Chemoland

21-10-2020

Toen ik de eerste keer voor een intake naar de chemo afdeling ging mocht mijn man gelukkig nog mee en stapten we binnen in ‘Chemoland’. We liepen door een ruimte met grote relaxstoelen, net zoiets als je die bij de schoonheidsspecialiste ziet. Onwennig liep ik langs mijn mede lotgenoten en realiseerde me dat ook ik binnenkort bij ‘de club’ zou gaan horen. De ene droeg een mutsje, de ander een haarstuk en ook zaten er mensen met hun eigen haar.  

Tijdens het gesprek in de spreekkamer kreeg ik een mapje met daarin allerlei informatie. De vriendelijke verpleegster liep alles met ons door en beantwoordde onze vragen. Ik had direct een vertrouwd gevoel bij haar en dat is fijn als je hele leven op de kop staat. 

Die vrijdag’ s kreeg ik mijn eerste chemo, die werd toegediend door dezelfde verpleegster van het gesprek en dat voelde goed. Normaalgesproken mag je de eerste keer iemand meenemen, maar dat was bij mij niet het geval vanwege de Corona en zo deed ik het alleen onder begeleiding van deze lieve verpleegster. Toen we naar het ziekenhuis reden sprak ik mezelf moed in en dat ik mijn lichaam dan wel vol zou laten spuiten met gif, maar daardoor onderweg was naar een kankervrij lichaam. Terwijl de rode vloeistof naar binnen ging visualiseerde ik dat er een heel leger rode soldaatjes in mars door mijn aderen richting mijn tumor liepen om deze vervolgens kapot te slaan met hun pikhouweel.

De eerste kuur viel goed fout. Dit kwam vooral door mijn eigen onwetendheid. Ik at die avond zoete aardappelfriet uit de oven (wat niet smaakte) en dacht dat ik zelf nog wel een leuk jasje verdiend had (online), maar wat niet helemaal lukte. Ook dacht ik dat ik nog wel tv kon kijken en Pepsi max kon drinken. Dat heb ik geweten, als ik nu aan zoete aardappelfriet denk wordt ik al misselijk, die hoef ik nooit meer. Na die harde les wist ik dat ik me de eerste avond koest moest houden. Licht verteerbaar eten en vooral geen prikkels, dus geen telefoon en geen tv en geen slaapverstoring in de nacht.  Door deze maatregelen waren de andere 3 zware chemo’s te doen en ben ik niet meer zo ziek geweest als die eerste avond/nacht.

In ‘Chemoland’ voelde ik me al snel op mijn gemak. Ik leerde ook de andere oncologische verpleging kennen en dat zijn stuk voor stuk toppers. Zij zijn degenen die zorgen voor een goede sfeer en ook als je er even doorheen zit of bezorgd bent, bieden zij een luisterend oor. Ze zijn kundig en stralen vertrouwen uit. Ze geven het gevoel dat je een mens bent en geen nummer. Al zag ik op tegen de chemo, ik zag er nooit tegenop om naar ‘Chemoland’ te gaan. Er komt daar niemand voor zijn of haar plezier, maar toch is de sfeer altijd goed. We hadden het er zelfs gezellig met elkaar en waren vrolijk, hoe raar dat ook mag klinken.

Tijdens mijn taxolkuren leerde ik 2 lieve vrouwen kennen. Ik  voelde direct een klik en dat was wederzijds. Toen ik mijn ‘chemo maatje’ voor het eerst zag bleef ze lang bij me hangen. Ze was die dag in het helderblauw en dat staat haar prachtig. Eigenlijk zou ze nooit een andere kleur moeten dragen. Ze kwam op me over als een krachtige, frisse persoonlijkheid.   De kuren die volgden zaten we naast elkaar en spraken we honderd uit. Zij was net 2 kuren verder dan mij en ik heb haar gemist toen ik de laatste kuren zonder haar was.  We hebben nog steeds een fijn contact en laten elkaar regelmatig even weten hoe het gaat.

Toen ik mijn 6e taxol chemo kreeg ontmoette ik mijn andere ‘chemo maatje’. Ik kwam op een warme zomerse dag vrolijk ‘Chemoland’ binnen wandelen met mijn ‘chemotasje’ in de hand. In eerste instantie had ze niet gezien dat ik een patiënt was en schrok zich ziek toen ze zag dat ik mijn ‘haar’ een stukje aan de kant schoof om trots mijn beginnende haargroei te laten zien aan mijn maatje en de verpleging. Voor haar was het een verademing dat je er niet als een ‘wandelende ziektekiem’ (haar woorden;) uit hoeft te zien als je kanker hebt. Vervolgens kwam ik er ook nog achter dat we dezelfde pruikenmeneer hebben. Die week moest ik vaak aan haar denken, want ik wist wat haar te wachten stond, al valt voor iedereen de chemo weer anders. Na 3 weken zag ik haar weer en klepten we er samen gezellig op los. We wisselden telefoonnummers uit en appen regelmatig. Ze woont bij de zee en stuurt me vaak prachtige foto’s. Voor haar ben ik de ervaringsdeskundige wat betreft chemo, zij de mijne wat betreft de operatie. Naast mijn chemo maatjes heb ik ook een aantal vriendinnen die tijdens mijn chemo periode eveneens borstkanker hebben.  We vinden veel steun en herkenning bij elkaar en het is fijn dat we er voor elkaar kunnen zijn.

 Ik denk dat ik soms best wel eens wat irritatie heb opgewekt bij sommige lotgenoten in de zaal, omdat ik best wel ‘aanwezig’ was. Ik had altijd wat te lezen mee, maar daar ben ik nooit echt aan toe gekomen. Ik ben er heel goed doorheen gekomen, maar er komen daar ook mensen voor wie de toekomst er minder positief uitziet, voor wie chemo en medicatie  slechts een stukje levensverlenging brengt. Dat drukt je wel degelijk met je neus op de feiten dat je niet een griepje hebt, maar ook dat het nog veel erger kan.  Je ontmoet er mensen van alle leeftijden en vanuit alle lagen. Van de chique dame tot Jan met de pet. Verschillende mensen met verschillende soorten kanker, verschillende behandelingen. Kanker is het woord wat ons allemaal met elkaar verbindt. Een woord dat we het liefste willen deleten uit onze wereld en uit ons hoofd, maar wat voor altijd een deel uit zal blijven maken van ons leven..