Blog 28 Dans Catootje dans…

In een ver verleden was ik een danseres.  Ik ging graag uit en dat kwam vooral door de dansvloer. Ik vond het heerlijk om de hele avond en nacht te staan dansen tot mijn benen en armen niet meer konden. Als er dan weer een geweldig nummer uit de boxen kwam dan kon ik gewoonweg niet stoppen. Dan zocht ik wel een manier om mijn verkrampte benen te ontlasten door bijvoorbeeld mijn armen wat meer te gebruiken. Als die dan moe waren, dan namen mijn benen het wel weer over. Zo kon ik de hele avond doorgaan, als ik maar een glas water in de buurt had om mijn dorst te lessen. Ik danste vaak alleen. Ik wou niet afhankelijk zijn van een ander als ik een leuk liedje hoorde.  Echt sociaal was ik niet. Ik kwam er niet zo zeer voor de gezelligheid, maar meer om mijn passie uit te oefenen.

Mijn vriendin in ik kwamen meestal samen binnen, zij ging naar beneden en ik naar boven. Halverwege de avond zochten we elkaar even op en na afloop gingen we samen weer naar huis. Dat vonden we allebei prima.

In die tijd werd ik ook gespot door een voormalig dansleraar waarmee ik vriendschap sloot. Hij noemde me een ruw stuk hout en leerde me alles over dansen en de maat van de muziek.  Eerst gingen dat vanuit mijn hoofd, later vanuit mijn hart. Niet lang daarna richtten we samen de dansgroep ‘Double Dance’ op en traden op in discotheken en op feesten. Naast mijn fulltime baan in het verkoop vak begon ik geld te verdienen met optredens.  Om goed in topconditie te zijn ging ik ook nog zo’n 5 x per week naar de sportschool. Het was een prachtig begin van mijn ‘grotemensenleven’  waar kinderen en huishouden nog geen rol speelden. 

Na een aantal jaar stopte mijn dansleraar en ging ik alleen verder met een groep gedreven jonge dansers en danseressen. We traden bijna ieder weekend op of ik bracht er een aantal naar de ene discotheek en stond zelf met een groepje in de andere. Dat waren gouden tijden, zowel voor mijn gevoel van eigenwaarde als voor mijn portemonnee. Na ruim 20 jaar ‘niet gezien’ te zijn was ik eindelijk ‘in beeld’.

Toen ik een relatie met mijn man kreeg en na een tijdje zwanger raakte zette ik een punt achter mijn danscarrière en de groep. Mijn wens om een gezin te starten was groter dan mijn ambitie om ieder weekend nachten op pad te zijn met mijn dansgroep. Deze twee gingen voor mijn gevoel niet samen. Toch ging ik een paar keer per jaar met vriendinnen een avondje stappen tijdens een ‘Back to the  80’s 90’s 2000’s’ feest. Ik ging dan compleet uit mijn bol om vervolgens de rest van het weekend met spierpijn en een kop vol watten door te komen.

Na alle Corona lockdowns en natuurlijk mijn hele kankerperiode ben ik laatst voor het eerst sinds 3 jaar weer naar een 80’s party geweest. Ik vond het ontzettend spannend, want hoe zou het gaan met mijn energie, met mijn spieren, prikkels en met mijn belastbaarheid?  Verder ben ik nog steeds veel te zwaar, dus wat zal men wel niet denken van ‘dat dikkerdje wat daar zo hysterisch staat te dansen?’ Ik weet nu al dat ik me toch niet in kan houden als ik eenmaal op de dansvloer sta.

Nadat ik ruim 9 maanden via de menu’s van body support heb geleefd en slechts 6 kilo kwijt ben geraakt gaf ik in november er de brui aan.  Binnen 3 maanden had ik er weer 4 kilo bij, mede door de feestdagen, de tijdelijke sluiting van de sportschool (lockdown) en een normaal eetpatroon.  Met dank aan mijn vervroegde overgang en mijn anti- hormoonpillen.  Schijnbaar moet ik op dieet om niet te groeien i.p.v. om af te vallen.  Naast 3 x per week sporten, niet snoepen (misschien  in het weekend dan eens een beetje) en heel bewust en gezond te eten gebeurt er nog steeds weinig tot niks op de weegschaal en zit mijn BMI nog steeds op 33. Ergens moet de omslag komen houd ik mezelf voor, als ik maar doorzet. Het heeft me niet weerhouden om thuis te blijven en niet te gaan dansen. Het heeft me nog nooit geïnteresseerd wat een ander ervan vindt bedacht ik me, dus ook nu niet! Mijn Studio Anneloes pak aan en gaan! 

En zo stond ik daar die avond ietwat onwennig in mijn eentje op de dansvloer zoals ik dat vroeger ook altijd deed.  Ik sloot mijn ogen en genoot van de muziek met mijn flesje water binnen handbereik. Na een tijdje voelde ik de beat en probeerde me wat te laten gaan. Ik voelde dat mijn bewegingen houteriger waren ondanks de yoga en al snel verzuurden mijn benen. Ik merkte dat de chemo’s een groot aantal van mijn moves hebben weggevaagd die in het verleden spontaan met de muziek opkwamen. Ik betrapte mezelf erop dat ik alweer dat ‘zelfde stapje’ stond te doen. “Kom op Catoot, waar zijn je moves?” sprak ik mezelf toe! Dans Catootje, dans… 

Een moment werd ik vervuld met het verdriet dat ook hier de kanker zijn sporen heeft nagelaten…, maar “hé je staat hier lekker uit je bol te gaan en dat het niet meer zoals vroeger is dat is dan zo” dacht ik.  “Kijk eens waar je staat en wat je doet!” “Kijk even terug naar die kale zieke vrouw op de bank met dat grijze gezicht van alweer een zware kuur! Nu sta ik hier op dit moment in de kracht van het leven”. Na een mooi nummer dus maar even weer een paar minuutjes rust en dan weer lekker verder. Als ik me eraan over gegeven heb dat het is zoals het is, dan komen de moves weer een heel klein beetje terug en ik geniet!

Bij de toiletten maak een praatje met een wildvreemde leuke meid die ook al de hele avond al op de dansvloer staat. We delen onze passie voor het dansen. In een opwelling vertel ik haar hoe dankbaar ik ben dat ik hier nu zo weer sta met best wel bergen energie. Terwijl ze praat zie ik aan haar ogen dat haar woorden oprecht zijn en vanaf dat moment glunderen we af en toe naar elkaar als we daar op die dansvloer staan. Terwijl ik nog lekker in mijn element ben wil de rest van de groep al naar huis. Eigenlijk ben ik nog lang niet uitgedanst, maar ergens in mij zegt een stem dat het goed is zo en volg ik hun voorbeeld. Samen uit, samen thuis! Net als vroeger ;D!

http://gedachtenkracht.blog