik richting huis, alweer met tranen in mijn ogen. Na bijna een jaar vechten en strijden, mag ik nu gaan opbouwen met behulp van het oncologische revalidatie traject.

Thuisgekomen haalde ik de ladder uit de garage en hing eigenhandig de vlag voor de tweede keer dit jaar aan de gevel van ons huis. Het regende, maar dat boeide niet, die vlag ging uit, weer of geen weer! Het is feest! Ik ben klaar!!!

Wil je meer van mij lezen? Kijk dan op:  gedachtenkracht.blog