Corona

9-07-2021

Al bijna anderhalf jaar houd de corona pandemie de wereld in zijn greep. Op 1 december 2019 was de eerste besmetting in Wuhan en in korte tijd verspreidde het virus zich als een olievlek over de hele wereld.

Ik kan me nog herinneren dat er flauwe filmpjes over op social media verschenen. Op het moment dat ik in de petscan moest, kreeg ik er ook een. Ik kon er niet om lachen. Ik was bezorgd over wat er daar in China allemaal gebeurde. Stel je voor dat het virus ook naar Nederland kwam? Wat zou dat dan voor mij als kankerpatiënt dan betekenen? 

Daar kwam ik snel genoeg achter. In februari 2020 werd de eerste corona besmetting in Nederland ontdekt en in maart hadden we onze eerste ‘intelligente’ lockdown. Het land ging grotendeels op slot. Gelukkig gingen mijn chemo’s door, ondanks dat er ook een hoop behandelingen werden uitgesteld.

Het omarmen van sociale ondersteuning is een van de speerpunten van het boek Radicale remissie. In dit hoofdstuk staat omschreven hoe belangrijk het is om liefdevolle mensen om je heen te hebben en om te knuffelen tijdens je ziekteproces. Wat een pech dat eerst ons hele leven op de kop werd gezet door mijn borstkanker en ik dan vervolgens ook nog eens met mijn zieke lijf in een corona pandemie terecht kwam.

Aangezien de angst er goed in zat door alle heftige verhalen op het nieuws, durfde ik zelfs nog amper met met mijn eigen gezin te knuffelen. Stel je voor dat die het ergens mee vandaan hadden genomen en ik besmet zou worden? Het schepte afstand, terwijl we die intimiteit zo hard nodig hadden met elkaar. 

Door de chemo’s was ik erg kwetsbaar en dus ging ik uit voorzorg ook geen winkels meer in. Dat vond ik verschrikkelijk, wat een straf!  Al was het maar even flutteren (op pad zijn) naar de supermarkt bij gebrek aan beter. Ik durfde het risico niet te lopen. Na een paar maanden was ik er zo klaar mee en ongelukkig van dat ik op rustige momenten de winkels in dook en genoot van hetgeen ik zo graag doe…shoppen! Dat voelde heel bevrijdend en hield me maar wat graag aan de maatregelen. Eigenlijk wou ik toen wel zo’n hesje aan met de woorden: ‘blijf 1.5 meter uit mijn aura ;D’

Gelukkig kon ik tijdens mijn hele traject de ‘coronadans’ ontspringen. En naarmate ik verder door de behandelingen kwam werd ik ook minder angstig. Een paar keer sloeg de schrik me wel om het hart. Eerst kreeg mijn bestralingsarts Corona en later mijn fysiotherapeut van de revalidatie. Dat waren spannende momenten, maar gelukkig ging het mijn deur voorbij. 

Op het moment dat de cijfers in Nederland daalden (april 2021) sloeg bij ons het noodlot toe en werd mijn man positief getest. Hij was verkouden en had spierpijn. ‘Teveel gesport’ was zijn verklaring, maar voor de zekerheid toch maar een test. Het hele gezin moest in quarantaine. We hadden andere leuke plannen gemaakt met als afsluiter een weekendje Texel om te vieren dat ik klaar was met alle behandelingen. Onze welverdiende meivakantie leek compleet in het water te vallen.

Ik vond het allemaal erg spannend en liep de hele dag te ontsmetten, maar helaas was het kwaad voor mij ook al geschied. Twee dagen later werd ook ik positief getest. Het was de dag voordat ik mijn vaccin zou krijgen. Het voelde alsof ik ‘voor de haven gestrand’ was.

Mijn man kwam er gelukkig met milde klachten vanaf, maar hoe ziek zou ik ervan gaan worden?  Raar maar waar heb ik alleen maar een beetje spierpijn en een droog plekje in mijn keel gehad. Ik heb echt geluk gehad, het had heel anders kunnen lopen. 

Toen de datum naderde voor het weekendje weg, waren we gelukkig allebei tenminste 24 uur klachtenvrij en waren de jongens nog steeds negatief. We konden alsnog naar Texel en ondanks de vervelende corona bijsmaak hebben we een heerlijk weekend met elkaar gehad. 

Nu ik het virus had gehad hoefde ik nog maar een prik en een maand later werd ik ingeënt met het Pfizer vaccin. Al de volgende dag stak mijn chemobrain de kop op en ook mijn neuropathie kwam terug. Het leek alsof ik een flinke stap terug moest zetten in mijn herstel. Ik moest weer zoeken naar de woorden en was verstrooid. Ik baalde enorm. De dokter gaf als verklaring dat het vaccin mijn hele immuunsysteem weer op zijn kop had gezet. Gelukkig was dit van tijdelijke aard en trok het na 3 weken langzaam weg. 

Juli 2021…. het land is weer open. Het is van niks naar alles. Winkels en restaurants zijn gelukkig weer toegankelijk en zelfs de evenementenbranche mag eindelijk weer los. Mensen boeken in grote getale vakanties naar het buitenland en buitenland komt naar ons. De cijfers zijn de afgelopen week enorm gestegen met name onder de jongeren die nog niet ingeënt zijn. De delta variant klimt op.

Laten we hopen dat we al deze vrijheid na de zomer niet hoeven te bekopen met weer een nieuwe lockdown. We zijn allemaal toe aan een liefdevolle en gezonde toekomst zonder mondkapjes en anderhalve meters. Ik hoop dat het leven weer wat ‘normaal’ mag worden. Wij vieren voor de zekerheid onze vakantie nog een jaartje in eigen land en genieten van al het moois dat Nederland te bieden heeft.

Ben je benieuwd naar mijn nieuwste blog 'Bucketlist' kijk dan op:  http://gedachtenkracht.blog