Wondertjes vangen

Het blijft wonderbaarlijk dat iets heel zwaars om te buigen is tot prachtige gebeurtenis. Ik sta er zelf van te kijken dat dát kan en dat het vanzelf gebeurt.

Nou ja, helemaal vanzelf ook niet. Het gebeurt door de mensen die om je heen zijn. In mijn eentje zou alles een stuk lastiger zijn geweest, zeg maar gerust dat ik dan waarschijnlijk “the Panic Lane “ was ingeslagen.

Nu slenter ik op een rustgevend bospad. Ik zie af en toe afslagen naar Panic Lane, maar kan er kalmpjes aan voorbij lopen. De afslagen zullen, denk ik, in rap tempo toenemen. Ik merk aan mezelf dat ik meer aan het nadenken ben over maandag en dat me af en toe even, heel vaag, de angst om mijn hart slaat.

Het maakt mij onrustig omdat ik niet weet wat gaat komen én in welke mate het me zal gebeuren. Ik ben ook maar een mens (gelukkig maar) en ben bang voor het onbekende. Mijn buurman wist dit heel mooi voor mij om te draaien. “Het is pas echt zorgwekkend als je er niet bang voor zou zijn. Wat jij voelt is normaal en dat hoort erbij“ Deze uitspraak en het gesprek erna heeft me weer enige rust gegeven.

Neemt niet weg dat ik maandag met lood in mijn schoenen, een knoop in mijn maag, traanbuizen die veel vocht zullen transporteren en waarschijnlijk ook nog met een irritant kuchje, richting radiotherapie zal afreizen. Maar wel met mijn hand in de hand van Rik, liefdevol, geruststellend troostend contact. Mijn reddingsboei in bange dagen, waar ik me dankbaar aan vast zal klampen.

Ik dwaal af. Dat mag ik namelijk vanaf nu ongegeneerd doen van mezelf. Ik kan nu de shit in mijn hersenen de schuld geven. Geen taalkundige hoogstandjes meer, schrijffouten maal ik ook niet meer om.

BAM! Schrijversvrijheid ten top.

De wondertjes. Daar zou deze blog over gaan. Gisteren heb ik veel wondertjes ontmoet, heel veel zelfs. In alle soorten en maten, maar allemaal met één overeenkomst. Stoer en eigenaar van een motor. :)

Het laatste ritje, poeh best beladen. Jankend het pak aantrekken en de spullen klaarmaken. Heel mooi was het dat Alie en Henk met ons naar Harderwijk mee zouden rijden. Jankend elkaar in de armen gevlogen en gedeeld hoe zwaar en moeilijk het is. Voor mij maar ook voor Rik, de kinderen en Alie en Henk.

Rik en Jordy strak in pak op de motor, de meiden en Jefta met fototoestel in de auto erachteraan. Ik werd netjes middenin de groep geplaatst. Veiligheid voor alles en een flinke dosis van “laten we eerst maar eens zien hoe ze die eerste bocht doorkomt” . Ik die nooit, maar dan ook nooit, middenin een groep heb willen rijden, voelde me nu wonderbaarlijk veilig. Omringt door geliefden, meer kan je je niet wensen. Henk reed voor mij met de bulletcam op de motor. Prachtige opnames heeft hij gemaakt van deze rit.

Op de dijk werd ik overspoeld van een enorm gevoel van vrijheid. Ineens genoot ik en verdween de beladenheid. Een wondertje! Het ultieme bewijs dat motorrijden meer is dan een voertuig besturen. De grijns verscheen spontaan op mijn smoelwerk, zoals altijd.

In Harderwijk was het rustig, we waren de eersten. De mensen op het terras bij de motorparkeerplaats zullen hun ogen hebben uitgekeken. Vijf dikke Italiaanse motoren met erop vijf stoere motormannen en vrouwen, die zodra ze afgestapt waren en de helm van hun hoofd hadden getrokken, elkaar jankend in de armen vlogen. Ik kan daar nu nog smakelijk om lachen en kan me heel goed voorstellen dat je als toeschouwer echt niet weet wat er nu weer voor je neus gebeurt.

Eenmaal op het terras bleven de Ducati’s (en een enkel ander merk :P ) maar komen. Onvoorstelbaar. Het verbaasde mij. Dat had ik niet verwacht. Zoveel vrienden, bekenden, maar ook onbekenden die dit voor mij overhadden. Sommigen hadden honderd+ kilometers gereden. Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik de avond heb afgesloten met alleen maar vrienden. Niks geen onbekenden meer. Ik heb die avond een lading nieuwe vrienden bij mijn oude vrienden gekregen. Wondertje!

We hebben gehuild, gesnotterd, gelachen én levensverhalen gedeeld. Diepe overpeinzingen, indrukwekkende gesprekken. Het restaurant zat ineens vol met een horde emotionele motorrijders. Zullen ze niet snel vergeten. (één van de gasten vroeg of dit iets van “stichting doe een wens” was. Kan je nagaan hoe het eruit heeft gezien voor buitenstaanders : ).

De terugweg was moeilijk. De ballotage commissie was overeengekomen dat ik nog best wel een beetje kon rijden. Peet dus met haar lompe 851 pontificaal voorop! Met een iets grotere groep motorrijders dan op de heenweg achter me aan. Ik denk dat de wangkussen van mijn helm nu nog nat zijn! Iedere minuut genieten, meemaken, opslaan. Tranen hebben tot aan Elburg over mijn wangen gestroomd, om nog maar niet te spreken over de bijbehorende snottebellen. Hygiënisch gezien is het maar beter dat ik die helm vanaf nu inderdaad niet meer opzet J, om nog maar niet te spreken over de mogelijke gezondheidsrisico’s. Grijns

Emotioneel was het afscheid bij ons huis. Wederom motorrijders in innige omhelzingen.

Tot half twee hebben we zitten nagenieten. Foto’s bekeken, elkaar vertelt hoe we het ervaren hadden en de verhalen die we gehoord hadden gedeeld. Fijn dat het hele gezin erbij is geweest. Allemaal diep onder de indruk én inmiddels heb ik een dochter en a.s. schoondochter die nu ook bevangen zijn door het motorvirus. Wondertje!

Mijn Duc staat in de gang. Met mijn helm erop. Als een monument. Het is goed. Ik kan het afsluiten dankzij de liefde, warmte en genegenheid die ik heb gekregen. En natuurlijk omdat één iemand, speciaal voor mij, een Suzuki “S” op zijn Ducati-shirt had getekend. Geweldig!

Vandaag is alles vast in gereedheid gebracht voor de komst van mijn hoog/laag bed maandag. Praktische zaken in het kader van “beter mee verlegen, dan om verlegen” . Een complete interieur metamorfose van de tv-kamer. Ik ga nog maar een bordje maken voor op de deur. Zoiets als “Petra’s room, the best place to be!” of “Enter and you’re the servent”.

Morgen een rustig aan dagje. Lekker mijmeren met z’n tweeën. En nog even een stukje met vrienden door het bos sjoksen. Met een leen-puppy voor mij. (ik hoop voor onze vrienden dat het beestje niet de hele auto onderkotst. ’T is namelijk een pup met wagenziekte)